ตุ๊กตาผี
ตอนที่ 4
พวกพิชิตไม่มีใครรับรู้หรือได้ยินการมีอยู่ของผีนวลทิพย์ ตั้งท่าจะเค้นถามจากแป้งร่ำ ผีนวลทิพย์กรีดร้อง
“ฉันจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายลูกฉันอีกแล้ว!”
ขาดคำผีนวลทิพย์ก็พยายามออกจากตุ๊กตาหยกอีกครั้งแต่ไม่สำเร็จ
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันออกไปไม่ได้ แป้งร่ำ...แป้งร่ำ อย่าเป็นอะไรนะลูก โอ๊ย...ใครก็ได้ช่วยลูกฉันที”
ผีนวลทิพย์คร่ำครวญอย่างหมดทาง อาจารย์สมิงไม่ได้ยิน ย่างสามขุมหาแป้งร่ำที่นอนขดบนเตียง
“แม่หนูอยู่ที่ไหน”
แป้งร่ำไม่ตอบ ม่านฟ้าเห็นดังนั้นก็ชี้กราดไปทางเหล่าตุ๊กตาในห้อง
“มันต้องสิงอยู่ในตุ๊กตาพวกนี้แน่ๆ ไอ้ตุ๊กตาพวกนี้ แหละที่ตามหลอกฟ้า อาจารย์จัดการมันเลยค่ะ”
“แต่ผมไม่สัมผัสกับวิญญาณสักดวงเลย...ไม่น่าจะใช่ที่นี่”
พิชิตไม่เชื่อ เช่นเดียวกับจันและพุดที่ปักใจว่าผีนวลทิพย์ต้องสิงอยู่แถวนี้
“ไม่งั้นผีก็ต้องสิงอยู่กับนังเด็กสติเฟื่องนี่แหละค่ะ วันๆฉันเห็นมันเอาแต่พูดคุยเล่นหัวกับตุ๊กตาพวกนี้แล้วก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องมืดๆ มีแต่พวกผีเท่านั้นแหละค่ะที่ทำตัวยังงี้”
“นั่นสิครับ...อาจารย์ช่วยกำจัดมันที เอาให้หมดสิ้นเลยนะครับ อย่าให้มันกลับเข้ามาในบ้านนี้ได้อีก”
ทั้งจันและพุดช่วยกันให้ข้อมูล อาจารย์สมิงหลับตาบริกรรมคาถาอีกรอบแต่ผลก็เหมือนเดิม
“ไม่มี...ไม่มีวิญญาณอยู่แถวนี้”
ผีนวลทิพย์ได้ยินทุกอย่างก็นิ่วหน้าสงสัย พลันก็คิดได้
“ทำไมมันหาเราไม่เจอ หรือว่า...ตุ๊กตาหยก...”
ไม่ใช่แค่ผีนวลทิพย์ที่สำเหนียกถึงพลังพิเศษของตุ๊กตาหยก อาจารย์สมิงก็สัมผัสได้ถึงพลังงานลึกลับแต่ไม่รู้ว่าพลังงานที่ว่านั้นมาจากไหน
พิชิตกวาดตามองรอบห้องแป้งร่ำขลาดๆ “ต้องเป็นวิญญาณคุณทิพย์แน่ๆ”
“ไม่ใช่หรอก มันเป็นแค่พลังบางอย่างไม่ใช่วิญญาณแต่ผมบอกไม่ได้ว่าเป็นพลังอะไร”
อาจารย์สมิงเอ่ยเสียงเรียบแต่ในใจร้อนรุ่มที่มีพลังมาท้าทาย พิชิตนั่งไม่ติด ยิ่งพิชัยบอกว่าสายกับปลาโทร.เรียกธนิดากลับมาแล้วยิ่งร้อนรน ม่านฟ้าทนไม่ไหวปรี่ไปกระชากแขนแป้งร่ำ ตะคอกถาม
“ผีแม่แกอยู่ที่ไหน บอกมา...ฉันถามได้ยินไหม ผีแม่แกอยู่ไหน!”
แป้งร่ำร้องไห้โฮ ส่ายหน้าไม่รับรู้เรื่องใดทั้งสิ้น ม่านฟ้าปรี๊ดแตกขู่เสียงเข้ม
“หุบปากนังเด็กบ้า! ไม่งั้นฉันจะจับแกโยนไปนอกหน้าต่าง”
คำขู่ของม่านฟ้าทำให้แป้งร่ำกลัวตัวสั่น โชคดีที่ธนิดากลับมาทันเวลา
