ร้อยป่า
ตอนที่ 17
บัวเงินยิ้มหวาน...แต่แววตาเธอกลับเต็มไปด้วยความกังวลจนอีกฝ่ายนิ่วหน้าสงสัย
“มีอะไรจะเล่าให้ผมฟังไหมครับ”
“เล่าเรื่องอะไรจ๊ะ”
“ก็ปัญหาเรื่องงาน เรื่องครอบครัว ผมยินดีรับฟัง”
“ฉันไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกจ้ะ”
“ผมรักบัวเงินนะ”
“ฉันก็รักหมวดจ้ะ”
บัวเงินอยู่ในอ้อมกอดมาโนช เธอแอบวิตกกังวล แต่งงานเมื่อไหร่เธอต้องลาออกจากครูและต้องอยู่ห่างพ่อ ขณะเดียวกันลุงอินที่มองมาจากมุมหนึ่งก็รู้สึกใจหาย เพราะได้ยินเรื่องที่ลูกสาวกับแฟนหนุ่มคุยกัน
ooooooo
แป๋วอยู่ในชุดนอนค่อนข้างมิดชิด เสียงเคาะประตูยามดึกทำให้เธอหวาดระแวง ค่อยๆเปิดแง้มเห็นพ่อเลี้ยงอิทธิซึ่งอยู่ในชุดนอนเช่นกันยืนตาวาวไม่น่าไว้ใจ
“ดึกแล้วพ่อเลี้ยงมีอะไรคะ”
“อานอนไม่หลับ...คิดถึงแป๋ว”
เขาก้าวเข้าหาจนเธอต้องถอยเข้าห้อง ลักษณะท่าทางและสายตาของพ่อเลี้ยงอิทธิบ่งบอกถึงการคุกคามทางเพศอย่างเด่นชัด
“เราไปคุยกันข้างนอกเถอะค่ะ”
“คุยในห้องนี่แหละ อาอยากนอนคุย”
แป๋วโดนต้อนจนถอยหลังเดินมาชนเตียงเซเกือบล้ม แล้วหาทางจะหนีออกจากห้องแต่โดนพ่อเลี้ยงอิทธิคว้าตัวมากอดรัดอย่างเสน่หา
“พ่อเลี้ยงอย่าทำแบบนี้ค่ะ”
“อาอยากพิสูจน์...แป๋วชอบอาจริงรึเปล่า”
พ่อเลี้ยงอิทธิจะหอมแก้มแต่แป๋วเบือนหน้าหนี
“แป๋วรังเกียจอา...”
“ให้เวลาแป๋วหน่อยค่ะ พ่อเลี้ยงรักแป๋วจริงก็ต้องรอได้”
“แต่อาไม่อยากรอ”
แป๋วกลัวแต่ยังทำใจดีสู้เสือใช้คารมเอาตัวรอด “พ่อเลี้ยงเป็นผู้ชายที่มีเกียรติมีศักดิ์ศรี ผู้หญิงคนไหนๆ ก็ยอมสยบแทบเท้า ผู้ชายระดับพ่อเลี้ยงคงไม่ลดตัวลงมาใช้กำลังกับผู้หญิงตัวเล็กๆหรอกนะคะ”
“นี่แหละที่อาชอบแป๋ว เอาตัวรอดเก่ง”
พ่อเลี้ยงอิทธิยอมปล่อยแป๋วจากอ้อมกอด หญิงสาวรีบถอยห่างทิ้งระยะความปลอดภัย
“พรุ่งนี้แป๋วต้องส่งไม้ นอนพักเอาแรงนะ เอาไว้คืนพรุ่งนี้เราค่อยมาต่อให้จบ”
“ต่อให้จบ?”
“อามันพวกความอดทนต่ำ รออะไรนานๆไม่ไหว พรุ่งนี้หลังส่งไม้เรามาฉลองกัน...บนเตียง”
พ่อเลี้ยงอิทธิปิดท้ายอารมณ์เสน่หาด้วยการเข้ามาลูบแก้มเธอเบาๆแล้วเดินยิ้มกรุ้มกริ่มออกจากห้อง แป๋วรีบปิดประตูล็อกแน่นหนาแล้วบอกตัวเองว่า
“เราไม่มีเวลาแล้ว ต้องหาทางเอากุญแจมาให้เร็วที่สุด”
ooooooo
เสือนอนไม่หลับกระสับกระส่ายเพราะเป็นห่วงแป๋วกลัวจะโดนพ่อเลี้ยงอิทธิรังแก พอหญิงสาวโทร.มาเสือรีบรับทันใด
“พ่อเลี้ยงทำอะไรแป๋วรึเปล่า”
“เสือ พรุ่งนี้เราต้องขโมยกุญแจมาให้ได้ พ่อเลี้ยงเปลี่ยนกุญแจใหม่แต่ต้องยังเก็บไว้กับตัวเหมือนเดิม”
เสือเอะใจเพราะน้ำเสียงนั้นร้อนรนพิกล ถามแป๋วว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า
“ไม่มีอะไร”
“อย่าปิดผม พ่อเลี้ยงรังแกแป๋วใช่ไหม”
“พ่อเลี้ยงจะให้แป๋วเป็นผู้หญิงของเขา”
“ผมจะบุกบ้านมันเดี๋ยวนี้เพื่อช่วยแป๋วออกมา” เสือใจร้อนเป็นไฟ แป๋วเลยต้องโกหก
“เรายังมีเวลา พ่อเลี้ยงขอคำตอบแป๋วอาทิตย์หน้า”
“แต่ผมไม่รอแล้ว”
“เสือ...เราอดทนมาขนาดนี้รออีกวันเดียว แค่วันเดียวปฏิบัติการก็สำเร็จ รับปากแป๋วนะคืนนี้จะไม่บุกมา”
“ผมจะพยายามอดทน”
“พรุ่งนี้เสือมาสแตนด์บายแถวบ้านพ่อเลี้ยงแต่เช้านะ”
“ได้”
“เราต้องทำสำเร็จ”
“จะสำเร็จหรือไม่สำเร็จ พรุ่งนี้ผมจะจบปฏิบัติการสายลับพิทักษ์ไพร”
