วิหคหลงลม

จักรหน้าร้อนผ่าวเจ็บแสบกับคำพูดของผู้หญิงตรงหน้าจนแทบยืนไม่อยู่ มิ่งเดินตามหาจักรผ่านมาเห็นทั้งคู่ก็รีบวิ่งเข้ามาเรียกนวล แต่โดนสวนกลับอย่างคาดไม่ถึง

“ไม่มีนวลคนเก่าอีกแล้ว ฉันคือคุณผู้หญิงแห่งวังเทวฉัตร แล้วฉันก็ไม่เคยรู้จักมักจี่กับคนโสโครกอย่างพวกแก จำใส่กะโหลกไว้”

“นังนวล นี่แก...” มิ่งยังพูดไม่จบ...ภุมวารีสะบัดหน้าเดินหนีอย่างไม่สนใจ จักรจะตามแต่ก้าวขาไม่ออกเมื่อได้ยินเธอตวาดไม่ให้ตาม ไม่เช่นนั้นจะแจ้งตำรวจว่าเขาสองคนจะปล้นเธอ

จักรเสียใจและผิดหวังจนหมดแรงยืน น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลพรากออกมาพร้อมกับสะอื้นแรงอย่างไม่อายใคร

ส่วนภุมวารีเดินมุ่งหน้าไปร้านอาหาร เจอพวกภาสกรกำลังออกมาพอดี ภาสกรนึกว่าเธอเปลี่ยนใจมากินอาหารในร้าน แต่กลายเป็นโดนเธอแว้ดใส่ว่า

“ที่ฉันมาตามก็เพราะมันนานเกินไปแล้ว มัวแต่เคี้ยวเอื้องกันอยู่หรือไง”

“พวกเรารออาหารให้คุณ”

“ฉันไม่หิว...ไปกันซักทีเถอะค่ะ แล้วขอร้องนะว่าไม่ต้องแวะที่ไหนอีก หมดเวลาเที่ยวเล่นแล้ว” ภุมวารีตวัดสายตามองขวัญเรือนกับภานุโรจน์แล้วเดินกระแทกเท้าออกไป ไม่สนใจว่าใครจะรู้สึกยังไง

ooooooo

หญิงเล็กกับดาริกาแอบมาที่บ้านป้าของ ขวัญเรือนอีกครั้งเพราะมั่นใจว่าภาสกรซ่อนตัวอยู่ที่นี่ แต่คราวนี้มาเจอเจ้าของบ้านและเกิดมีปากเสียงกันเพราะสองสาววางอำนาจบาตรใหญ่พูดจาเหยียดหยามแล้วยังจะบุกเข้าบ้านให้ได้

ภัทรยศเข้ามาห้ามทันเวลาก่อนที่สองสาวจะรุมทำร้ายป้าของขวัญเรือน ส่วนป้าก็ยืนยันกับภัทรยศว่าตนไม่รู้จักหม่อมหลวงภาสกรที่พวกเขาถามถึง ชายหนุ่มจึงพาสองสาวกลับไปก่อนจะโดนข้อหาบุกรุกบ้านคนอื่น

ป้าของขวัญเรือนพูดตามที่รับปากภาสกรไว้

ก่อนหน้าที่เขาจะกลับพระนคร เขากำชับป้าว่าถ้ามีคนมาถามหาเขาให้บอกว่าไม่รู้จัก เหตุนี้หญิงเล็กกับดาริกาจึงจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน ต้องกลับไปทั้งที่ค้างคาใจ แต่กลับถึงบ้านได้ไม่ทันไรทั้งสามคนก็รีบกลับพระนครเพราะทางวังเทวฉัตรโทร.มาบอกว่าท่านชายภานุดิษฐ์ประชวร

ชายใหญ่ยังไม่ทราบเรื่องเพราะก่อนหน้านั้นออกไปขับรถเล่นกับภรรยาอย่างมีความสุข ด้านจักรที่เสียอกเสียใจถูกนวลตัดเยื่อใย ป่านนี้เขายังทำใจไม่ได้ ทั้งรักทั้งแค้นนวลจนอารมณ์แปรปรวนกลายเป็นคนดุดัน ผู้คนรอบตัวพากันเข้าหน้าไม่ติด...

เย็นมากแล้วนวลรบเร้าชายใหญ่ให้กลับบ้าน แต่ระหว่างทางรถเสีย ชายใหญ่หาช่างไม่ได้จึงต้องพักพิงบ้านละแวกนั้นแล้วตอนเช้าค่อยไปตามช่างดูอีกที

ฝ่ายคณะของภาสกรกลับถึงพระนครก็มีเรื่องให้ต้องปวดหัวกันอีก เพราะทินกรโดนนักเลงทวงหนี้บีบบังคับจนต้องย้อนกลับมาที่นี่หวังพึ่งเงินทองของลูกสะใภ้ แต่ภุมวารีไม่เล่นด้วยแถมยังพูดไม่แยแสว่าปัญหาของทินกรไม่ใช่ธุระของคนบ้านนี้ ทำให้ทินกรโกรธหน้าดำหน้าแดงลุกขึ้นโวยวาย

“อ้าวเฮ้ย พูดอย่างนี้ได้ยังไงวะ ฉันเป็นพ่อผัวเธอนะ”

“ยังคิดว่าตัวเองเป็นพ่อใครได้อีกเหรอ คนเป็นพ่อเขาไม่สร้างปัญหาให้ลูกอย่างนี้หรอก ฉันไม่แจ้งตำรวจจับคุณพ่อเข้าคุกเพราะพาโจรมายกเค้าเมื่อคราวก่อนก็นับว่าบุญเท่าไรแล้ว”

“เห็นความใจดำของเมียแกไหมไอ้ภาส ดูมันสิ”

“คุณภาสคะ กรรมใดใครก่อ ให้เขาชำระกันเอาเอง พ่อสามีฉันคงไม่มีปัญญาใช้หนี้หรอก เอาตัวไปทำงานวิ่งซื้อโอเลี้ยงในบ่อนแล้วกัน อย่างน้อยชีวิตจะได้มี ประโยชน์บ้าง”

“อีนังนวล!”

ภุมวารีจะเดินหนีเข้าห้องแต่โดนนักเลงกระชากกลับมาและชักปืนจ่อหัว

“ฉันไม่ได้มาฟังปัญหาของพวกแก ฉันต้องการเงินใช้หนี้ ถ้าไม่ได้เงินก็ตายกันทั้งบ้านนี่แหละ”

ภุมวารีกรีดร้องอย่างหวาดกลัว ภาสกรพยายามไกล่เกลี่ยกับนักเลง

“พวกเราไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอก ขอผ่อนชำระได้ไหม ระหว่างนี้พวกนายอยากจะเอาข้าวของอะไรไปประกัน ฉันก็ไม่ขัดข้อง”

“ถ้างั้นพวกฉันขอเอาตัวเมียแกเป็นประกันซัก 4-5 วันได้ไหม”