ชาติ ลำชี
ตอนที่ 9
ถึงคราวชาติอึ้งบ้างแต่ไม่ทันเอ่ยอะไร สาลินีก็โพล่งขึ้น
“ฉันไม่เคยเข้าใจสิ่งที่คุณเคยบอกหรอกนะ จนกระทั่งสองคืนนี้ที่ฉันต้องรักษาอาการบาดเจ็บให้คุณ...คืนแรกคุณเฉียดตายมาก คืนที่สองคุณเฉียดตายมากกว่าเดิม ฉันไม่รู้ว่าคืนนี้คุณจะอยู่รอดยังไง...นี่คือวิถีชีวิตของคุณใช่ไหม”
ชาติพยักหน้าแต่ไม่ทันอธิบายเพิ่ม สาลินีก็ดักคอ “คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว...ผู้หญิงที่คิดจะรักผู้ชายที่พร้อมจะตายทุกวันอย่างคุณคงต้องเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญ เด็ดเดี่ยวและมั่นคงมากๆ”
“ผมก็คิดแบบนั้น”
“แต่ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ มันไม่ใช่ความผิดของคุณสักนิด”
“ชาติ...ฉันขอโทษคุณจริงๆ ทั้งที่ฉันรักคุณและรู้ว่าคุณทำเพื่ออะไร แต่...ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่เหมาะสมสำหรับคุณ”
“คุณสา...แค่ความรู้สึกสูงค่าที่คุณมอบให้ผม ผมก็ปลาบปลื้มใจจนไม่รู้จะพูดยังไง แค่นี้มันก็ทำให้ผมมีความสุขที่สุดแล้ว ผมไม่หวังอะไรมากไปกว่านี้หรอกครับ”
สาลินีสะเทือนใจมาก ท่าทางเจียมตัวของเขาทำให้เธอทนไม่ไหวโผไปจูบอย่างดูดดื่ม หวังเก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆ ชาติจูบตอบด้วยความเต็มใจก่อนผละออกและมอบล็อกเกตคล้องคอของเขาให้เธอ
“นี่คือของสำคัญที่สุดของผม...ผมให้คุณสา”
“ขอบคุณค่ะ”
ooooooo
สาลินีอยากตัดใจจากชาติให้เด็ดขาดจึงตัดสินใจลาพักร้อนกลับกรุงเทพฯ แต่ไม่ทันได้ไปสมใจ ร่างโชกเลือดเต็มไปด้วยบาดแผลของบัวหลวงก็ถูกพวกชาวบ้านหามมาส่ง
ไพรยังไม่รู้เรื่องบัวหลวง มัวนั่งคุยกับชาติอย่างเคร่งเครียดเรื่องยิงกันเมื่อคืน
“คนที่จะฆ่าผมโดนยิงตายคาโรงพัก...ฝีมือคุณใช่ไหม ทำไมต้องทำขนาดนั้น”
“ผมให้ไตรพยัคฆ์รู้ว่าผมช่วยคุณไม่ได้เด็ดขาด คุณบอกตำรวจไปว่ายังไง”
“ผมบอกว่าเมื่อคืนมีผมคนเดียว”
ชาติพยักหน้ารับรู้ก่อนถามเสียงเรียบ “คุณไม่สบายใจเหรอที่ผมฆ่ามันน่ะ”
“ผมว่ามันโหดมากนะ”
“ผมไม่มีทางเลือก”
“สำหรับคุณ...นี่เป็นเรื่องปกติใช่ไหม”
“ผมทำเพราะต้องทำ มันไม่ใช่งานอดิเรก...มันเป็นภารกิจ”
ไพรเงียบไปนาน “เข้าใจแล้ว”
ชาติถอนใจหนักหน่วง เห็นใจไพรที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้ แต่เขาไม่มีทางเลือกต้องปกปิดตัวตนแท้จริงเพื่อภารกิจของบ้านเมืองทำลายล้างพวกไตรพยัคฆ์ให้สิ้นซาก!
ชลัยยังไม่รู้ชะตากรรมบัวหลวงลูกสาวคนโต มัวเกลี้ยกล่อมโพธิ์แก้วลูกสาวคนเล็กให้เปลี่ยนใจ
“แก้วเชื่อแม่เถอะลูก เขาไม่ใช่พ่อของลูก พ่อจะทำแบบนี้กับแม่กับพี่บัวได้ยังไง”
“แก้วว่าแม่เลิกเพ้อเจ้อ แล้วนอนพักก่อนดีกว่า แม่พูดอย่างนี้แก้วจะช่วยแม่ได้ไง...แก้วว่าแม่นั่นแหละที่โดนปอบลง แม่พูดจาเหมือนผีเข้าเลย...รู้ตัวไหม”
เสือโบกเดินมาหาสองแม่ลูกพร้อมขวดน้ำหวานในมือ โพธิ์แก้วดีใจรีบคว้ามาถือไว้
“พ่อดูสิ...แม่เขายังไม่หายเพ้อเลยอ่ะ เราต้องพาแม่ไปโรงพยาบาลบ้าไหมเนี่ย”
“ใจเย็น...ยังไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอก”
ชลัยถูกเสือโบกขังไว้ในห้อง แต่ก็ไม่สิ้นฤทธิ์ปรี๊ดใส่เขาทันทีที่สบโอกาส
“ไอ้เสือโบก...แกจับผัวฉันไปไว้ที่ไหน ผัวฉันเป็นไงบ้าง”
เสือโบกส่ายหน้าแสร้งทำอ่อนใจ “ใจเย็นน่ะชลัย เสียงแห้งหมดแล้วรู้ตัวไหม”
