ตะวันอาบดาว

ช่อแพรตาเหลือก ยิ่งเมื่อพยาบาลและเจ้าหน้าที่เข้ามาจับตัวเธอให้เชิญขวัญฉีดยาก็ยิ่งบ้าคลั่ง

“คอยดูนะ ถ้าฉันหลุดไปได้เมื่อไหร่ฉันจะเล่นงานพวกแก”

เชิญขวัญไม่สะทกสะท้าน รอจนช่อแพรสงบลงจึงแกล้งปลอบทั้งที่ลึกๆสะใจมาก

“หลับนะคะคุณช่อ ตื่นมาแล้วจะสบายขึ้น”

ช่อแพรสะลึมสะลือ พยายามฝืนลืมตาจะด่าเชิญเชิญ แต่ก็พูดได้แค่ไม่กี่คำก็หลับไป

ดาวประดับร้อนใจเรื่องช่อแพรถูกปลด อยากไปตามล่าหาความจริงด้วยตัวเองแต่ศิวกร ห้ามไว้เพราะสัมผัสได้ถึงความไม่ชอบมาพากลของเรื่องนี้

ศิวกรพยายามกล่อมให้ดาวประดับใจเย็นเพราะเรื่องช่อแพรยังไม่เป็นข่าวที่ไหน แต่ดาวประดับก็ร้อนรนแทบนั่งไม่ติด กระทั่งเมฆกับฉัตรชิตาปรากฏตัวพร้อมชื่อคนต้นเหตุทำให้ช่อแพรโดนปลด

“คุณนพดลกับพวกกรรมการบอกว่าคุณช่อวิกลจริตเป็นบุคคลไร้ความสามารถครับ”

“อะไรนะเมฆ...อานพดลเหรอ แล้วพวกกรรมการเชื่อได้ยังไงว่าน้าช่อเป็นคนวิกลจริต”

ดาวประดับทำหน้าไม่อยากเชื่อ ฉัตรชิตาจึงอธิบายเพิ่ม

“พวกนั้นให้หมอวีระมายืนยันว่าคุณช่อวิกลจริตจริงๆ”

ดาวประดับฟังแล้วร้อนใจจะผลุนผลันออกจากบ้าน แต่โดนศิวกรรั้งไว้

“จะไปไหนคุณ”

“ฉันจะไปคุยกับอานพดลว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไงกันแน่”

“อย่าเพิ่งดีกว่า ตอนนี้เราควรรอดูท่าทีของพวกนั้นจะดีที่สุด”

“นายจะให้ฉันอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไรเลยหรือไง ฉันจะไป...ฉันจะไปคุยให้รู้เรื่อง!”

ดาวประดับรั้นจะไป ศิวกรออกแรงห้ามเต็มที่กระทั่งอาการปวดศีรษะกำเริบจนแทบวูบ ดาวประดับตกใจมาก แล้วก็ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อศิวกรขอร้องก่อนจะหมดสติว่าอยากให้เธออยู่บ้าน...

ทางด้านช่อแพรที่เวลานี้อาการสงบลง หมอวีระจึงให้กลับมาพักที่บ้าน เชิญขวัญตามประกบและพยายามยื้อยุดให้ช่อแพรเข้าห้องแต่เธอก็ขืนตัวจนต้องขู่

“ถ้าคุณช่อทำตัวดีก็จะได้อยู่ที่บ้านนะคะ แต่ถ้าไม่...หมอวีระก็จะให้ไปอยู่โรงพยาบาล เข้าใจที่ขวัญพูดไหมคะ”

ช่อแพรมองเชิญขวัญเขม็ง เชิญขวัญแสร้งยิ้มให้และเอ่ยเสียงเย็น

“คุณช่อไม่ต้องคิดมากนะคะ นี่มันแค่เริ่มต้นเองค่ะ”

คำพูดแปร่งหูของพยาบาลสาวทำให้ช่อแพรนิ่วหน้า เชิญขวัญเลยแกล้งพูดกลบเกลื่อน

“ขวัญหมายถึงเริ่มต้นกระบวนการบำบัดให้คุณช่อน่ะค่ะ”

เมื่อเชิญขวัญออกจากห้องไปแล้ว ช่อแพรก็ปรี่ไปหยิบมือถือจากกระเป๋าจะโทร.หาวิทยา แต่ไม่ทันได้โทร.เชิญขวัญก็กลับเข้ามาดับฝันเธอ

“มีอะไร”

“ขวัญลืมของน่ะค่ะ”

ช่อแพรยืนบังมือถือตัวเองที่วางไว้บนโต๊ะ เชิญขวัญแสร้งทำดีพาเธอกลับมานั่งที่เตียง

“ตอนนี้ฤทธิ์ยามันยังอยู่นะคะ ถ้าไม่จำเป็นอย่าเดินไปไหนมาไหนเองเลยค่ะ เพราะขวัญกลัวว่าคุณช่อจะวูบได้”

“แล้วนี่เธอลืมอะไร”