สุภาพบุรุษชาวดิน
ตอนที่ 7
อติศักดิ์เห็นพวกตนกำลังเสียเปรียบ เขายิงปืนใส่ชายลึกลับ วศินตะโกน “ระวัง!!!” แล้วโดดเข้าเซฟชายลึกลับจนปลอดภัยทั้งคู่ ลูกน้องอติศักดิ์สู้ไม่ได้ก็ชักปืนออกมายิงชายลึกลับแต่เขาม้วนตัวหลบแล้วยิงสวนจนมันร่วงไปสองคน
“หลบก่อนครับคุณอ้น” ลูกน้องคนหนึ่งร้องบอกแล้วพวกมันก็ช่วยกันยิงเปิดทางให้ วศินเห็นปืนกระบอกหนึ่งหล่นอยู่ เขาโดดเข้าไปเก็บช่วยชายลึกลับยิงสู้ เสียงปืนยิงกันสนั่นไปทั้งโกดังร้าง!!
อติศักด์ตะโกนสั่งลูกน้อง “อย่าให้มันหนีได้!” ชายลึกลับเห็นดังนั้นยิงเปิดทางให้วศินหลบไปได้ อติศักดิ์ตะโกนตามมันไป พวกลูกน้องวิ่งตามไปเป็นพรวน
ชายลึกลับพาวศินวิ่งออกมานอกโกดัง เขาชี้ไปที่รถคันหนึ่งที่จอดซ่อนอยู่ แล้วพากันวิ่งไปที่รถ
พวกอติศักดิ์วิ่งตามออกมาเห็นชายลึกลับกับวศินวิ่งไปขึ้นรถ พวกมันระดมยิงปังๆๆๆ แต่รถขับพรืดไปแล้ว
“โธ่เว้ย!!!” อติศักดิ์สบถหัวเสีย แต่แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นว่ารถที่ขับออกไปนั้นเป็นรถเบนซ์ เขามองแค้นใจ สงสัย “คนที่มาช่วยไอ้วศิน มันเป็นใครวะ?”
“ฉันนึกแล้วว่าต้องเป็นนาย!!” วศินมองชายลึกลับที่ขับรถอยู่ ชายลึกลับจึงถอดหมวกไอ้โม่งออก เป็นอินทัชนั่นเอง...เขาถามวศินว่าเป็นยังไงบ้าง ไหวไหม “ยังไหว แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฉันถูกจับตัวมาที่นี่”
อินทัชเล่าให้ฟังว่าขณะอยู่ที่วัด ตนเห็นอติศักดิ์เดินผ่านหน้าไปท่าทางมีพิรุธจึงตามไป และได้ยินลูกน้องรายงานว่าจับตัววศินและจัดการเรียบร้อยแล้ว เอาไปไว้ที่โกดังร้าง อติศักดิ์บอกว่าเดี๋ยวตนจะตามไป อินทัชจึงสะกดรอยตามมาถึงที่นี่
“ขอบใจมากนะอินทัช”
“นี่คุณอ้นเขาจับพี่มาเพราะแค่ไม่อยากให้พี่เข้าร่วมงานศพคุณวรกิจหรือครับ”
วศินนิ่งไป แต่สีหน้าแค้น...
ooooooo
สุดาวรรณกลับบ้านแล้วก็นั่งรออติศักดิ์อย่างกระวนกระวาย พอเห็นอติศักดิ์กลับมาก็ตรงเข้าไปถาม
“อ้น เป็นไงบ้างลูก” อติศักดิ์ตอบเซ็งๆว่ามีคนมาช่วยพวกมัน “อะไรนะ! แล้วมันเป็นใคร??”
“ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมว่ามันไม่น่าจะธรรมดา ไอ้คนที่มาช่วยมันขับรถไม่กระจอกเลยครับ คนระดับมันไม่น่าจะรู้จักคนแบบนั้นได้”
สุดาวรรณคิดตามประสาว่าคงเป็นรถที่มันขโมยมา อติศักดิ์ไม่สนใจถามว่า ถ้าวศินมันย้อนกลับมาล่ะ
“ถ้ามันคิดจะกลับมาอีก ก็ต้องทำให้มันเข็ดจนไม่กล้ากลับมาเลย”
บังเอิญอ้อเดินมาเอาน้ำดื่มได้ยินแม่กับพี่ชายพูดถึงวศินก็ชะงัก รู้ว่าวศินกลับมาจริงๆก็จะไปบอกคุณพ่อ ค่อยๆย่องออกไป แต่สุดาวรรณตาไวเห็นเงาแว้บๆ
อ้อไปหาสรวิชญ์ที่ห้องทำงาน เขากำลังดูรูปที่วศินถ่ายกับวาดตอนเด็กๆ พึมพำเครียด
“ชาตินี้แกไม่คิดจะกลับมาหาพ่อแล้วใช่ไหม”
อ้อมาเคาะประตู สรวิชญ์ตกใจรีบเก็บรูปใส่ลิ้นชัก เมื่อพ่ออนุญาตอ้อก็รีบเข้าไป แต่พอบอกว่า “อ้อมีเรื่องจะ...” เสียงสุดาวรรณก็เรียกเข้ม แล้วเดินเข้ามาอย่างเร็ว
“ยัยอ้อ!!...มากวนอะไรคุณพ่อ” อ้อปดว่าเห็นคุณพ่อทำงานอยู่เลยเอาน้ำมาให้ ถามว่าคุณแม่มีอะไรกับอ้อหรือ “แม่จะให้อ้อไปช่วยดูผ้าที่แม่ซื้อมาตัดชุดใหม่หน่อยน่ะ” แล้วทำทีถามสรวิชญ์ “คุณมีอะไรจะใช้ลูกอีกไหมคะ ถ้าไม่มีฉันขอตัวยัยอ้อนะคะ” พอสรวิชญ์พยักหน้า สุดาวรรณก็กระชากมืออ้อออกไปเลย
เมื่อแม่ลูกออกไปแล้ว สรวิชญ์เปิดลิ้นชักหยิบรูปมาดูอีก พึมพำ...
“ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน แกจะเป็นยังไงบ้าง...วศิน”
ooooooo
อินทัชพาวศินที่บอบช้ำหนักกลับถึงบ้าน แตนตกใจถามว่าพี่วศินเป็นแบบนี้ได้ยังไง แล้วรีบพาไปนั่ง ถามอินทัชว่าเกิดอะไรขึ้น
“พี่วศินถูกพวกคุณอ้นทำร้ายน่ะ”
“แล้วมันทำแบบนี้ทำไม”
“มันไม่อยากให้พี่เข้าไปในงานศพคุณลุงวรกิจน่ะสิ” วศินบอก
แตนถามอินทัชว่าแล้วทำไมไม่พาพี่วศินไปโรงพยาบาล วศินบอกว่าตนเป็นคนห้ามอินทัชเองเพราะไม่อยากนอนโรงพยาบาล อินทัชบอกว่างั้นเดี๋ยวตนจะตามหมอโอภาสให้ แล้วรีบเดินออกไป
พออินทัชออกไป แตนดูแผลให้วศินด้วยความห่วงใยถามว่าเจ็บไหม วศินส่ายหน้าลูบหัวแตนอย่างเอ็นดูเช่นเคย...
พอสุดาวรรณลากอ้อไปที่ห้องนั่งเล่นก็คาดคั้นถามว่าเมื่อกี๊พูดอะไรกับคุณพ่อ อ้อตกใจบอกว่าไม่มีอะไร สุดาวรรณเสียงเขียวถามว่า ยังคิดว่าตนเป็นแม่อยู่ไหม กล้าโกหกหรือ
“บอกความจริงมาดีกว่ายัยอ้อ เมื่อกี๊แกได้ยินที่พี่กับแม่คุยกันแล้วใช่ไหม” อ้นสำทับ
อ้อจำต้องยอมรับว่าตนได้ยิน แล้วก็ตั้งใจจะไปบอกคุณพ่อเรื่องพี่วศินกลับมานี่แหละ
“บอกไม่ได้” สุดาวรรณกับอ้นห้ามพร้อมกัน
“ทำไมจะบอกไม่ได้ล่ะคะ ในเมื่อคุณแม่ก็รู้ว่าคุณพ่อรอพี่วศินกลับมาตลอด”
อ้นมองหน้าแม่ว่าจะเอาไงดี สุดาวรรณรู้ดีว่าอ้อเป็นคนหัวอ่อน ใจอ่อน จึงแกล้งทำเป็นหนักใจ
“อ้อคิดว่าแม่ไม่อยากบอกให้พ่อรู้เหรอ แต่ที่แม่ไม่บอกก็เพราะไม่อยากให้คุณพ่อเขาเสียใจ” อ้อถามว่าคุณพ่อจะเสียใจเรื่องอะไร “อ้อจำไม่ได้เหรอลูก ที่วศินออกจากบ้านไปเพราะโกรธคุณพ่อ”
อ้อบอกว่ารู้ แต่ไม่รู้ว่าพี่วศินโกรธคุณพ่อเรื่องอะไร สุดาวรรณเล่นละครต่อเนียนๆว่า
“เรื่องนี้แม่ก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกัน แต่มันผ่านมาเกือบ 10 ปีแล้ว แม่นึกว่าวศินเขาจะลืมความโกรธที่มีกับคุณพ่อ แต่ที่แม่เจอ วศินเขายังไม่ลืม เขายังโกรธแค้นคุณพ่ออยู่”
