สวยซ่อนคม
ตอนที่ 13
ซุนหลิงยังคงนั่งคุยกับอ้ายผิงตัวจริงราวกับอีกฝ่ายจะรับรู้
“ไม่เป็นไรนะพี่อ้ายผิง ยังไงเสียนายคนใหญ่ก็ต้องพานายน้อยกลับมาจนได้ ทีพี่เขายังพากลับมาได้เลยใช่ไหม”
พูดจบก็ก้มหน้าร้องไห้ด้วยความสงสารพี่สาวคนละแม่ สุ้ยไถ่เข้ามาปลอบและขอให้เธอกลับบ้านด้วยกัน
“ฉันจะพาเหลาไท่กลับบ้าน ท่านเหนื่อยมากแล้ว เธอก็ควรไปพร้อมกับท่าน”
ซุนหลิงส่ายหน้า “ฉันขออยู่กับพี่อ้ายผิง
เถอะค่ะ เราสองพี่น้องจากกันมานานแล้ว ฉันมีเรื่องเล่าให้พี่เขาฟังมากมาย นายคนใหญ่กลับไปเถอะค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นไปส่งเหลาไท่แล้วฉันจะกลับมา ระหว่างเรามีเรื่องพูดกันอีกมาก ฉันพร้อมจะตอบเธอทุกคำถาม”
“นายคนใหญ่ตอบทุกสิ่งที่ฉันอยากรู้โดย
นำตัวพี่อ้ายผิงกลับมาคืนนายน้อยแล้ว ฉันเหลือแค่คำถามสุดท้าย”
“งั้นรอให้ฉันกลับมาก่อน ฉันจะมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ”
ooooooo
บรรยากาศระหว่างสุ้ยไถ่กับซุนหลิงดีขึ้นมาก ไม่ต่างจากสถานการณ์ระหว่างส่งไห้กับหลินลู่หลานที่สนิทกันมากขึ้น อดีตพยาบาลช่วยหาไม้เท้าให้เพราะอยากพาเขาไปเดินเล่นสูดอากาศบ้าง ส่งไห้พยักหน้าเห็นดีด้วย
“แต่เดี๋ยว...ถามหน่อย ธนาคารอยู่ไกลจากนี่มากไหม”
“ไม่ ถ้าฉันเดินก็ไม่ถึงสิบนาที ทำไม...จะไปแลกเงินมาให้ฉันหรือ”
“ใช่ ฉันกินอยู่กับเธอมานานแล้ว อยากช่วยบ้าง”
“นายนี่ไม่เลวนะ แต่ไม่ต้องห่วง ฉันจดทุกอย่างลงบัญชีแล้วไม่ทำให้ฟรีๆแน่ ถ้าเป็นคนจนก็ว่าจะหยวนๆ
ให้หรอกนะแต่โหงวเฮ้งอย่างนายน่าจะไม่ใช่รวยธรรมดาแต่คงเป็นมหาเศรษฐี ฉันก็ต้องเรียกร้องบ้าง”
หลินลู่หลานแกล้งเรียกร้องขำๆแต่ส่งไห้กลับถือเป็นเรื่องจริงจัง
“เท่าไหร่...ว่ามาเลย”
“จำคำพูดนายไว้แล้วกัน อย่ากลับคำล่ะ พี่ฉันเป็นนักเลงโตอยู่ด้วย”
“ฉันจำคำพูดของตัวเองได้เสมอ ไม่กลับคำแน่ เธอไม่ช่วยฉันวันนั้นฉันคงตายอย่างหมาข้างถนน แต่คิดดูแล้ว...ตายตั้งแต่ตอนนั้นเลยก็ดีเหมือนกัน”
“พูดบ้าๆ นายพูดไม่เกรงใจพ่อแม่เลยหรือ”
“ฉันไม่มีทั้งพ่อและแม่เพราะฉะนั้นถ้าฉันตายก็ไม่มีใครร้องไห้ส่งศพ”
“อ้าว...ไหนว่ามีพี่น้องไง”
“พวกเขาคงมีความสุขจนลืมว่ามีฉันอยู่ในโลกกันแล้วล่ะ”
ส่งไห้หัวเราะขื่นๆ หลินลู่หลานอึ้งไป ไม่เซ้าซี้เพราะคิดว่าเขาคงมีบาดแผลบางอย่าง ได้แต่มองมาด้วยความเห็นใจพร้อมอวยพรให้เขามีความสุข
ในเร็ววัน
เวลาเดียวกันที่โรงแรมหรูกลางเกาะฮ่องกง...
เจียอิงหรืออ้ายผิงตัวปลอมนอนเมาหมดสภาพในห้องพัก ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาเพราะฟูมฟายกับการจากไปของเหมย
