สวยซ่อนคม

ร่างหมอโซวร่วงลงทะเลไปแล้ว ลียืนมองด้วยแววตาเลือดเย็น เช่นเดียวกับเจียอิงในคราบอ้ายผิงซึ่งตามมาสมทบพร้อมกลีบกุหลาบกอบใหญ่ที่ตั้งใจนำมาโปรยไว้อาลัยให้แฟนหนุ่ม

“ฉันมาไกลเกินกว่าจะกลับไปตั้งต้นใหม่แล้ว คนเราเกิดมาได้หนเดียว ฉันขอใช้ชีวิตให้ครบถ้วนตามที่ปรารถนา ใครขวางทางฉันต้องกำจัด บุญคุณของหมอฉันขอแก้ตัวในชาติหน้า ฉันจะจดจำไว้จนวันตาย อโหสิกรรมให้ฉันด้วย”

พูดจบก็สั่งลีนำเรือเข้าฝั่ง ภารกิจกำจัดหมอโซวผู้กุมความลับตัวตนของเธอสำเร็จแล้ว เจียอิงรู้สึกผิดไม่น้อยที่ฆ่าแฟนหนุ่มแต่ชั่งใจแล้วว่าตัวเองคงไม่มีทางเลือกดีกว่านี้...

ส่งไห้ฝันร้ายถึงวินาทีตัวเองถูกยิงตกทะเลเมื่อหลายวันก่อนไม่เลิก บาดแผลฉกรรจ์ตามตัวยังไม่หายทำให้เขาช่วยตัวเองไม่ค่อยได้ต้องพึ่ง

หลินลู่หลานหรืออาอึ้มช่วยพยุง

หลินลู่หลานดูแลส่งไห้เหมือนเคย กระนั้นใบหน้าสุ้ยไถ่ที่เหมือนส่งไห้ราวกับเป็นคนเดียวกันก็ตามหลอกหลอน อดีตพยาบาลสาวอยากเปิดอกถามส่งไห้ให้รู้แล้วรู้รอดแต่ไม่กล้ากลัวเขาจะหาว่าเพ้อเจ้อ

คืนเดียวกันที่บ้านเทียนซั่ง...ซุนหลิงพยายามอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบแต่ไม่ค่อยมีสมาธิเพราะใจประหวัดคิดถึงแต่คนตระกูลปึง โดยเฉพาะเหลาไท่กับส่งไห้ที่เดินทางท่องเที่ยวหลายวันแล้ว

“ทำไมถึงหายไปนานกันอย่างนี้คะเหลาไท่...นายน้อย กลับกันมาเสียทีเถอะนะคะ”

ซุนหลิงถอนใจเซ็งๆ พลันใบหน้าสุ้ยไถ่ก็ลอยเข้าหัว เด็กสาวเบ้หน้า รำพึงถึงด้วยความหมั่นไส้

“ส่วนคนที่ไปฮ่องกงก็ปล่อยให้เขามีความสุขต่อไปเถอะ!”

แม้จะพร่ำบอกตัวเองไม่ให้คิดถึงหรือห่วงหาสุ้ยไถ้แต่ซุนหลิงก็อดคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้...สุ้ยไถ่ทำหน้าที่แทนเหลาไท่ได้ดี ดูแลเธอและทุกคนในบ้านอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง แม้เธอกับเขาจะมีปากเสียงบ่อยครั้งแต่ทั้งหมดก็ล้วนมาจากทิฐิและความเอาแต่ใจของเธอ

ความดีของสุ้ยไถ่ทำให้ซุนหลิงรู้สึกดี พลันภาพบาดตาบาดใจตอนเขาจูบอ้ายผิงและคืนที่เขาเมาไปค้างบ้านอันซินก็ทำให้เธอหงุดหงิด พยายามสะบัดหน้าเรียกสติอ่านหนังสือต่อแต่ไม่ทันทำได้ฟานก็มาตามไปหน้าบ้าน

“ซุนหลิงเร็วเข้า ออกมานี่เร็วซุนหลิง”

“ใครเป็นอะไรหรือเจ๊ฟาน”

“ไม่มีใครเป็นอะไรแต่ออกมาเร็วเข้า”

ซุนหลิงไม่มีเวลาคิดรีบตามฟานไปหน้าบ้านแล้วก็ได้ดีใจน้ำตาคลอเมื่อเห็นเหลาไท่ลงจากรถที่มีง้วนเป็นคนขับ เหลาไท่มองมาด้วยรอยยิ้มมีเมตตา แม้จะอ่อนแรงเต็มทีเพราะตรอมใจคิดถึงหลานชายคนเล็กอย่างส่งไห้แต่ก็ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น

“เอาล่ะซุนหลิง...เรื่องมันมากมายเหลือเกินที่ตรัง ฉันคิดว่าเธอควรจะได้รับรู้...”

ooooooo