ตะวันอาบดาว

ดาวประดับไม่กล้าทิ้งศิวกรไว้คนเดียวเลยยังไม่ได้ไปหานพดล แต่ก็พยายามติดต่อหาเมทินี กระทั่งศิวกรมาพบและแย่งมือถือเธอไปกดวางสาย

หญิงสาวกำลังหงุดหงิด โดนแบบนี้เข้าไปก็ขึ้นเลย

“นายทำอะไรของนาย”

“ถ้าเขาอยากคุยกับคุณเขาคงรับสายคุณไปนานแล้วล่ะ”

“แล้วทำไมอาเมต้องไม่อยากรับสายฉันด้วย”

ศิวกรสังหรณ์ใจว่าเมทินีอาจสมรู้ร่วมคิดกับนพดลแต่ยังไม่มีหลักฐาน ดาวประดับเห็นเขาเงียบก็เอะใจ ก่อนจะส่ายหน้าอย่างแรงเมื่อเดาความคิดเขาได้

“ไม่มีทาง! อาเมไม่มีทางร่วมมือกับนายนพดลนั่นเด็ดขาด ยังไงน้าช่อก็เป็นคนในครอบครัว อาเมไม่มีทางไปร่วมมือกับคนนอกมายึดเขมวัฒน์แน่ๆ”

“ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น ผมแค่อยากบอกว่านายนพดลอาจจะไม่อยากให้อาเมของคุณรับสายก็ได้ ยิ่งคุณเมเป็นเลขา เขายิ่งมีข้อมูลที่อยากถามคุณเมเยอะ”

ดาวประดับยังไม่หายเครียด ศิวกรไม่อยากเห็นเธอไม่สบายใจจึงเปลี่ยนเรื่อง

“ผมแค่จะมาบอกว่าผมทำกับข้าวเสร็จแล้ว”

“คุณกินก่อนเถอะ ฉันไม่หิว”

หญิงสาวพูดอย่างมีอารมณ์ ศิวกรเข้าใจจึงเลี่ยงไป แต่ทันใดนั้นเองเขาเห็นภาพเริ่มหมุน พยายามจะเดินไปที่โซฟาแต่ไม่ถึงก็ล้มลงเสียก่อน

ขณะนั้นดาวประดับกำลังโทร.หาเมทินีอีกครั้ง ได้ยินเสียงเหมือนของหล่นภายในบ้านก็รีบวิ่งเข้าไป และเมื่อเห็นศิวกรนอนกองอยู่กับพื้นยิ่งตกใจ ช่วยปฐมพยาบาลและเฝ้าดูอาการเขาด้วยความเป็นห่วง

ooooooo

เมทินีเห็นมิสคอลชื่อดาวประดับในโทรศัพท์ แต่ไม่คิดจะโทร.กลับ เดชาได้ยินเสียงและยืนมองอยู่แต่แรกอดเตือนไม่ได้

“ฉันว่าเธอควรคุยนะ”

“คุยทำไม ขี้เกียจแอ๊บ นังเด็กนั่นจะมีอะไร คงจะโทร.มาโวยวายอะไรงี่เง่าแค่นั้นแหละ”

นพดลที่นั่งไม่ห่างกันนั้นพยักหน้าเห็นด้วยกับเมทินี

“ไม่ต้องรับน่ะดีแล้ว เพราะเวลานี้มันเป็นเวลาต้องฉลอง มันเป็นเวลาของพวกเราไม่ใช่เวลาของพวกเขมวัฒน์อีกต่อไป...ใช่ไหมหมอ”

หมอวีระผู้สมรู้ร่วมคิดอีกคนที่เดชาเพิ่งเจรจาสำเร็จไม่นานก็นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย

“ยังไงก็อย่าลืมที่เราคุยกันไว้ก็แล้วกัน”

“ไม่ต้องห่วงครับ แผนการครั้งนี้สมบูรณ์ได้ก็เพราะหมอ พวกเราไม่ลืมแน่นอน”

เดชารับปากหนักแน่น เมทินีฟังแล้วอดท้วงไม่ได้

“แต่เมว่าห้าสิบล้านก็เยอะไปหน่อยนะ”

หมอวีระชักสีหน้า “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องได้กันหมดเป็นไง ถ้าผมไม่เซ็นรับรองว่าช่อแพรมีอาการทางประสาทคิดว่าพวกคุณจะได้ขุมทรัพย์ของเขมวัฒน์หรือเปล่าล่ะ”