สองนรี

“พวกมึงปล่อยกู...กูจะไปหาแม่กู” หนึ่งร้องไห้คร่ำครวญ ยิ่งยวดสงสารพยายามปลอบ

“คุณหนึ่ง ถ้าคุณอยากอยู่กับคุณแม่คุณต้องรักษา คุณแม่และทุกคนรักคุณ พวกเราจะพาคุณไปหาหมอ” ยิ่งยวดสบตาอาตม์เป็นทำนองให้โทร.ตามรถพยาบาล เขาพยักหน้ารับรู้ หยิบมือถือขึ้นมาจะกดเบอร์ หนึ่งไม่ยอมให้โทร.เข้ามากระชากมือถือไปจากอาตม์

“จะโทร.เรียกรถพยาบาลมาจับตัวฉันไปใช่ไหม ฉันไม่ได้บ้า พวกแกนั่นแหละบ้า” หนึ่งปามือถือของอาตม์ทิ้งแล้วจะเข้าไปหาปรียาซึ่งค่อยๆถอยหนี “แม่...หนึ่งไม่ได้บ้านะ หนึ่งมีสติ หนึ่งรู้ทุกอย่างรู้ว่าแม่เป็นแม่ของหนึ่ง...หนึ่งรักแม่ที่สุดในโลกเลย แม่จำได้ไหมเวลาหนึ่งไม่สบาย หนึ่งจะอ้อนแม่ให้ซื้อพิซซ่าให้ แม่จะเอาชิ้นที่มีแฮมมีสับปะรดเยอะๆให้หนึ่ง หนึ่งก็แย่งขอบชีสของแม่ มันยืดมากเลยนะแม่ แม่หนึ่งปวดหัว แม่มาเช็ดตัวให้หนึ่ง...แม่”

ปรียาสงสารลูกจับใจ สองที่ยืนดูอยู่ห่างๆ มองสบตาแม่เป็นทำนองให้เข้าไปปลอบหนึ่งเพราะรู้ว่ามีเพียงท่านคนเดียวเท่านั้นที่เอาเธออยู่ ท่านพยักหน้ารับรู้เข้ามาโอบกอดหนึ่งไว้

“หนึ่งไปกับแม่นะ แม่จะพาหนึ่งไปหาหมอ...หมอเขาช่วยหนึ่งได้”

“หนึ่งไม่ได้เป็นอะไร หนึ่งไม่ได้บ้า”

สองตัดสินใจเข้าไปช่วยพูด “พี่หนึ่งไม่ได้เป็นอะไร คุณแม่ สองแล้วพวกเราจะไปโรงพยาบาลด้วยกัน พวกเราจะไปพบคุณหมอด้วยกัน”

“ฉันไม่ไป แกวางแผนจับฉันไปขังไว้ที่โรงพยาบาลบ้า แล้วแกก็จะอยู่กับแม่ นังสอง นังทรยศ แกวางแผนให้ทุคนมาจับฉันส่งโรงพยาบาลบ้า” หนึ่งลุกขึ้นคว้าแขนปรียาจะให้ไปอยู่ด้วย ท่านพยายามดิ้นหนีแต่เธอจับไว้แน่น ยิ่งยวดเข้าไปช่วยดึงท่านออกจากหนึ่ง ขณะที่อาตม์จับตัวหนึ่งไว้ จะเอาตัวแยกไปอีกทาง เธอดิ้นหนีไม่ยอมไปกับเขาทั้งเตะทั้งถีบจนหลุดมือเขาไปได้ ชี้หน้าด่าทุกคน

“พวกแกนั่นแหละบ้า” ด่าเสร็จหนึ่งวิ่งหนี ยิ่งยวดกับอาตม์วิ่งไล่ เธอคว้าของใกล้มือปาใส่เพื่อสกัดไม่ให้เข้าใกล้โดนยิ่งยวดเต็มๆถึงกับร่วง อาตม์เองก็โดนข้าวของปาใส่เช่นกัน แม้จะเจ็บแต่เขากัดฟันวิ่งตาม แต่ไม่ทัน หนึ่งหนีขึ้นรถแท็กซี่ไปเสียก่อน 

สองกับปรียาต่างเป็นห่วงหนึ่งที่อาการหนักขึ้นทุกวัน

ooooooo

ยิ่งยวดขอบคุณสองที่ช่วยทำแผลโดนหนึ่งเอาของปาหัวให้ แล้วฝากอาตม์ช่วยดูแลปรียากับสองด้วย เพราะเชื่อว่าหนึ่งจะต้องกลับมาที่นี่อีก เขารับปากจะดูแลทั้งคู่ให้ดีที่สุด ก่อนจะหันไปทางสอง

“คุณสองครับ คุณปรียาเป็นอย่างไรบ้างครับ”

“คุณแม่คงตกใจและเครียดค่ะ ท่านพักอยู่ข้างใน”...

คนที่สองพูดถึงนั่งใจลอยคิดถึงคำพูดของหนึ่งที่เท้าความเรื่องตัวเองไม่สบายเมื่อตอนเป็นเด็ก และนึกถึงเหตุการณ์ที่เธอมีอาการคลุ้มคลั่ง ถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความสงสารลูก...