สองนรี

“ผมจะโทร.เรียกตำรวจ”

“มันไม่ได้ของไป ศานต์ หนึ่งอยากกลับบ้าน...หนึ่งกลัว” หนึ่งร้องไห้อย่างเสียขวัญกลัวสินธพจะมาทำร้ายอีก ศานต์สงสารเธอจับใจรีบประคองออกไป...

ในระหว่างที่หนึ่งถูกผลกรรมตามเล่นงาน ปรียาแวะมาหาสองที่แกลเลอรี ทั้งคู่ดีใจมากที่ได้เจอกันอีกครั้งโผกอดกันกลม ปรียามาบอกข่าวดีกับลูกว่าจะมาอยู่ด้วย สองไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองถามซ้ำ

ว่าท่านพูดจริงใช่ไหม ท่านยืนยันว่าเป็นความจริงท่านจะมาอยู่กับเธอ

“งั้นวันนี้สองไม่ให้คุณแม่กลับไปบ้านคุณยิ่งยวดแล้วค่ะ อยู่กับสองที่นี่เลย”

“ไม่ต้องรีบร้อน ให้แม่กลับไปเก็บเสื้อผ้าก่อน”

“สองกลัวคุณแม่เปลี่ยนใจนี่คะ” สองโอบกอดปรียาไว้อย่างออดอ้อน เธอกอดลูกตอบ ก่อนถามว่าเจอหนึ่งบ้างไหม สองหน้าหมองไปเล็กน้อยเพราะ

พี่เพิ่งมาอาละวาดวันก่อน ปรียาเห็นสีหน้าของลูกซักว่าหนึ่งมาทำอะไรลูกหรือ สองไม่อยากทำให้แม่ไม่สบายใจก็เลยปฏิเสธว่าเปล่า พี่แค่แวะมาคุยด้วยครั้งเดียว

“วันก่อนหนึ่งไปหาแม่ที่บ้านคุณยิ่งยวด อาละวาดที่แม่ไม่ยอมไปอยู่ด้วย หนึ่งเปลี่ยนไปมากจนแม่กลัว”

“คุณแม่คะ สองคิดว่าพี่หนึ่งเป็นโรคจิตเภทค่ะ” สองตัดสินใจเล่าเรื่องความผิดปกติของพี่สาวให้แม่ฟัง...

ทางด้านหนึ่งกลับถึงห้องพัก รีบเข้าไปอาบน้ำปล่อยน้ำจากฝักบัวรดหัวรดตัว คำพูดของสินธพที่เจอกันเมื่อก่อนหน้านี้ว่าติดโรคร้ายจากเธอผุดขึ้นมาในความคิดคำนึง เธอรับความจริงไม่ได้จึงต้องโกหกตัวเอง

“ฉันไม่เป็น แกนั่นแหละติดจากเมียแก”

หนึ่งว่าแล้วเอาสบู่ถูตัว หวังล้างคราบสกปรกออกจากร่างกาย ถูซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น

ooooooo

ปรียาฟังเรื่องราวที่สองเล่าด้วยสีหน้าเป็นกังวล สองยังบอกอีกว่าอยากให้พี่หนึ่งพบจิตแพทย์เข้ารับการตรวจอย่างจริงจัง ยิ่งถ้าเธอคิดจะสร้างครอบครัวกับศานต์ ก็ยิ่งอยากให้เธอรีบไปตรวจและรับการรักษา ขอให้แม่ช่วยตนกล่อมพี่อีกแรงหนึ่ง

“พี่หนึ่งรักและฟังคุณแม่คนเดียว ถ้าคุณแม่พูดพี่หนึ่งคงจะยอม”

“แม่เหนื่อยใจแล้ว อย่าเอาแม่ไปเกี่ยวเลย สองเองก็เหมือนกัน สองทำเพื่อคนอื่นมามากแล้วลูก แม่อยากให้สองสนใจเรื่องตัวเอง ทำเพื่อตัวเองบ้าง แม่อยากเห็นสองมีความสุขนะลูก”

“ค่ะคุณแม่” สองโอบกอดปรียา มีความสุขที่แม่คอยเป็นกำลังใจให้...

ใช้เวลานานมากกว่าหนึ่งจะออกจากห้องน้ำโดยนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ศานต์เข้ามากอดจากด้านหลัง ถามว่าอยู่ในห้องน้ำเป็นชั่วโมงยังคิดเรื่องนั้นอีกหรือ

“หนึ่งไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ มันขู่จะฆ่าหนึ่ง”

“คุณไม่ต้องกลัว คุณจะไปไหนก็บอกผมผมจะดูแลคุณเอง”

“ขอบคุณค่ะ”

“หอมจัง” ศานต์ระดมจูบไปทั่วตัวหนึ่งซึ่งยังเครียดเรื่องสินธพจึงไม่มีอารมณ์ ร้องห้ามเขาไว้