สองนรี

“หนึ่งจะตามประกบแม่ แม่ต้องขยะแขยงหนึ่งไปทั้งชีวิต จนกว่าใครจะตายก่อนกัน” ปรียาเสียใจที่หนึ่งยังคิดจะทำเรื่องร้ายๆอีก เด็กรับใช้ได้ยินเสียงเอะอะเข้ามาถามปรียาว่ามีอะไรหรือเปล่า

“ออกไปปิดประตูรั้วด้วย อย่าให้เข้ามาอีก”

“ค่ะ...คุณคะเชิญค่ะ” เด็กรับใช้หยิบถุงอาหารและขนมที่ตกพื้นคืนหนึ่ง “เอาของของคุณกลับไปด้วยค่ะ”

หนึ่งรับมาแล้วปาใส่เด็กรับใช้ ก่อนจะเข้าไปกระทืบถุงจนเละ พร้อมกับกรีดร้องลั่น เดินฟาดงวงฟาดงาออกจากบ้าน เด็กรับใช้สะดุ้งโหยง ปรียายืนมองพฤติกรรมเกินเยียวยาของลูกสาวด้วยความปวดใจ

ooooooo

คุณใหญ่เดินปึงปังเข้าบ้าน ตรงไปหาณรงค์ที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ หยิบรีโมตมาปิดทีวีหน้าตาเฉย บอกให้พ่อไปพูดกับสองให้เลิกยุ่งกับอาตม์ พะวงดาวกับคุณน้อยตามเข้ามาได้ยินคุณใหญ่สั่งพ่อตัวเองก็ไม่พอใจ

“คุณพ่อรับปากใหญ่สิคะว่าคุณพ่อจะจัดการให้ใหญ่”

ณรงค์หันไปพูดกับพะวงดาวว่าพรุ่งนี้จะไปถามเพื่อนว่ามีตำแหน่งงานว่างไหมจะหางานให้คุณใหญ่ทำจะได้เลิกฟุ้งซ่าน เธอไม่ทำงานอะไรทั้งนั้นจนกว่าท่านจะจัดการเรื่องนี้ให้ ยัยสองเกรงใจท่านต้องฟังท่านอยู่แล้ว ณรงค์สั่งให้ลูกพอได้แล้ว ท่านเคยขอร้องสองก่อนหน้านี้แล้ว ไม่กล้าไปสู้หน้าอีก เธอไม่ยอมให้พ่อปฏิเสธ ยืนกรานให้ท่านทำตามที่ตัวเองต้องการ คุณน้อยเหลืออดที่พี่สาวกดดันพ่อ

“พี่ใหญ่พอได้แล้ว พี่สองไม่ใช่คนรับใช้

ที่ต้องทำตามคำสั่งของพี่ใหญ่ตลอดเวลา ตั้งแต่เด็กแล้ว พี่ใหญ่เอาแต่สั่งพี่สองทำให้ทุกอย่างทั้งการบ้าน ซื้อของ พี่ใหญ่อยากได้อะไรพี่สองต้องยอมยกให้พี่ใหญ่...พี่ใหญ่ไม่เคยคิดว่าพี่สองเป็นญาติ แต่กดพี่สองเหมือนเป็นคนใช้”

“เธอไม่รักพี่ เธอไม่ใช่น้องพี่” คุณใหญ่ไม่พูดเปล่าปารีโมตใส่อีกด้วย คุณน้อยหลบทัน พะวงดาวเห็นว่าคุณใหญ่ทำเกินกว่าเหตุก็เล่นงาน แทนที่จะหยุดเธอกลับตวาดแม่ว่าไม่ต้องพูด ท่านรักสองมากกว่าเธอถึงไม่เคยช่วยอะไรเธอสักอย่าง หรือต้องให้เธอตายก่อนถึงจะรักเธออย่างนั้นหรือ แล้ววิ่งหนีขึ้นไปอาละวาดขว้างปาข้าวของในห้องตัวเอง พะวงดาวรีบตามไปดูเห็นสภาพลูกที่นั่งร้องไห้ฟูมฟายก็สงสาร

“แม่จะมาซ้ำเติมใหญ่อีกก็เอาสิคะ สองมันลูกรักแม่”

พะวงดาวดึงคุณใหญ่มากอด “ลูกอย่าคิดสั้นอีกนะ แม่รักใหญ่ แม่รักใหญ่นะลูก”

“แม่ต้องช่วยใหญ่นะ ใหญ่รักคุณอาตม์” คุณใหญ่ร้องไห้โฮ พะวงดาวได้แต่กอดลูกไว้ไม่รู้จะช่วยอย่างไร...

หลังจากอิ่มหนำสำราญ สองขอบคุณอาตม์สำหรับอาหารมื้อนี้ เขาอยากได้มากกว่าคำขอบคุณ รบกวนเธอช่วยสอนวิชาศิลปะให้ เธอยินดีทำให้ตามคำขอ...

อาตม์เรียนศิลปะจากสองอย่างตั้งอกตั้งใจ การเรียนครั้งนี้ทำให้ทั้งสองคนใกล้ชิดกัน เขาทำชิ้นงานตามที่ครูสองสั่งตั้งแต่บ่ายยันค่ำก็ยังไม่เสร็จ เธอมองเขาอย่างรู้ทันว่าเขาจงใจทำงานค้างไว้จะได้กลับมาทำอีก อาตม์บ่นอุบเกลียดนักคนรู้ทัน ทั้งสองคนหัวเราะขำ เธอขอบคุณเขาอีกครั้งสำหรับการมาอยู่เป็นเพื่อน