ร้อยป่า
ตอนที่ 17
แป๋วหยิกแขนเสืออย่างเขินอาย แล้วบอกลาแสงทองก่อนที่เธอกับเสือจะปลีกตัวไปชื่นชมวิวทิวทัศน์สวยงามของห้วยแม่ปั๋งอีกครั้ง
“เมืองไทยมีที่สวยๆอีกเยอะ ผมจะพาแป๋วไปทั่วประเทศเลย”
“เสือแน่ใจนะว่าจะให้แป๋วอยู่ด้วย แป๋วกลัวเป็นภาระ”
“ภาระอะไร แป๋วเป็นกำลังใจให้ผมต่างหาก”
“แป๋วสัญญาว่าจะเป็นกำลังใจให้เสือ สนับสนุนงานเสือเต็มที่”
“ช่วงที่แป๋วไปเรียนเมืองนอก เราห่างกันตั้งหลายปี ผมคิดถึงแป๋วมากเลย วันนี้ได้กลับมาอยู่ด้วยกัน ผมจะไม่ให้แป๋วห่างผมไปไหนอีกแล้ว”
“จากนี้ไปเราจะอยู่ด้วยกันทุกวัน”
“แต่มันก็มีช่วงที่ผมต้องออกลาดตระเวนป่า ไม่อยู่บ้านหลายวันห่วงแป๋วจะเหงาน่ะสิ”
“เสือไม่ต้องห่วงค่ะ ช่วงไหนเสือไม่อยู่ แป๋วจะออกรณรงค์ให้ชาวบ้านเข้าใจเรื่องการอนุรักษ์ป่า”
“สะใภ้กรมป่าไม้คนนี้น่ารักที่สุด”
“แป๋วดีใจนะคะที่ได้เป็นฟันเฟืองเล็กๆ ดูแลป่า”
“ผมภูมิใจแป๋วมากนะ”
“แป๋วก็ภูมิใจเสือค่ะ เสือเป็นผู้พิทักษ์ป่าคนเก่ง
เสียสละทุ่มเทชีวิตเพื่อผืนป่า แป๋วจะเดินตามอุดมการณ์ของเสือ ทำตัวให้มีค่าให้สมกับเป็นภรรยาของเสือ กลิ่นสัก”
เสือยิ้มอิ่มเอมใจ เขารักแป๋วสุดหัวใจ ขณะที่แป๋วก็รักและเทิดทูนเขาสุดหัวใจเช่นเดียวกัน
ooooooo
—อวสาน—
