สารวัตรใหญ่

ทั้งปืน และถ้าผมบุ่มบ่ามทำอะไรลงไป คนที่จะได้รับเคราะห์ก็ต้องเป็นชาวบ้านแน่นอน และอีกอย่างนะครับ ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นวีรบุรุษ มีแต่สื่อมวลชนเขาขนานนามให้ และการปราบปรามยาเสพติดที่เป็นข่าวนั้นไม่ใช่การซุ่มยิง แต่เป็นการปะทะต่อสู้กับหมวดของผม ผมและเพื่อนๆก็ได้รับบาดเจ็บเหมือนกันครับ”

อเนกกัดกรามกร้วม ที่สารวัตรคนใหม่ยอกย้อนกลับมาในทุกประเด็นที่เขาพูดไป ในที่สุดเลยหาประเด็นใหม่มาเล่นงาน

“แล้วคุณคิดว่าไอ้โจรปล้นรถมันจะเดินนวยนาดกลับมาให้คุณจับหรือไง บอกมาซิว่าคุณมีแผนล้ำลึกอะไรที่จะไปตามจับตัวมัน”

“ขอโทษครับ ผมแค่มาดูลาดเลา ยังไม่ได้รับงานตามตำแหน่งใหม่ของผม หน้าที่รับผิดชอบตอนนี้น่าจะเป็นของสารวัตรคนเก่า แล้วก็...ของท่านผู้การต่างหาก”

อเนกโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง แสดงร่างของนักเลงออกมาข่มขวัญโดยการยื่นหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆ

“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณเส้นใหญ่มาจากไหน แต่ผมจะบอกให้รู้ตัวไว้นะว่าคนที่นี่ไม่มีใครเขาต้องการคุณ วันนี้คุณจะอยู่ในฐานะพยาน แต่ถ้ารับตำแหน่งเมื่อไหร่มันเป็นหน้าที่ที่คุณต้องลากคอคนร้ายออกมาให้ได้ 

และถ้าผมยังอยู่ คุณจะไม่มีวันสบายเป็นอันขาด”

“ขอบคุณครับ ผมคิดว่าผมคงจะไม่ทำให้ท่าน

ผู้การลำบากใจนักหรอกครับ เพราะผมไม่ได้ตั้งใจที่จะมาสบายที่นี่”

อเนกขยุ้มกระดาษบนโต๊ะด้วยความโกรธแล้วขว้างลงพื้น ใหญ่นิ่งไม่สะทกสะท้านและไม่กลัว แต่ก็ไม่ก้าวร้าว ค่อนข้างไปทางปลงกับการกระทำของคนที่ปล่อยให้อารมณ์เป็นใหญ่

 ooooooo

ประตูห้องสอบสวนเปิดออก ใหญ่ก้าวออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยเป็นปกติ แต่บรรดาจ่าทั้งหลายต่างมองมาที่เขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป บางคน

ทำความเคารพ ขณะที่บางคนยังคงนิ่งทำอะไรไม่ถูก

จ่าประณตยืนแอบมองอยู่ เมื่อใหญ่หันมาสบตาจ่าก็รีบเดินหลบมุมไม่อยากเผชิญหน้า ใหญ่ยิ้มน้อยๆ

แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางที่วางไว้มุมหนึ่ง

กอบเกียรติยืนอยู่กับพิทยาธร เมื่อใหญ่เดินผ่านกอบเกียรติรีบทำความเคารพ พิทยาธรงงๆเพราะเพิ่งกลับมาจากข้างนอก แต่ก็ทำความเคารพด้วยเช่นกัน แล้วเริ่มบทสนทนากับกอบเกียรติหลังจากใหญ่เดิน

คล้อยหลังไป