สุภาพบุรุษชาวดิน
ตอนที่ 7
ภัควัฒน์ประคองแม่ขึ้นวางดอกไม้จันทน์ ภัควดีขึ้นไปวางดอกไม้จันทน์พร้อมอติศักดิ์บอกพ่อทั้งน้ำตา
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะคุณพ่อ หนูจะดูแลคุณแม่เอง...”
อติศักดิ์กุมมือภัควดีปลอบใจ ลลิดาจิกตามองอย่างหึงหวงแต่พยายามเก็บอาการ
อติศักดิ์เดินผ่านอินทัชไปแต่ไม่เห็นอินทัช
อติศักดิ์เลี้ยวมาพบลูกน้องสุดาวรรณที่เป็นหัวหน้ายืนรออยู่ มันรายงานว่า “ไอ้วศินมันมางานนี้จริงครับนาย... แต่นายไม่ต้องห่วง ผมกับลูกน้องจัดการเรียบร้อยแล้ว”
อติศักดิ์ถามว่าตอนนี้มันอยู่ที่ไหน ลูกน้องบอกว่าอยู่ที่โกดังร้าง
“ดี...งั้นแกรอเดี๋ยว เสร็จงานแล้วพาฉันไปที่นั่น” สั่งแล้วเดินกลับไปในงาน บอกหนูดีให้กลับไปพักผ่อนเสีย ปลอบอย่าคิดมากคุณพ่อท่านไปดีแล้ว อ้อก็กระซิบหนูดีว่าเรื่องคนอื่นอย่าเพิ่งคิดอะไรมาก บางทีเขาอาจจะมีเหตุผลก็ได้
“ถ้าอ้อหมายถึงคนคนนั้น หนูดีจะไม่คิดถึงเขาอีกแล้วล่ะ” หนูดีสีหน้าโกรธมาก ก็พอดีอติศักดิ์มาขอโทษหนูดีบอกให้กลับเองเพราะตนต้องไปธุระให้คุณแม่
หนูดีบอกว่าตนกลับกับคุณแม่และพี่วัฒน์ได้ไม่ต้องห่วง ตัดบทด้วยการขอบคุณอ้อกับลลิดาที่มา ช่วยงาน สรวิชญ์บอกลลิดาว่าเดี๋ยวพ่อไปส่งเอง แล้วก็แยกย้ายกันไป
ooooooo
วศินถูกจับมัดอยู่ที่โกดังร้าง มีชายคนหนึ่งเฝ้าอยู่มันเล่นมือถือตลอดเวลา วศินเห็นมันเผลอก็แอบแกะเชือกที่มัดมือจนเกือบหลุด แต่มันมองมาอย่างสงสัยเขาเลยหยุดแกล้งถามเบี่ยงเบนความสนใจของมัน
“ไหนวะนายพวกแก ไหนว่าจะมา รอนานแล้วนะเว้ย หรือว่าเปลี่ยนใจขี้ขลาดไม่กล้า กลัว”
“ใครกลัวแก!!” เสียงอติศักดิ์สวนทันควันแล้วเดินเข้ามาพร้อมลูกน้อง ลูกน้องที่ตามมาพุ่งเข้าต่อยวศินทันที วศินยิ้มพูดอย่างไม่สะทกสะท้านทั้งที่เลือดกบปาก
“นึกแล้วว่าต้องเป็นคุณ คุณอ้น! คุณจับตัวผมมาทำไม”
“แกนั่นแหละจะกลับมาทำไมวะ ไอ้ลูกเมียน้อย แกหวังอะไร?”
“ผมแค่มาร่วมงานศพคุณลุงวรกิจ ไม่ได้หวังอะไรอย่างที่คุณคิด”
“ฉันไม่เชื่อแกหรอก!!” วศินหัวเราะขำ อติศักดิ์ตวาด “แกขำอะไร”
วศินตอบกวนๆว่า “ผมก็แค่ภูมิใจ ที่แท้คุณก็กลัวจริงๆ...ถามจริง คุณกลัวว่าผมจะกลับมาแย่งคุณหนูดี หรือกลัวผมกลับมาทวงหุ้นกับสมบัติที่คุณย่ายกให้แม่กับผมมากกว่ากัน?”
อติศักดิ์ที่มีลูกน้องเป็นโขยงล้อมหน้าล้อมหลังพุ่งเข้าต่อยวศินจนล้มลงไปกองแล้วยืนมองอย่างสะใจ
เวลาเดียวกันที่นอกโกดัง ชายลึกลับในชุดดำสวมหมวกไอ้โม่ง ย่องเข้าด้านหลังชายฉกรรจ์ 5 คนที่เฝ้าอยู่หน้าโกดัง เล่นงานมันอย่างเงียบเชียบรวดเร็วจนมันสลบไปทั้งห้าคน แล้วชายลึกลับก็ย่องเข้าไปในโกดัง...
อติศักดิ์กับวศินกำลังโต้เถียงกันอย่างรุนแรง อติศักดิ์ถามว่า “แกมีอะไรให้ฉันกลัว!!!” แล้วชูมือให้ดูแหวนหมั้น “รู้ไว้ซะ ตอนนี้หนูดีเป็นของฉันแล้ว ฉันจะเอาทำเมียเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่มีใครเขาว่า”
วศินกัดฟันกรอดไม่พอใจที่อติศักดิ์พูดไม่ดีกับหนูดี ปรามว่าถึงหนูดีจะเป็นคู่หมั้นแต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์พูดถึงหนูดีให้เสียหายแบบนี้ อติศักดิ์เย้ยว่าไม่พอใจหรือ ปรามาสว่า
“ถึงแกจะพยายามทำเป็นแมนปกป้อง แต่ผู้หญิงเขาก็ไม่มีทางเห็นค่าไอ้กระจอกอย่างแกหรอก รู้เอาไว้ซะ ตอนนี้หนูดีเขาเกลียดแกจะตายไป...ส่วนหุ้นนั่น อีเมียน้อยแม่แกก็โง่เซ็นยกให้คุณพ่อเอง ถ้าแกจะโทษที่ตัวเองไปตกระกำลำบากก็ไปโทษแม่แกในนรกโน่น แล้วอย่าหวังว่าคุณพ่อจะยกสมบัติอะไรให้แกล่ะ เพราะทุกวันนี้ แค่ชื่อแกคุณพ่อก็ไม่อยากจะได้ยินเลย”
“ถ้ามั่นใจตัวเองขนาดนั้น แล้วคุณจะจับผมมาทำไม?”
“ก็เพราะว่าฉันไม่อยากให้คุณพ่อกับหนูดีต้องเสียอารมณ์ที่เห็นหน้าแกไง” อติศักดิ์ผลักวศินจนล้ม ด่าเหยียดหยามหยาบคาย “สวะชั้นต่ำอย่างแก ไม่คู่ควรกับสังคมชั้นสูง จำเอาไว้ อย่าคิดจะเผยอหน้ากลับมาให้ตระกูลฉันแปดเปื้อนอีก ไม่อย่างนั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน!!”
“คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งผม นึกว่าผมจะกลัวคุณเหรอ”
“ไม่กลัว?” อติศักดิ์ตะคอก หันไปสั่งลูกน้อง “จัดการมัน!! เอาแค่สาหัสพอ แต่อย่าให้ถึงตายดูซิว่าจากนี้แกจะกล้าพูดว่าไม่กลัวฉันอยู่ไหม”
พวกลูกน้องอติศักดิ์ดาหน้ากันเข้ามาเป็นแผง วศินเร่งแกะเชือกที่ยังค้างอยู่แข่งกับเวลาที่พวกมันเดินเข้าหา พอพวกมันเข้าถึงเชือกก็หลุดพอดี!
คนหนึ่งพุ่งเข้าจะจับวศิน เขาเบี่ยงหลบแล้วจัดการพวกมันอย่างรวดเร็ว อึดใจเดียวมันสองคนก็ล้มไปนอนจุก แต่พอวศินหันกลับมา เห็นอติศักดิ์ล้วงปืนออกมาเล็งใส่หน้า ตวาด
“หยุดนะไอ้วศิน!” พอเห็นวศินชะงัก ก็สั่งลูกน้อง “ไม่อยากเอาคืนมันเหรอพวกโง่ ไปซ้อมมัน!!!”
พวกลูกน้องกรูกันเข้าซ้อมวศินอย่างหนัก มีอติศักดิ์ถือปืนขู่หัวเราะสะใจ
ขณะที่วศินกำลังจะแย่นั่นเอง ชายลึกลับใส่ชุดดำใส่หมวกไอ้โม่งก็พุ่งเข้ามาถีบพวกมันที่กำลังซ้อมวศินกระเด็น วศินลุกขึ้นช่วยชายลึกลับต่อสู้อย่างคนมีครู ผิดกับพวกมันที่เล่นมวยวัด หมาหมู่
