อินทรีแดง

บริเวณทางเดินของมอลล์ ผู้คนหายไปหมดแล้วเหลือเพียงศพพัลลภนอนจมกองเลือด อังคารยังลืมตาไม่ขึ้น ขณะที่มนตรีกับกริช ต่างหลบอยู่หลังที่กำบัง เหลือกระสุนกันคนละนัด ทั้งคู่ยิงแลกกันแบบไม่มีอะไรต้องเสีย มนตรีแม่นกว่ายิงถูกกลางลำตัวกริชเลือดทะลัก โดยที่ตัวเองแค่ถูกกระสุนถากแก้ม เขาเห็นอีกฝ่ายบาดเจ็บเดินเข้าหาหวังจะจัดการให้สิ้นซาก แม้จะบาดเจ็บแต่กริชก็สู้สุดฤทธิ์อีกทั้งฝีมือดีกว่าอัดมนตรีกระเด็น

ประชิดมาช่วยทันเวลายิงใส่กริชจนต้องโดดหลบ เขาตามไปยิงอย่างไม่ลดละ กริชกลิ้งตัวหลบไปทางที่ปืนของพัลลภตกอยู่คว้ามายิงสวนโดนประชิดปืนกระเด็นหลุดมือ แล้วย่างสามขุมเข้าหามนตรีกับประชิด เวรกรรมมีจริง กริชดันเหยียบเลือดพัลลภลื่นเสียหลักหัวทิ่มปืนหลุดมือ มนตรีแย่งปืนมาได้ยิงใส่ กริชยกแขนขึ้นบังใบหน้าและลำตัวแต่ก็โดนคมกระสุนสิ้นฤทธิ์ มนตรีเข้ามาค้นตามตัว

เจอสัญญาอีกฉบับ

จางเฟยหย่วนย่องมาทางด้านหลัง กว่ามนตรีจะรู้ตัวมันแย่งสัญญาไปได้ แล้วพุ่งไปยืนคุมเชิงอยู่ห่างๆ จังหวะนั้นอินทรีแดงกระโจนใส่จางเฟยหย่วนจะล็อกตัวเอาไว้แต่มันรู้ตัวหลบทัน

“ไม่เลว เกือบเล่นงานผมได้นะซุ่มอยู่นานล่ะสิ อินทรีแดง แต่เสียใจที่คุณพลาด เสียใจด้วยนะเพราะคุณจะไม่มีโอกาสซุ่มโจมตีผมอีกแล้ว”

อินทรีแดงพุ่งใส่จางเฟยหย่วนอีกครั้ง มันใช้ความเร็วพุ่งหายไป อินทรีแดงกวาดตามองหาก็ไม่เห็น ห่างออกมาพอสมควร จางเฟยหย่วนยืนหอบลิ้นห้อยเนื่องจากเหนื่อยเพราะใช้ความเร็วเกินมนุษย์นานๆ หันมองไปด้านหลังเห็นอินทรีแดงอยู่ห่างลิบๆก็โบกมือบ๊ายบาย แล้วพุ่งหายไปอีกครั้งพร้อมกับสัญญา

ooooooo

ชาติวิ่งลงบันไดมาอีกชั้นถัดจากชั้นที่ล็อกกุญแจมือครีมไว้ เจอสัญญาค้างอยู่ที่กันสาดรีบปีนออกไปพร้อมกับชักปืนจะยิง สำราญมาเห็นพอดีร้องถามว่าจะทำอะไร ชาติสะดุ้งโหยงที่เห็นเขา

“จะทำลายสัญญาเหรอ หมวดชาติอย่าลืมว่าคุณเป็นตำรวจนะ”

“ผมไม่ลืมครับ แต่ผมก็ไม่ลืมว่าผมเป็นคนไทยเช่นกัน” ชาติพูดจบยิงสัญญาอัปยศได้แค่สามนัดกระสุนหมดกำลังจะบรรจุกระสุนยิงอีกครั้ง แต่มีเสียงปืนกลดังถี่ยิบขึ้นเสียก่อน สัญญาถูกยิงกระจุยเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เขาหันขวับเห็นสำราญยิงปืนกลใส่สัญญาจนหมดแม็กกาซีน

“อุ๊บส์ ปืนลั่น”

ชาติทำวันทยหัตถ์ให้สำราญซึ่งทำวันทยหัตถ์ตอบ จากนั้นเขาพาสำราญขึ้นไปชั้นบนเพื่อคุมตัวครีม ปรากฏว่าเธอหายไปเหลือแค่กุญแจมือล็อกอยู่กับราวเหล็กไว้ให้ดูต่างหน้า...

การตามมาจับครีมกับกริชครั้งนี้ทำให้หน่วยพิฆาตไป่หลงสูญเสียพัลลภ ส่วนชาติกับอังคารได้รับบาดเจ็บแต่ไม่หนักหนาอะไร ทั้งมนตรี ชาติ และอังคารต่างเศร้าใจที่ต้องเสียเพื่อนร่วมงานไปอีกคนหนึ่ง จังหวะนั้นสำราญตามเข้ามาสมทบมองรถที่ขนศพพัลลภแล่นจากไปด้วยอารมณ์ไม่ต่างกันนัก

“เราต้องตามล่าจางเฟยหย่วนให้ได้ สารวัตรยังไหวไหม”

“ผมขอไปเอาลูกกระสุนเพิ่มก่อนครับ”...

อีกด้านหนึ่งห่างออกมา เจ้าหน้าที่แบกเปลที่มีร่างของกริชนอนหายใจรวยรินขึ้นรถพยาบาล ครีมในคราบพลขับรีบขับรถพยาบาลออกไปอย่างรวดเร็ว...

ที่เซฟเฮาส์ของตำรวจ คงคาซึ่งถูกคุมตัวอยู่ เห็นข่าวจากในมือถือรายงานเหตุการณ์ในงานสัมมนาของทะนงว่าเกิดการยิงกัน มีคนร้ายหนีไปได้ และอาจเกี่ยวข้องกับองค์กรไป่หลง ตำรวจกำลังตามล่าคนร้ายอยู่ เธอทนนิ่งเฉยไม่ไหวคิดหาทางหนีไปจากที่นี่ มองไปด้านนอกเห็นตำรวจเฝ้าอยู่แค่นายเดียว แกล้งลงไปนอนร้องโอดโอยอยู่กับพื้น ตำรวจหลงกลเปิดประตูเข้ามาดู คงคาเล่นงานเขาหมดสติ...

โรมตามมาที่นั่งพักของญาติหน้าห้องผ่าตัด เกรซที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วเล่าให้ฟังว่าจิ๊บบาดเจ็บสาหัส หมอบอกว่าผ่าตัดยากมากให้ทำใจไว้ด้วย เขาได้แต่ก้มหน้ารู้สึกผิด เกรซอยากรู้เมื่อไหร่เรื่องนี้ถึงจะจบ เราจะต้องสูญเสียอีกเท่าไหร่ เขาได้แต่นิ่งอึ้งพูดไม่ออก วาสนาเดินนำฮ็อตเข้ามาทันได้ยินพอดี

“เราสูญเสียมาหลายคนแล้วก็จริง และอาจจะสูญเสียเพิ่ม แต่เราจะไม่หยุดค่ะจนกว่าเรื่องนี้จะจบ”

เกรซรู้ว่าวาสนาเองก็เพิ่งเสียญาติผู้ใหญ่ไป แล้วคิดว่ามันคุ้มหรือ ถ้าย้อนเวลาไปได้เธอจะห้ามญาติของตัวเองไหม วาสนาไม่ตอบ จังหวะนั้นพยาบาลเดินออกมาจากห้องผ่าตัดเห็นจิ๊บแวบหนึ่ง ฮ็อตพยายามส่งใจไปเป็นกำลังใจให้เธอ วาสนาเห็นโรมหน้าเคร่งเครียดเป็นห่วงจิ๊บจับมือเขามากุม

“อย่าเพิ่งวิตกอะไรเกินไปนะคะโรม”

“ขอบคุณครับ” โรมบีบมือวาสนาตอบ

ooooooo

ผ่านไปนานพอสมควร หมอถึงได้ออกจากห้องผ่าตัด โรม เกรซ ฮ็อต และวาสนารีบเข้าไปถามอาการของจิ๊บว่าเป็นอย่างไรบ้าง

“การผ่าตัดเรียบร้อยครับ คนไข้ปลอดภัย แต่ยังต้องดูอาการต่อ ช่วงนี้ห้ามเยี่ยมนะครับ” แจ้งเสร็จหมอผละไป โรมกับทุกคนพากันถอนใจโล่งอก ครู่ต่อมา โรมกับวาสนาลงมาเดินเล่นที่สวนหย่อมของโรงพยาบาล เขาขอโทษเธอแทนน้าเกรซด้วยเรื่องเมื่อครู่นี้

“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ท่านไม่ได้ก้าวก่ายอะไรกับฉัน ท่านแค่ถามฉันแบบตรงจุดสำคัญ”