วิหคหลงลม
ตอนที่ 10
เวลาเดียวกันที่บ้านป้าของขวัญเรือน...ภานุโรจน์ซึมไปถนัดตาเมื่อรู้ว่าต้องกลับพระนครวันนี้ ขวัญเรือนช่วยแต่งตัวพลางพูดปลอบใจว่าภาสกรจะพาเขามาเที่ยวใหม่
“แต่ก็ไม่รู้เมื่อไรนะครับ ผมอาจจะตายก่อนก็ได้”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ คุณโรจน์กำลังแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ ดีไม่ดีกลับมาทะเลคราวหน้าอาจจะไม่ต้องให้ขวัญมาเป็นเพื่อนก็ได้”
ภานุโรจน์ยิ้มออก พูดจากใจว่า “ถ้าผมมีโอกาสหายจริงๆ ผมก็ยังอยากให้คุณขวัญมาเที่ยวด้วยกันนะครับ”
“งั้นออกไปเดินเล่นกันอีกซักรอบไหมคะ ก่อนจะกลับ”
ภานุโรจน์พยักหน้ารับทันที...สองคนเกือบได้เจอนวลตรงชายหาด ถ้าภุมวารีไม่ออกมาเรียกให้กลับไปขึ้นรถเสียก่อน ฝ่ายนวลเมื่อเดินกลับมาถึงบ้านพักเห็นหญิงเล็กกับดาริกาก็ประหลาดใจ ถามทั้งคู่ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่
“ก็ตั้งแต่เธอแอบไประริกระรื่นกับนายภาสกรนั่นแหละ”
“คุณหญิงพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ”
“ฉันกับหญิงเล็กเห็นว่าคุณภาสกรพักอยู่บ้าน ถัดไปนี่เอง พอดีเราเจอกันตอนแวะถามทาง เธอไม่ต้องปิดบังพวกเราหรอกจ้ะผึ้ง”
นวลยิ่งงง ชายใหญ่จ้องเธออย่างเคลือบแคลง ถามว่าจริงหรือเปล่า นวลอึกอักตอบไม่ถูก อยากจะเล่าเรื่องที่เจอภาสกรเมื่อคืน แต่กลัวว่าจะยิ่งทำให้เป็นเรื่องใหญ่
“ฉันไม่ทราบหรอกค่ะ เมื่อกี้ก็ไม่ได้พบใคร”
“ผู้ร้ายปากแข็ง แกนัดให้นายนั่นมาดักรออยู่ใกล้ๆ พอพี่ชายใหญ่เผลอก็โฉบไปหากัน”
“ไม่จริงนะคะ”
“ผมก็ว่าไม่น่าใช่ คุณผึ้งมาที่นี่โดยไม่รู้จักบ้านผมมาก่อน แล้วจะนัดให้ใครมาพบได้ยังไง อีกอย่างคุณชายก็อยู่ด้วยตลอด จริงไหมคุณชาย”
คำถามของภัทรยศทำให้ชายใหญ่ชะงัก นึกถึงอาการภรรยาตอนมาถึงใหม่ๆ เธอจะโทรศัพท์แต่เขาห้ามไว้...หญิงเล็กไม่ได้ดังใจ ต้องการพิสูจน์ความจริงจึงเข้ามารั้งแขนพี่ชาย
“คนมันจะนัดพบกัน มันก็ต้องทำทุกวิถีทางนั่นแหละ ถ้าพี่ชายใหญ่ไม่เชื่อก็ไปดูให้เห็นกับตาสิคะ”
หญิงเล็กพาทุกคนเดินเลาะหาดมาถึงบ้านป้าของขวัญเรือนที่ปิดเงียบ ภัทรยศคาดว่าไม่มีใครอยู่ แต่หญิงเล็กเชื่อว่าภาสกรหลบอยู่ข้างใน ทำท่าจะลุยเข้าไปแต่ชายใหญ่ดึงไว้
“อย่าบุกรุกเข้าบ้านคนอื่นนะหญิง มันเสียมารยาท”
“ทีมันยังมาวุ่นวายกับเมียพี่ชายใหญ่ได้เลยจะแคร์อะไรนักหนาคะ”
หญิงเล็กตวัดสายตาใส่พี่สะใภ้อย่างไม่พอใจแล้วเดินไปทุบประตูเรียกภาสกรดังลั่น สั่งให้ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง ชายใหญ่ห้ามก็ไม่ฟัง พูดแว้ดๆด้วยความโมโห
“พี่ชายใหญ่ไม่อยากจะจับให้ได้คาหนังคาเขาหรือไง ว่ามันแอบนัดพบกันที่นี่”
“ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบ้านนี้คือบ้านของใคร แล้วจะแอบมาพบใครได้ยังไงคะ”
“หน้าแกนี่มันหนาแค่ไหนนะนังผึ้ง ถึงได้โกหกหน้าตายได้ขนาดนี้”
“หยุดได้แล้ว นี่ถ้าจะตามมาถึงนี่เพื่อทำให้
คนอื่นหมดสนุก พี่จะสั่งให้นายพันพาเธอกลับเดี๋ยวนี้”
“พี่ชายใหญ่ไม่เชื่อหญิงเหรอว่าไอ้ภาสกรมันอยู่ในบ้านนี้ ยายดาวก็เห็น”
“ใช่ค่ะ ดาวกับหญิงไม่มีเหตุผลที่จะแต่งเรื่องให้ตัวเองหมดความน่าเชื่อถือหรอกนะคะ”
“ก็แล้วถ้าคุณภาสกรอยู่ที่นี่จริงๆ เรามีสิทธิ์อะไรจะมารบกวนเขา อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้”
“พี่ชายใหญ่!” หญิงเล็กแผดเสียงอย่างขัดใจ
“พี่เชื่อใจคุณผึ้ง ถ้าคุณผึ้งบอกว่าไม่รู้ เราก็ไม่ควรต้องมาวุ่นวายที่นี่”
ชายใหญ่เดินนำทุกคนกลับไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด นวลเดินตามเข้ามาในบ้านทำท่าจะพูด แต่เขารีบห้าม
“คุณไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เรามาที่นี่เพื่อมาเที่ยวพักผ่อน อย่าให้หญิงเล็กเอาเรื่องร้อนหูร้อนใจมาทำให้เสียบรรยากาศ”
นวลเห็นเขาไม่มีทีท่าระแวงสงสัยก็ยิ่งลำบากใจ เพราะตัวเองกลายเป็นคนมีความลับไปแล้ว แต่ชายใหญ่เห็นอาการของนวลก็เข้าใจไปอีกทาง
“ถ้าคุณอึดอัดใจที่จะอยู่ใกล้ๆหญิงเล็ก เราเอารถนายยศไปขับเล่นกันซักพักดีไหม ผมยังอยากใช้เวลาฮันนีมูนกับคุณอยู่นะ”
นวลสบตาชายใหญ่เขินๆ แต่ไม่ปฏิเสธ...
