อินทรีแดง

“สวัสดีครับท่าน เราได้รับการร้องเรียนจากนักลงทุนต่างชาติว่าสัญญาหายไปหนึ่งฉบับ นั่นคือสัญญาที่ว่าใช่ไหมครับ” สำราญชี้ไปที่สัญญาในมือของบุญเลิศ

“ใช่ครับ เป็นสัญญาที่จะนำความล่มจมมาสู่ประเทศชาติของเรา” บุญเลิศยื่นสัญญาให้สำราญ

“มีความวุ่นวาย มีคนตายมากมาย ผู้การน่าจะตรวจสอบการเกิดเหตุอีกครั้ง ก่อนจะส่งสัญญาคืนให้เขา”

“ผมทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกครับคุณวาสนา ถ้าสัญญามีอะไรตุกติกก็ต้องให้เป็นเรื่องคดีความในชั้นศาล เราต้องทำตามกฎหมายครับ ขอตัวนะครับ” สำราญรับสัญญาไปจากมือบุญเลิศกำลังจะผละไป อินทรีแดงโหนเชือกมาฉกสัญญาไปจากมือสำราญแล้วเหวี่ยงตัวไปยืนบนขื่อ ฉีกสัญญาอัปยศฉบับนั้นทิ้ง บุญเลิศหัวร่อร่า

“ดี มันต้องอย่างนี้ มันเลวกับเราเราก็ต้องชั่วใส่มัน คุณทำถูกต้องแล้ว”

“อินทรีแดง แก...จับมันเดี๋ยวนี้” สำราญเห็นอินทรีแดงหนีไปพร้อมเศษสัญญา สั่งตำรวจให้ยิง มนตรีมองสบตาชาติอย่างรู้กัน แกล้งวิ่งไล่อินทรีแดงโดยบังทางปืนไม่ให้สำราญกับตำรวจยิงเขาได้ มนตรีไล่กวดอินทรีแดงจนทันกันบนดาดฟ้า เห็นเขากำลังจะเอาสัญญาโยนทิ้งก็ร้องห้ามไว้ อย่าทำอย่างนั้น

“สารวัตรก็รู้ว่าสัญญานี่คืออะไร”

“ผมถึงขึ้นมาเตือนคุณ ถ้าคิดว่าจะปล่อยให้ลมพัดมันปลิวกระจายล่ะก็ คุณคิดผิด เกมนี้เดิมพันกันด้วยประเทศ กะอีแค่เกณฑ์คนมารวบรวมเศษกระดาษแล้วมาแปะกลับไปใหม่น่ะ ทำได้อยู่แล้ว” มนตรีว่าแล้วยื่นไฟแช็กบอกให้เขารีบเผาก่อนคนอื่นจะขึ้นมา อินทรีแดงยกหน้าที่นี้ให้เป็นของมนตรี

“ผมทำผิดกฎหมายไม่ได้”

อินทรีแดงจุดไฟเผาเศษสัญญาทิ้ง มนตรีรู้ว่ายังเหลือสัญญาอีกสองฉบับ จึงเสนอให้ร่วมมือกันทำลายสัญญาที่เหลือให้หมด...

เนื่องจากมีตำรวจอยู่เต็มไปหมด อินทรีแดงจึงต้องเปลี่ยนตัวเองเป็นโรม ฤทธิไกร แล้วเดินไปทางด้านหน้า เพื่อจะกลับ ชาติหันไปเห็นเขาสีหน้าเปลี่ยนเป็นไม่สู้ดีนัก ร้องทักว่ามานานหรือยัง

“เพิ่งมาครับ ได้ข่าวว่าเกิดเรื่องวุ่นวาย เลยรีบมาหา ทั้งจิ๊บกับน้าเกรซอยู่ในห้องประชุมด้วย”

“คุณเกรซปลอดภัยดีครับ ส่วนคุณจิ๊บ...เราเพิ่งเจอร่างเธอเมื่อครู่นี้เอง”

โรมใจหายมองไปอีกทางเห็นวาสนายืนหน้าเศร้าอยู่ใกล้ๆกับรถพยาบาล เธอหันมาเห็นเขา ก็หน้าเสีย เขารู้ทันทีว่าบนรถพยาบาลต้องเป็นจิ๊บ รีบเดินไปหาแต่รถพยาบาลเล่นออกไปเสียก่อน

เขาแค้นใจมากหันไปต่อยผนังอาคารอย่างแรง ทุกคนตกใจมองเขาเป็นตาเดียวกัน วาสนาเดินเข้ามาปลอบเขาที่พยายามข่มอารมณ์

“ผมไม่เป็นไร เวลานี้คือเวลาที่ผมต้องมีสติ ผมขอตัวก่อนนะครับ” โรมเดินลิ่วออกไปเลย มนตรีมาทันเห็นเขาพยายามร้องเรียกให้มาคุยกันก่อนแต่เขาเดินต่อไปไม่สนใจ

ooooooo

ครู่ต่อมา สำราญเรียกมนตรีกับหน่วยพิฆาตไป่หลงมาประชุมกันที่ห้องประชุมของสมาพันธ์ฯ มนตรีรายงานเจ้านายว่าเหตุวุ่นวายครั้งนี้เป็นไปได้ว่าน่าจะเป็นฝีมือของจางเฟยหย่วนและครีม รวมทั้งนักธุรกิจที่ชื่อกริช

“นายกริชที่ว่านี่คือใคร”

“เขาคือภูตมรณะเบอร์ 2 ของไป่หลง” อังคารตอบคำถามแทนมนตรี สำราญซักว่าได้เบาะแสพวกมันไหม

“ไม่ได้เบาะแสเลยครับ เราประกาศให้พวกเขาเป็นบุคคลห้ามเดินทางออกนอกประเทศแล้ว แต่คิดว่าพวกนั้นคงหาทางหลบออกไปได้ไม่ยาก”

“ไปหาให้เจอ เราจะให้พวกมันหนีออกไปไม่ได้ ส่วนสัญญานั่นต้องส่งคืนให้พวกบริษัทต่างประเทศ” สำราญสั่งเสียงเครียด...

ในขณะเดียวกันที่หน้าห้องฉุกเฉิน พยาบาลเอาถุงใส่เสื้อผ้าข้าวของของจิ๊บมาให้เกรซที่นั่งรออยู่ เธอเห็นเสื้อผ้าเปื้อนเลือดถึงกับน้ำตาร่วง

“จิ๊บ...ไม่น่าเลย” เกรซฟุบหน้ากับฝ่ามือหมดเรี่ยวแรง ทำถุงตกพื้นของข้างในหล่นออกมา เธอเก็บของเข้าถุงทั้งน้ำตา แต่แล้วเธอเอะใจบางอย่าง รื้อข้าวของของจิ๊บออกมาดู...

ขณะที่เกรซเจอเบาะแสบางอย่าง กริชเดินถือสัญญาเข้ามาในมอลล์เล็กๆชานเมือง เห็นครีมนั่งจิบเครื่องดื่มอยู่ในร้านกาแฟ เดินมานั่งร่วมโต๊ะ เธอเห็นสัญญาในมือเขาชมว่าเก่งมากแล้วยื่นมารับสัญญา เขาส่งให้เธอหนึ่งฉบับ อีกฉบับหนึ่งเก็บไว้เอง เธอมองเขาไม่เข้าใจทำไมถึงทำแบบนั้น

“สถานการณ์ตอนนี้อันตรายมาก ต้องมีหลักประกันความปลอดภัยไว้บ้าง”

“ท่านภูต 2 หมายถึงปลอดภัยจากตำรวจหรือปลอดภัยจากนายใหญ่” ครีมดักคอ

“ท่านภูต 1 เป็นคนฉลาด ทำไมถามอะไรโง่ๆแบบนี้ล่ะครับ”

“ท่านภูต 2 ก็เป็นคนฉลาด ทำไมถึงทำอะไรโง่ๆแบบนี้ล่ะคะ”

“ถ้าผมไม่ทำแบบนี้สิ ผมถึงโง่” กริชโต้ไม่ยอมแพ้ ครีมมองเลยไปด้านหลังเขา ก่อนถอนใจส่ายหน้าตำหนิเขาที่ทำให้ผิดหวัง กริชไม่เข้าใจนี่เธอกับนายใหญ่จะไม่ให้มีหลักประกันอะไรเลยหรือ เธอไม่ได้พูดเรื่องสัญญา นี่เขาไม่รู้ตัวเลยใช่ไหมว่าพาแขกไม่ได้รับเชิญมาหาพวกเรา กริชเอะใจ หันมองไปด้านหลังตัวเองเห็นอังคาร มนตรีกับชาติ รวมทั้งพัลลภและประชิดค่อยๆตีวงเข้ามา เขาตกใจพวกมันตามมาได้อย่างไร