สุภาพบุรุษชาวดิน
ตอนที่ 7
“แต่พี่ก็รู้ว่าสองคนนี้มาเจอกันทีไร พี่วศินปวดหัวทุกที” แตนบอกว่าก็ดีแล้วไง อินทัชถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย ไปหาวินพัตราบอกว่าเดี๋ยวตนไปส่ง เรือนแก้วได้ยินพูดให้ได้ยินกันว่า
“สมน้ำหน้า เพราะเธอคนเดียว กลับไปเลยนะ”
“คุณก็กลับไปได้แล้ว” แตนบอก เรือนแก้วถามว่าไล่ตนหรือ “เป็นคำสั่งพ่อเลี้ยงค่ะ คุณก็ได้ยิน”
เรือนแก้วเถียงไม่ออกเดินลงส้นออกไป แตนมองตามยิ้มสะใจที่กำจัดหนามหัวใจได้ทีเดียวสองคนเลย
ooooooo
คืนนี้เลขาของวรกิจโทร.คุยกับหนูดี หนูดีขอบคุณที่ส่งข่าวรับปากว่าจะเตือนพี่วัฒน์ให้
พอภัสสรรู้ว่าเลขาของวรกิจโทร.มาคุยกับหนูดีก็ไม่พอใจหาว่าชักเอาใหญ่แล้ว ตาวัฒน์เห็นเป็นคนสนิทของคุณพ่อเลยเกรงใจยังเอาไว้ ไม่ไล่ออก
“ลองไล่เขาออกสิคะ บริษัทได้เจ๊งแน่ พี่วัฒน์ทำอะไรเป็นบ้าง...ที่เขาพูดมาจริงหมดทุกอย่าง พี่เป็นอย่างนั้นจริงๆ...หนูดีจะเข้าไปช่วยที่บริษัทค่ะ”
“แล้วบริษัททัวร์แกล่ะ เพิ่งเปิดไม่ใช่เหรอ แกจะทำไหวเหรอ”
“ไม่ไหวก็ต้องไหวแล้วล่ะค่ะ หนูดีกลัวว่าบริษัทของคุณพ่อที่อยู่ในมือพี่วัฒน์จะล้มเสียก่อน ไม่อยากมาตามแก้ปัญหาทีหลัง”
ภัสสรเตือนว่ายังไงพี่เขาก็เป็นประธานบริษัท จะทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาเขาไม่ได้รู้ไหม อีกอย่างเขาก็เป็นพี่คนโตด้วย
“รู้แล้วค่ะ ถ้าบริษัทไม่มีปัญหา หนูก็ไม่อยากไปยุ่งหรอกค่ะแม่”
ภัสสรบอกว่าเดี๋ยวจะบอกตาวัฒน์ให้ หนูดีบ่นๆว่านี่หายไปไหนก็ไม่รู้ เห็นว่าออกจากบริษัทตั้งแต่บ่ายภัสสรตอบแบบปัดๆว่าไม่รู้สิไม่ได้บอกอะไรแม่ไว้ แม่ก็ไม่กล้าถาม หนูดีฟังแล้วได้แต่ถอนใจ...
เวลาเดียวกัน วัฒน์กับทองเติมอยู่ที่ผับหรูแห่งหนึ่ง ขณะที่วัฒน์ออกไปเต้นรำกับพวกสาวๆ
ทองเติมนั่งอยู่ที่โต๊ะ เรียกลูกน้องคนสนิทมาสั่ง
“โทร.ไปบอกพวกที่บ่อนนะ วันนี้ฉันจะพาหมูตัวใหม่เข้าไป วันแรกให้อ่อยๆมันหน่อย ขุนให้มันอ้วนพีแล้วค่อยเชือด”
ครู่หนึ่งวัฒน์กลับมาที่โต๊ะถามบุญเติมว่าไม่ไปสนุกด้วยกันหรือ บุญเติมบอกว่าไม่ ตนไม่ถนัด แต่ตนมีอะไรที่สนุกกว่านี้ให้ทำ รับรองลุ้นและตื่นเต้นกว่า วัฒน์ถามว่าอะไร บุญเติมยิ้มอุบว่า “เดี๋ยวก็รู้เองครับ”
ooooooo
วศินยังอยู่บ้านที่กรุงเทพฯ เขาคิดถึงเรื่องที่อติศักดิ์หรืออ้นพูดเรื่องหุ้นของเขากับแม่และการโอนว่าวาดเป็นคนเซ็นยกให้คุณพ่อเอง ทุกวันนี้คุณพ่อไม่อยากแม้แต่จะได้ยินชื่อเขา
คิดถึงที่ตัวเองไปคาดคั้นถามสรวิชญ์ว่าแม่ตายเพราะเขาใช่ไหม สรวิชญ์ยืนยันว่าไม่ใช่
แต่พอถามว่าแล้วเขาได้หุ้นนี้ไปยังไง สรวิชญ์ปดว่าแม่เขาเป็นคนเซ็นให้เอง วศินไม่เชื่อโต้ว่าเขาเป็นคนบังคับให้แม่เซ็น สรวิชญ์โมโหที่ถูกกล่าวหา ตบหน้าเขาอย่างแรง
คิดถึงเรื่องราวต่างๆเหล่านั้นแล้ว วศินบอกกับตัวเองว่า “ผมต้องรู้ความจริงให้ได้ครับแม่”
พอดีแตนเดินเข้ามา เขาบอกแตนว่าแผนที่วางไว้ว่าจะกลับเชียงรายวันพรุ่งนี้คงต้องเลื่อนไปก่อน อินทัชบอกว่ามะรืนนี้เรามีดีลงานกับบริษัทพาร์ตเนอร์จากไต้หวันจะมาดูงานที่ไร่ แตนเสนอให้เลื่อนไปก่อน วศินบอกว่าเลื่อนไม่ได้ จะให้แตนกลับไปต้อนรับแทน
แตนเกี่ยงอยากอยู่กับเขาให้อินทัชไปแทน อินทัชอ้างว่าตนต้องดูแลความปลอดภัยให้พี่วศิน
วศินบอกให้แตนไปเพราะเรื่องแบบนี้ตนไว้ใจแตนมากที่สุด แตนจึงจำต้องรับคำออกไปเตรียมจัดกระเป๋า พอแตนออกไปวศินถามอินทัชว่า พรุ่งนี้ที่ศิริเสนีมีประชุมผู้ถือหุ้นใช่ไหม อินทัชว่าใช่ มีอะไรหรือเปล่า
“อินทัช...ถึงเวลาที่จะเปิดตัวพ่อเลี้ยงชัชชนแล้ว!!”
อินทัชมองหน้า เห็นแววตาของวศิน มีทั้งความรัก ความแค้น ความเจ็บปวด...
เช้าวันรุ่งขึ้น หนูดีกำลังจะออกไปทำงานเห็นภัควัฒน์นอนหมดสภาพอยู่ที่โซฟา ถามละมุดว่าพี่วัฒน์กลับมาเมื่อไหร่ ละมุดบอกว่าเมื่อเช้า ทักว่าวันนี้คุณหนูดีไปทำงานแต่เช้าเลย
“อืม...พอดีมีงานสำคัญน่ะ ถ้าคุณแม่ถามฝากบอกด้วยนะ ฉันไปล่ะ”
“น้องสาวกับพี่ชายคนโตพ่อแม่เดียวกันแท้ๆ ต่างกันอย่างกับไม่ใช่พี่น้อง” ละมุดมองตามหนูดีพึมพำ
พอดีภัสสรเดินมาเห็นภัควัฒน์นอนหมดสภาพอยู่ก็ร้องว้าย...ทำไมตาวัฒน์มานอนตรงนี้
“เมาค่ะ เพิ่งกลับมาเมื่อเช้า”
“ตายจริง!!”
ละมุดนึกว่าภัสสรจะบ่นลูกชาย แต่กลับตีแขนตน ละมุดถามว่าคุณผู้หญิงตีตนทำไม ก็ถูกแหวใส่...
“ก็แกปล่อยให้ลูกชายฉันมานอนแบบนี้ได้ยังไง ทำไมไม่พาขึ้นไปนอนบนห้อง”
“คุณวัฒน์โตแล้วนะคะไม่ใช่เด็กๆ ละมุดจะพาไปยังไงไหว”
“ไม่รู้แหละ ถ้าลูกชายฉันไม่สบาย ฉันจะหักเงินเดือนแก” แล้วเข้าไปโอ๋ราวกับเด็กเล็ก
“ก็เพราะแม่เป็นแบบเนี้ย...เฮ้อ...” ละมุดได้แต่ถอนใจ
หนูดีในชุดสวยทันสมัยเดินเข้าโรงแรมศิริเสนีอย่างมั่นใจ เจออ้อกับอ้นคุยกับสรวิชญ์อยู่และลลิดาถือแฟ้มอยู่ด้วย อ้อโบกมือทักหนูดี หนูดีเข้าไปสวัสดีสรวิชญ์และอ้น อ้นทักว่าหนูดีมาเช้าจัง
“เราจะมาดูจัดห้องพักให้กับแขกวีไอพีของทัวร์น่ะค่ะ” อ้อบอก หนูดีถามอ้อว่าทำไมมาเช้าจัง ลลิดาบอกว่าวันนี้เรามีประชุมผู้ถือหุ้น ก็พอดีพวกผู้ถือหุ้นเดินเข้ามา ต่างทักทายสรวิชญ์ คนหนึ่งถามว่า
“ได้ข่าวว่าวันนี้พ่อเลี้ยงชัชชนจะเข้ามาประชุมด้วยเหรอครับ”
