สุภาพบุรุษชาวดิน
ตอนที่ 7
“แต่ตอนนี้พี่ไม่ใช่วศินคนเดิมอีกแล้ว พี่เป็นพ่อเลี้ยงชัชชน แตนว่าเราน่าจะเอาโอกาสนี้เปิดตัวตอกหน้าคนพวกนั้น”
“งานนี้เป็นงานสำคัญของคุณลุงวรกิจ งานนี้จะต้องไม่ใช่เครื่องมือเอาไว้เล่นงานหรือเอาคืนใครเพื่อความสะใจของตัวเอง พี่ต้องไปด้วยความจริงใจและเคารพท่าน”
“ผมเห็นด้วยกับพี่วศิน”
แตนเข้าใจแต่ก็แอบขัดใจ อดติงไม่ได้ว่าตนกลัวพวกนั้นจะดูถูกพี่วศินอีก
“ไม่เป็นไรหรอกแตน พี่เคยเจอมาแล้ว แค่เจออีกจะเป็นไรไป และพี่จะไปงานนี้ในแบบที่พี่เป็นวศิน!!”
“งั้นก็ตามแต่พี่วศินเถอะจ้ะ”
วศินกับอินทัชมองหน้ายิ้มให้กันอย่างเข้าใจตรงกัน
ooooooo
ที่เมรุเผาศพ...ทุกคนเตรียมขึ้นไปวางดอกไม้ จันทน์กัน หนูดีมองหาวศินอย่างมีความหวังว่าเขาจะมา
แต่ภัสสรไม่วายที่จะพูดถึงวศินอย่างไม่พอใจ ดูถูกเหยียดหยามว่า
“ผ่านมาตั้ง 10 ปีแล้ว ไอ้เด็กวศินนั่นมันก็ยังคิดจะเกาะครอบครัวของภัสไม่เลิกสักที ยังหาโอกาสกลับมาวุ่นวายกันอีกจนได้”
“ก็คนมันไม่มีทางไปนี่ครับคุณแม่” วัฒน์สอดแทรก
“ความจริงก็น่าสงสารนะคะ คงจะตกอับอยู่แน่ๆ” สุดาวรรณเสริม ภัสสรพูดเด็ดขาดว่า...
“แต่ฉันไม่ยอมให้มันมายุ่งกับหนูดีได้อีกหรอกค่ะ ยิ่งตอนนี้ไม่มีคุณวรกิจก็ยิ่งไม่ต้องเกรงใจใคร”
“คุณน้าไม่ต้องกังวลครับ ยังไงมันก็ไม่มีทางกลับมาได้ง่ายๆหรอก อ้นเตรียมแผนไว้ต้อนรับมันแล้วครับ” อ้นยิ้มร้าย ภัสสรกับวัฒน์มองหน้าอ้น อยากรู้ว่ามีแผนอะไร
ooooooo
พอใกล้ถึงวัด วศินให้อินทัชจอดรถที่ริมถนน เขาใส่ชุดธรรมดาในขณะที่อินทัชใส่สูทจะลงไปเปิดประตู
“ไม่ต้อง!! วันนี้ฉันคือนายวศิน ฉันต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง”
วศินนัดอินทัชเจอกันที่วัด ลงจากรถแล้วเดินไปที่วัด
ที่ประตูวัดนั่นเอง ชายฉกรรจ์คนของสุดาวรรณคนหนึ่งยืนดักอยู่ พอเห็นวศินมันสะดุดตาก้มเปิดมือถือดูรูปวศินเมื่อ 10 ปีก่อนที่นักสืบแอบถ่ายไว้ให้สุดาวรรณ พอแน่ใจมันโทร.รายงานหัวหน้า “มันมาแล้วพี่” แล้วรีบเดินตามวศินไป
สรวิชญ์นั่งในงานแต่ดูไม่เป็นสุข คอยชะเง้อไปทางประตูวัดจนสุดาวรรณถามว่ามองหาใครอยู่หรือ
“ไอ้ลูกไม่รักดีของผมน่ะสิ” สุดาวรรณถามว่าวศินน่ะหรือ “อืม...คิดว่าเขาอาจจะมา”
“นั่นสิคะ เห็นเขาสนิทกับคุณวรกิจยิ่งกว่าพ่อแท้ๆซะอีก เดี๋ยวก็คงมาล่ะค่ะ”
ครู่หนึ่งอินทัชเดินเข้ามา ภัควดีกับอติศักดิ์รับแขกอยู่หน้าประตูต้อนรับ อติศักดิ์ถามว่ามาคนเดียวหรือแล้วพ่อเลี้ยงชัชชนไม่มาด้วยหรือ อินทัชยิ้มตอบเป็นนัยว่า
“ไม่แน่หรอกครับ เดี๋ยวคุณอาจจะเห็นพ่อเลี้ยงในงานนี้ก็ได้...ขอตัวก่อนนะครับ”
“เจอกันที หมอนี่พูดจาอะไรแปลกๆอยู่เรื่อย” อติศักดิ์มองตามอินทัช แปลกใจกับคำพูดของเขา แต่ภัควดีมองไปที่ทางเดินเข้าวัดพยายามมองหาวศินอย่างมีความหวัง แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเขาจะมา นึกถามในใจ...
“นายจะมาลาคุณพ่อไหม...นายสาคู?”
เป็นเวลาที่วศินกำลังจะเดินไปที่เมรุ เขาบอกวรกิจว่า “ผมมาส่งคุณลุงแล้วนะครับ”
ทันใดนั้นชายฉกรรจ์สองสามคนก็กรูกันเข้าล็อกคอวศิน หัวหน้ามันสั่ง “เอาตัวมันไป!!”
อินทัชกำลังขึ้นเมรุไปวางดอกไม้จันทน์ หนูดีชะเง้อมองหาวศินจนอ้อถามว่ามองหาใครอยู่หรือ
“ไม่มีอะไรหรอก หนูดีคงคาดหวังมากเกินไป มันผ่านมาตั้ง 10 ปีแล้ว บางทีเขาอาจลืมเรื่องเก่าๆไปหมดแล้วก็ได้” พออ้อถามว่าหนูดีรอวศินอยู่ใช่ไหม ก็น้ำตาคลอตอบเสียงเครือ “หนูดีแค่คาดหวังแทนคุณพ่อ ท่านคงอยากให้นายสาคูมาลาท่านบ้าง แต่จนกระทั่งวันสุดท้าย เขาก็ไม่คิดจะมาลาพ่อเลย ใจดำจริงๆ”
“บางทีพี่วศินอาจจะติดธุระสำคัญก็ได้” อ้อปลอบ แต่แล้วก็เงียบเถียงไม่ออกเมื่อหนูดีถามว่า
“มีอะไรสำคัญกว่าการมาลากันเป็นครั้งสุดท้ายเหรออ้อ...”
ooooooo
วศินถูกชายฉกรรจ์ลากไปที่ลานจอดรถรุมซ้อมจนสะบักสะบอม วศินต่อสู้สุดกำลังถามว่าใครส่งแกมา
พวกมันไม่ตอบ แต่หัวหน้ามันสั่งเหี้ยม “จัดการมัน!!!”
แม้วศินจะถูกรุมซ้อมอย่างหนัก เขาสู้ไปตาก็มองไปที่เมรุ ปากก็พร่ำบอก
“คุณลุงรอผมก่อนนะครับ...”
วศินสู้กับชายฉกรรจ์สามคนที่รุมจนเขาเกือบชนะอยู่แล้ว แต่ถูกคนหนึ่งเล่นหมาลอบกัด เอาไม้แอบฟาดหัวจนเขาทรุดลงไปกอง กระนั้นวศินก็ยังมองไปที่เมรุไม่วางตา พึมพำ... “คุณลุง...!!” แต่ในที่สุดเขาก็ถูกรุมยำจนหมดสติ...ก่อนหมดสติเขายังพึมพำ... “คุณ...ลุง...”
พวกวายร้ายเห็นวศินหมดสติแล้วก็ถามหัวหน้าว่าจะเอายังไงต่อ...หัวหน้าสั่งเอาตัวมันไป พวกมันก็ช่วยกันหิ้วปีกวศินไปขึ้นรถ แต่มือถือของวศินตกที่พื้นตรงนั้น...ไม่มีใครเห็น
อินทัชไปวางดอกไม้จันทน์แล้วแต่ยังไม่เห็นวศินมา เขานึกบ่น “ยังไม่มาอีกเหรอ?”
ฝ่ายสรวิชญ์รอแล้วรอเล่าจนคนขึ้นวางดอกไม้ จันทน์เกือบหมดแล้ว เขานึกถึงที่วรกิจบอกว่า “ผมรู้แล้วว่าวศินอยู่ไหน” คิดแล้วพูดกับรูปวรกิจ...
“ผมคงไม่มีโอกาสได้เจอลูกอีกแล้วล่ะครับคุณวรกิจ ขอบคุณนะครับที่พยายามช่วยมาโดยตลอด”
สุดาวรรณที่เดินตามกันมาได้ยินก็โกรธแต่เก็บความรู้สึกไว้
