สุภาพบุรุษชาวดิน
ตอนที่ 7
ลลิดามาช่วยงานอยู่อีกมุมหนึ่ง เอ่ยกับอ้อว่าหนูดีโชคดีที่มีพี่อ้นอยู่ข้างๆตลอดมา
“อืม...ตอนแรกอ้อก็ไม่เห็นด้วยที่หนูดีรับหมั้นพี่อ้นนะ แต่ตอนนี้อ้อว่าดีแล้วล่ะ พี่อ้นดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น คงจะดูแลหนูดีได้ อีกอย่าง...หนูดีจะได้ลืมพี่วศินสักที”
แต่อ้อไม่เห็นว่าลลิดาพูดอย่างปากหวานไส้ขม แอบกำมือแน่นด้วยความเจ็บแค้นแต่ไม่กล้าแสดงออก
อีกมุมหนึ่ง อติศักดิ์เห็นอินทัชเดินเข้ามาในงานจึงบอกหนูดี หนูดีเห็นอินทัชยื่นซองทำบุญให้ภัสสรกับภัควัฒน์ที่มายืนต้อนรับแขกอยู่ หนูดีถามว่าพ่อเลี้ยงชัชชนเจ้าของไร่เวียงชาวดินที่มาซื้อหุ้นบริษัทพี่อ้นหรือ หนูดีนึกถึงวันที่ตัวเองเห็นร่างหนึ่งยืนอยู่รู้สึกคุ้นตาและตามไปดูให้แน่ใจแต่ได้รับโทรศัพท์จากแม่แจ้งข่าวร้ายของพ่อจนเป็นลมไป
อติศักดิ์บอกหนูดีว่าตนไม่คิดว่าพ่อเลี้ยงชัชชนอะไรนี่เขาจะรู้จักกับลุงวรกิจด้วย หนูดีบอกว่าตนก็ไม่เคยเห็นคุณพ่อเคยพูดถึงเหมือนกัน ทั้งสองยืนมองอินทัชอย่างแปลกใจ...
ooooooo
ขณะที่อินทัชเข้าไปนั่งฟังพระสวดในศาลานั้น วศินในชุดดำได้แต่ยืนมองอยู่นอกศาลา อยากเข้าไปไหว้ศพลุงวรกิจมากแต่เข้าไม่ได้
ลลิดาเดินมาเจอถามว่ามางานศพคุณวรกิจหรือเปล่า วศินไม่ตอบแล้วรีบเดินไปเลย เธอบ่นที่ถามแล้วไม่ตอบแต่ก็รู้สึกคุ้นหน้ามาก
จนพระสวดเสร็จ ครอบครัวสรวิชญ์มาช่วยภัสสรลาแขก เห็นอินทัชเดินมาไหว้สรวิชญ์ สรวิชญ์ถามอินทัชว่าพ่อเลี้ยงชัชชนรู้จักกับคุณวรกิจด้วยหรือ อินทัชบอกว่าคุณวรกิจเป็นผู้มีพระคุณของพ่อเลี้ยง ภัสสรติงว่าไม่เห็นคุณวรกิจเคยพูดถึงเรื่องนี้เลย
“เรื่องนี้ผมว่าคุณคงต้องไปถามพ่อเลี้ยงชัชชนดูเองนะครับ” อติศักดิ์ติงว่าทางเราไม่เคยเจอเขาเลย ประชุมผู้ถือหุ้นเขาก็ไม่เคยมา “อีกไม่นานหรอกครับ...อีกไม่นานพวกคุณคงจะได้เจอกับพ่อเลี้ยง” อินทัชพูดเป็นนัยแล้วลากลับ
สุดาวรรณรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆจนหน้าซีด อ้อถามว่าคุณแม่เป็นอะไร สุดาวรรณกลบเกลื่อนว่าไม่มีอะไรแม่แค่รู้สึกใจสั่นๆเท่านั้น สรวิชญ์ว่าคงจะเหนื่อย ภัสสรเห็นแขกกลับหมดแล้วจึงชวนกลับไปพักกัน
อติศักดิ์รีบบอกว่าตนจะไปส่งหนูดี ภัสสรรีบฝากน้องด้วยทันที อ้นจึงชวนหนูดีไปขึ้นรถกัน
ที่มุมมืดนอกศาลา วศินที่ซุ่มรอให้คนกลับกัน พอเห็นกลับกันไปแล้วก็จะเข้าไปในศาลาขอเจ้าหน้าที่เข้าไปไหว้ศพสักครู่
ที่ทางเดินในวัด หนูดีกับอ้นกำลังจะไปขึ้นรถ เจอลลิดาบอกว่าตนหาแท็กซี่ไม่ได้เลยขอกลับด้วย บ่นว่าโทร.หาหนูดีก็ไม่รับสาย หนูดีนึกได้ว่าลืมโทรศัพท์ไว้ที่ศาลาจึงรีบกลับไปเอา
เป็นเวลาที่วศินเข้ากราบโลงศพบอกกล่าวน้ำตาร่วงว่า “ผมมาแล้วนะครับคุณลุง”
หนูดีเจอเจ้าหน้าที่วัดบอกว่าลืมของจะขอเข้าไปเอาเพราะนึกว่าปิดประตูศาลาแล้ว เจ้าหน้าที่บอกว่ามีแขกมาขอไหว้ศพอยู่ หนูดีสงสัยว่าใคร
วศินเอากล่องสาคูไส้หมูวางไว้ใกล้โลงศพบอกว่า “ผมทำสาคูไส้หมูที่คุณลุงชอบมาให้ด้วยนะครับ” ขณะวศินยืนเกาะโลงร้องไห้อยู่นั้นได้ยินเหมือนคนเดินเข้ามา เขาหันขวับท่าทางตกใจ
ฝ่ายหนูดีเดินเข้ามามองหาแขกที่มาไหว้ศพพ่อก็ไม่เห็นมีใคร มองหาโทรศัพท์จนเจอเข้าไปหยิบแล้วมองที่โลงอีกทีบอกพ่อว่า “คุณพ่ออยู่ที่นี่คนเดียวคงเหงาใช่ไหมคะ พรุ่งนี้หนูดีจะรีบมาแต่เช้านะคะ”
วศินหลบอยู่หลังโลงค่อยๆย่องออกไปไม่อยากให้หนูดีเห็น แต่หนูดีเห็นกล่องสาคูไส้หมูเหลียวมองขวับเห็นชายชุดดำกำลังย่องออกไป หนูดีรีบวิ่งตามพลางร้องเรียกแต่ชายชุดดำกลับรีบเดินหนี
หนูดีวิ่งตามไปดึงตัวเขาหันกลับมา เธอตกใจผงะเพราะกลายเป็นอินทัช อินทัชถามว่ามีอะไรหรือเปล่า ก็พอดีอ้นตามมาถามว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า หนูดีบอกว่าตนจำคนผิด ขอโทษอินทัชแล้วเดินไปกับอ้น
ที่มุมหนึ่ง วศินแอบดูอยู่เห็นอ้นประคองหนูดีเดินออกไป...
ooooooo
ลลิดาเป่าหูยุแหย่อ้นขณะไปนั่งดื่มด้วยกันที่ผับ บอกว่าตนเห็นวศินที่วัด
อ้นกลับไปบอกสุดาวรรณคาดว่าวศินต้องได้ข่าวลุงวรกิจตายมันถึงได้กลับมาแล้วจะถือโอกาสนี้กลับมาหาคุณพ่อ เราจะทำยังไงดี สุดาวรรณบอกให้ใจเย็นๆเพราะถ้ามันคิดจะมามันคงมานานแล้ว
“ว่าไม่ได้นะครับ บางทีตอนนี้มันอาจจะอับจนหนทางไม่มีจะกินอยู่ก็ได้...อีกอย่าง อ้นไม่สบายใจเลย กลัวมันจะกลับมาหาหนูดีอีก หนูดียังไม่ลืมมันเลยนะครับคุณแม่”
“ถ้างั้น เราต้องพยายามกันไม่ให้มันเข้าใกล้คุณพ่อกับหนูดี”
“ที่บ้านกับที่โรงแรมอ้นจัดการสั่ง รปภ.ไว้ได้ แต่ที่งานศพกับที่บ้านของหนูดีล่ะครับแม่ เราจะป้องกันยังไงดี”
“เรื่องนั้นแม่จัดการเอง”
ooooooo
เช้าวันใหม่ วศินอยู่บ้านที่กรุงเทพฯ เขาแต่งตัวสบายๆ แตนที่เตรียมอาหารอยู่ถามว่าวันนี้จะไปงานคุณวรกิจไม่ใช่หรือ ตนเตรียมสูทใหม่ให้ดีกว่า วศินบอกว่าไม่ต้อง แตนติงว่าไปแบบนี้เขาจะยิ่งดูถูกพี่นะ
“ถ้าเขาคิดจะดูถูกคนด้วยเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัว ก็ปล่อยเขาไปเถอะแตน สำหรับพี่ เรามีหรือไม่มีอะไร ตัวเราย่อมรู้ดี”
“นั่นสิ...คนเดี๋ยวนี้แต่งตัวหรู ใส่ของแพง ก็ใช่ว่าจะรวยจริงๆ มีเพื่ออวดมากกว่า เราควรนับถือคนที่ความดีของเขา ไม่ใช่เสื้อผ้าของที่เขาใช้นะครับ” อินทัชเห็นด้วย แตนติงว่า...
