ตอนที่ 2
“ตำรวจไม่จับเหรอ”
“อย่าให้พูดเลย รู้ๆกันอยู่นะ” บุญค้ำตัดบทเดินกลับไปรับลูกค้าที่เพิ่งเข้ามา ใหญ่นั่งกินน้ำเต้าหู้พลางมองไปยังจุดที่เป็นบ่อนซึ่งพ่อค้าน้ำเต้าหู้ให้เบาะแส
บริเวณหน้าบ่อนมีคนเดินเข้าออกกันคึกคักไม่มีนักเลงคุม เนื่องจากบ่อนนี้ย่ามใจและมีอิทธิพลมาก สักพักใหญ่เดินมายืนสังเกตการณ์ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปข้างใน โดยไม่รู้ว่าพิทยาธรซุ่มตามดูพฤติกรรมของเขาเพื่อศึกษานิสัยใจคอคนที่จะมาเป็นหัวหน้า
ภายในบ่อนมีโต๊ะการพนันแบ่งเป็นโซน ชาวบ้านรุมล้อมเล่นกันอย่างครึกครื้น นักเลงยืนดูแลประปราย ใหญ่เดินเข้ามาสังเกตไปเรื่อย ในมุมหนึ่งโจเดินนำเสี่ยคัคนานต์ กำนันฉลองโชค เสี่ยจาตุรนต์ และเสี่ยน้อย สี่ผู้ยิ่งใหญ่ของจังหวัดเข้ามาโดยมีนักเลงคุ้มกันห้อมล้อม
“เอ้าหลบๆ ถอยๆ” โจส่งเสียงไล่นักพนันที่ยืนขวางเพื่อเปิดทางให้สี่ผู้มีอิทธิพลผ่านไปด้านในโดยไม่มีใครรู้ว่ากำลังเดินผ่านสารวัตรตำรวจคนใหม่ของพระลาน
ใหญ่จับตามองเงียบๆ สักครู่พิทยาธรปรากฏตัวด้านหลังโดยใส่หมวกพรางหน้า ส่งซิกกับใหญ่แล้วเดินไปหลบมุมคุยกัน
“พวกนี้เป็นใคร” ใหญ่ถาม
“คนนั้นชื่อเสี่ยคัคนานต์ครับ เป็นเจ้าของโรงแรมใหญ่ของที่นี่ เสี่ยเป็นคนสนิทนักการเมือง แล้วก็เป็นหุ้นส่วนของบ่อนเกือบทุกบ่อนในอำเภอนี้ครับ แล้วคนถัดไปกำนันฉลองโชค เป็นเจ้าของพระลานคาเฟ่ แล้วก็เป็นนักค้าที่ดินที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอครับ”
“แล้วคนโน้นล่ะ”
“เสี่ยจาตุรนต์ครับ เป็นหุ้นส่วนของพระลานคาเฟ่อีกคนนึงครับ แกเป็นเจ้าของตลาด ใครๆพูดกันว่าแกเค็ม แล้วก็ขี้เหนียวมาก...คนสุดท้ายคือเสี่ยน้อย เจ้าของกิจการรถบรรทุกใหญ่ที่สุดของภาคเหนือ บรรทุกทุกอย่างทั้งถูกและผิดกฎหมาย เห็นยิ้มๆแบบนี้ตัวจริงโหดมากเลยครับ บ่อนตรงนี้ด้านหลังจะมีห้องประชุม พวกมันใช้เป็นแหล่งพบปะพูดคุยกันเกือบทุกเดือน”
ใหญ่กับพิทยาธรสังเกตการณ์ต่อไปเงียบๆอีกสักพักก็พากันกลับออกมาด้านนอก ใหญ่สงสัยว่าทำไมบ่อนถึงเปิดเสรีไม่เห็นมีใครจัดการ พิทยาธรบอกว่าตำรวจทำอะไรไม่ได้เพราะหุ้นส่วนบ่อนนี้เป็นคนสนิทของนักการเมือง
“แต่เปิดกันโจ๋งครึ่มแบบนี้เหมือนตบหน้ากันชัดๆ”
“เรื่องนี้พูดยากครับ ผมเป็นเพียงตำรวจชั้นผู้น้อย”
“ไม่เป็นไร ผมเข้าใจคุณ แล้วยังมีแหล่งไหนอีกบ้างที่ทำผิดกฎหมาย”
“ก็เยอะครับ ถ้าผมพาไปคืนเดียวคงไม่หมด แล้วอีกอย่างตอนนี้ผมเป็นตัวอันตรายของพวกมันเพราะเพิ่งไปจับบ่อนสิบล้อมา ผมเกรงว่าจะพลอยทำให้สารวัตรเดือดร้อน”
“งั้นรอให้ผมมารับตำแหน่งคงต้องพึ่งข้อมูลของคุณในเรื่องนี้”
“ยินดีครับผม”










