สุภาพบุรุษชาวดิน
ตอนที่ 7
“อะไรนะคะ” อ้อพาซื่อ อ้นได้ทีเลยรับลูกจากแม่เป็นปี่เป็นขลุ่ยว่า
“พี่เป็นพยานได้อ้อ ตอนนี้วศินเขาพาลไปหมด พี่พยายามห้ามเขาก็ไม่ฟัง ยังคิดทำร้ายพี่ด้วย”
“อ้อ...ลูกอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับคุณพ่อเลยนะลูก”
“แล้วหนูดีล่ะคะ”
อ้นรีบพูดดักว่าตอนนี้หนูดีเป็นคู่หมั้นตนแล้ว สุดาวรรณย้ำว่าไม่เหมาะที่จะพูดเรื่องผู้ชายอื่นกับคนที่มีคู่หมั้นแล้ว อ้อจะท้วงติง อ้นขัดขึ้นว่า “อ้อ...ถือว่าพี่ขอ!!”
“ค่ะ” อ้อจำใจรับปาก ทำให้อ้นกับสุดาวรรณมองหน้ากันอย่างโล่งใจ
ฝ่ายหนูดีกลับถึงบ้านแล้วนั่งคิดทบทวนถึงเรื่องราวต่างๆระหว่างตนกับพ่อและวศิน มองรูปพ่อแล้วพึมพำทั้งเสียใจและผิดหวัง...
“คนใจดำ หนูดีจะไม่คิดถึงเขาอีกค่ะพ่อ หนูดีจะลืมทุกอย่างให้หมด!”
ooooooo
รุ่งขึ้น แตนตื่นแต่เช้ารีบไปซื้อโจ๊กร้านโปรดของวศิน กลับมาบอกสาวใช้ที่มารับของว่า
“ฉันซื้อโจ๊กร้านโปรดของพ่อเลี้ยงมา เอาไปแกะใส่ชาม แล้วนี่พ่อเลี้ยงตื่นรึยัง” สาวใช้บอกว่าตื่นแล้ว “รีบเอาไปใส่ชามแล้วตามฉันไปที่ห้องพ่อเลี้ยง ป่านนี้พ่อเลี้ยงหิวแย่แล้ว”
สาวใช้ทำท่าจะบอกอะไร แต่แตนรีบเดินไปแล้ว เลยได้แต่ส่ายหน้าบ่น
“ไม่ฟังเลย...ป่านนี้พ่อเลี้ยงจะอิ่มแล้วมากกว่า”
แตนรีบไปที่ห้องวศินพูดตั้งแต่มาถึงหน้าห้องว่า
“พี่วศินจ๊ะ...แตนซื้อ...”
แตนชะงักกึกชักสีหน้าไม่พอใจเมื่อเห็นวินพัตรากำลังป้อนอาหารให้วศินที่นอนเจ็บอยู่ที่เตียงอย่างอ่อนโยน หว่านล้อมให้กินว่า
“กินซุปไก่ดำตุ๋นนี่ด้วยค่ะพ่อเลี้ยง น้อยผสมสมุนไพรจีนแก้ช้ำในไปด้วย”
“ขอบคุณครับคุณน้อย”
แตนหันกลับจะเดินไป ก็พอดีวศินเห็นถามว่าไปไหนมาแต่เช้า
“แตนออกไปซื้อโจ๊กเจ้าที่พี่วศินชอบมาให้น่ะจ้ะ เห็นพี่ไม่สบายกลัวจะกินอะไรลำบาก แตนว่าแตนตื่นเช้าแล้วนะ แต่ก็ยังช้ากว่าคุณน้อย”
“พอดีน้อยรู้เรื่องก็เลยต้มซุปกับทำของบำรุงเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วน่ะค่ะ”
แตนหันขวับมองอินทัชตาเขียว นึกว่าเขาเป็นคนบอกวินพัตรา อินทัชส่ายหน้าดิก แตนเลยเหน็บเบาๆแล้วถามว่า
“แหม คุณน้อยรู้ข่าวไวจังนะคะ รู้มาจากไหนเหรอคะว่าพ่อเลี้ยงป่วย”
“อืม...จริงสิครับ ผมว่าจะถามอยู่เหมือนกัน” วศินพูดต่ออย่างสงสัยเหมือนกัน
ooooooo
วศินโทรศัพท์คุยกับอังกาบจึงรู้ว่าอังกาบเป็นคนบอกให้วินพัตราที่กำลังไปธุระที่กรุงเทพฯไปดูแลเขาแทนตน วศินบอกว่าเกรงใจคุณน้อยเพราะตนไม่เป็นไรแล้ว
“หนูน้อยเต็มใจลูก พอรู้ว่าลูกบาดเจ็บหนูน้อยตกใจกว่าแม่อีก หนูน้อยเป็นห่วงลูกมากนะ อาสาขอมาดูแลลูกให้ได้ แม่เลยเบาใจ ไม่งั้นแม่คงลงไปดูแลเอง” วศินบอกว่าตนไม่เป็นไรแล้ว แม่ไม่ต้องลำบากมาหรอก
“งั้นก็ให้หนูน้อยดูแลจนหายแล้วกันนะลูก”
“ครับ” พอวศินรับคำแล้ววางสาย วินพัตราก็ถือยายิ้มหวานเข้ามา
“ทานยาหลังอาหารค่ะ เดี๋ยวจะได้นอนพัก”
วศินรับยามากินอย่างว่าง่าย แตนที่ยืนอยู่หน้าประตูดูอย่างไม่พอใจ
อังกาบวางสายจากวศินแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จนอองตองถามว่าคุณย่ายิ้มอะไร อังกาบบอกยิ้มดีใจ ถามอองตองว่าชอบน้าน้อยไหม อองตองบอกว่าชอบ น้าน้อยสวยแล้วก็ใจดี
“แล้วถ้าน้าน้อยแต่งงานกับคุณพ่อ มาเป็นแม่ของอองตอง อองตองจะชอบไหมลูก”
อองตองที่ยิ้มน่ารักอยู่ค่อยๆหุบยิ้มบอก “ไม่รู้ค่ะ” แล้ววิ่งออกไปเลย อังกาบมองตามงึมงำแปลกใจ “เป็นอะไรของเขา?”
อองตองวิ่งไปที่อีกมุมหนึ่งของบ้านแล้วจึงพูดเบาๆ “อองตองก็อยากให้น้าน้อยมาเป็นแม่ของอองตอง แต่...” อองตองนึกถึงอดีตเมื่อไม่นานมานี้...วันนั้น...วินพัตราทำผมให้อองตองแล้วถามว่า น้าน้อยทำผมให้แบบนี้ชอบไหม อองตองยิ้มประจบบอกว่าชอบ อยากให้น้าน้อยทำผมให้แบบนี้ทุกวันก่อนไปโรงเรียน
“ถ้างั้นน้าน้อยก็ต้องมาอยู่บ้านอองตองสิ จะดีเหรอคะ” อองตองบอกว่าดี อองตองอยากให้น้าน้อยมาอยู่ที่นี่ “แต่คงต้องขออนุญาตคุณพ่อของอองตองก่อนนะจ๊ะ ไม่งั้นน้าน้อยก็มาอยู่ไม่ได้”
“งั้นอองตองจะขอคุณพ่อให้น้าน้อยมาอยู่ด้วยกันค่ะ”
วินพัตรายิ้มที่กล่อมอองตองที่วศินรักดังดวงใจให้เป็นสะพานเอาชนะใจวศินได้
แต่ที่อีกมุมหนึ่ง แตนยืนมองอยู่อย่างไม่พอใจ เดินเข้าหาเรียกอองตองเสียงเข้มแล้วบอกวินพัตราขอตัวอองตองไป วินพัตราถามแตนว่ามีอะไรหรือเปล่า แตนไม่ตอบแต่ดึงอองตองออกไป วินพัตรามองสงสัย
ที่แท้...ก่อนหน้านี้ แตนเคยร้ายกับอองตองที่เห็นหนูน้อยรักและอยากให้วินพัตราเป็นแม่ ถึงกับกระชากไปถามอย่างดุดันว่า แกอยากได้นังน้อยนั่นเป็นแม่ใช่ไหม...แกไม่รักฉันใช่ไหม อองตองทั้งเจ็บและตกใจบอกแตนว่าตนรักน้าแตน แต่ก็รักน้าน้อย ด้วย ก็ถูกแตนบีบแขนอย่างแรง ขู่สำทับ
“แกจะรักมันไม่ได้ ถ้าใครถามว่าอยากมีแม่ไหม แกก็ต้องบอกว่าไม่อยากมี เข้าใจไหม!!!”
เวลานั้นอองตองไม่ตอบก็ถูกแตนทั้งคาดคั้นดุดันและตบหน้าตัวเองอย่างแรงซึ่งเป็นอาการอย่างหนึ่งของคนขาดความรัก อองตองตกใจรีบบอกว่า “อองตองรักน้าแตนค่ะ...อองตองรักน้าแตน...” และร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว แตนจึงค่อยสงบลงและดึงอองตองเข้าไปกอด โอ๋ว่าไม่ต้องกลัว น้าแตนไม่เป็นอะไรแล้ว...
แตนกอดอองตองยิ้มอย่างพอใจที่ตัวเองควบคุมอองตองอันเป็นสุดที่รักของวศินได้...
นั่นคือเหตุการณ์ในอดีตที่ทำให้อองตองวิ่งหนีอังกาบเมื่อเธอถามว่าถ้าน้าน้อยแต่งงานกับคุณพ่อมาเป็นแม่ของอองตอง อองตองจะชอบไหม อองตองหน้าเจื่อนตอบ “ไม่รู้ค่ะ” แล้ววิ่งหนีไปเลย
ooooooo
