สายโลหิต
ตอนที่ 1
ขุนไกรพาดาวเรืองและบ่าวไปดูวัดวาอารามหลายแห่งล้วนสวยงามตระการตาซึ่งใช้เวลาเกือบทั้งวันจนดาวเรืองเริ่มง่วง และหลับสนิทพิงอกขุนไกรขณะนั่งเรือกลับเรือนย่านิ่ม
ครั้นกลับถึงเรือนตัวเอง ขุนไกรเห็นน้ำท่าและของกำนัล ถามมารดาว่าใครมา คุณหญิงศรีนวลหลบตารู้ว่าลูกชายไม่ชอบ ตอบเสียงแผ่วว่า
“หมื่นทิพเขามา”
“มาทำไมหรือแม่”
“เจ้าคุณพ่อจะซ่อมเรือน แม่จะไปซื้อไม้จากโรงไม้ของหมื่นทิพ”
“อย่าเลยแม่ ซื้อที่อื่นเถอะนะ ฉันขอเถอะนะแม่ อย่าซื้อจากมัน”
“อิฉันบอกแล้ว”
“อย่ายุ่ง นังอิ่ม” คุณหญิงตวาดบ่าวเบาๆ แต่อิ่มไม่วายทิ้งท้ายก่อนลุกไป
“คนไม่ดี ใครๆก็รู้”
“กำเริบ นังอิ่ม ถือเป็นญาติ”
เยื้อนน้องสาวขุนไกรนั่งอยู่ด้วย ถามด้วยความสงสัย “ทำไมซื้อไม้จากโรงไม้หมื่นทิพไม่ได้ล่ะคะพี่ไกร”
“ก็อย่างที่แม่อิ่มว่าไงแม่เยื้อน มันเป็นคนเลว”
เวลานั้นเองคนเลวที่ว่ากำลังหมายตาอีพวง บ่าวหน้าตาจิ้มลิ้มที่มิ่งหมายปอง หมื่นทิพเทศาจะกระชากพวงเข้าห้อง แต่นางปัดป้องตื่นกลัว
“เฮ้ย...เอ็งอย่าสะดีดสะดิ้งได้มั้ยวะอีพวง”
“บ่าวไม่เคย บ่าวกลัวเจ้าค่ะ”
“กลัวอะไรวะ ก็อยู่เฉยๆสิ แล้วเอ็งจะได้รู้ว่ามันไม่น่ากลัว...มา ข้าจะจูบรับขวัญเอ็ง”
หมื่นทิพเทศาดึงพวงเข้ามากอด จูบแก้มและปลายคางจนนางตัวอ่อนเริ่มระทวย สุดท้ายนิ่งให้ทำโดยดี
“เป็นไงเอ็ง ชอบไหมล่ะวะ ต่อไปเอ็งจะชอบยิ่งกว่า”
ผ่านไปสักพัก หมื่นทิพเทศาออกจากห้องท่าทางสบายตัว ส่วนพวงโผล่ออกมาแล้วหลบไปทางด้านหลัง สีหน้าระทึกใจ ตื่นเต้นไม่หวาดหวั่นแต่สมใจลึกๆ เมื่อลงบันไดเรือนมาเจอมิ่งยืนหน้าเคร่งอยู่หัวบันได พวงชะงัก
“พวง...เอ็งบอกข้า...เต็มใจฤา”
“ถ้าไม่ล่ะพี่มิ่ง”
“พี่จะรอ ท่านหมื่นทิ้งเอ็งเมื่อไหร่พี่จะแต่งกะเอ็ง”
“อย่าเลยพี่...ฉันเต็มใจ” ตอบแล้วพวงเดินหนีไปทันที ทิ้งให้มิ่งยืนอึ้งครู่หนึ่งก่อนเห็นหมื่นทิพเทศาก้าวพรวดลงมาถามหาไอ้มา บอกว่าตนจะไปหาเจ้าคุณรัตนาธิเบศร์
“ไอ้มาไปเอาเรือมาขอรับ มันเตรียมแรงพายเองขอรับวันนี้” มิ่งตอบเสียงเรียบ เก็บความเจ็บปวดไว้ในใจ
