ร้อยป่า
ตอนที่ 17
เสือโกรธจนตัวสั่น อิทธิฉวยจังหวะนั้นพุ่งไปหยิบปืนที่โยนทิ้งขึ้นมายิงอย่างเร็ว แต่เสือก็ยิงสวนจนต่างคนต่างเจ็บ แต่เพราะอิทธิโดนยิงขาทำให้เซถลามาที่กองไม้ซุง ส่วนเสือก็ผงะเกือบล้มแล้วหัวเข่าเขาไปกระแทกคันโยกรถคีบไม้ที่ยังไม่ได้ดับเครื่องทำให้ท่อนซุงที่หนีบคาอยู่หลุดหล่นลงมาทับพ่อเลี้ยงอิทธิตายอนาถเลือดออกปากและจมูก
“พ่อเลี้ยงทำลายป่า...ป่าก็เอาคืน”
เสือยืนมองสภาพศพอิทธิอย่างสังเวชใจ
ooooooo
ค่ำนั้นเองโทรทัศน์รายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างครึกโครม
“คุณผู้ชมคะ ข่าวใหญ่ที่สุดวันนี้ก็คือข่าวการจับกุมนายตำรวจและข้าราชการชั้นผู้ใหญ่หลายคนที่รับสินบนพ่อเลี้ยงอิทธิ นายทุนบุกรุกป่ารายใหญ่ในจังหวัดแพร่...”
“โดยการจับกุมครั้งนี้ขยายผลจากเอกสารหลักฐานที่พ่อเลี้ยงอิทธิใช้แบล็กเมล์ข้าราชการ ซึ่งผู้ถูกกล่าวหาทุกคนให้การรับสารภาพเนื่องจากจำนนแก่หลักฐาน นายเสือ กลิ่นสัก หัวหน้าทีมพิทักษ์ไพรให้สัมภาษณ์ผู้สื่อข่าวถึงการเสียชีวิตของพ่อเลี้ยงอิทธิว่าเป็นการต่อลมหายใจของป่าไม้เมืองแพร่”
เหตุการณ์นั้นทำให้เสือและเพื่อนรักสองคนบาดเจ็บ พวกเขารักษาตัวอยู่ไม่นานอาการก็ดีขึ้น แล้ววันหนึ่งเสือกับช้างก็เดินทางเข้ากรุงเทพฯพร้อมลูกทีมพิทักษ์ไพรทั้งสี่คน ทั้งหมดมารายงานตัวที่หน่วยป้องกันและปราบปรามการบุกรุกป่า โดยมีผู้หลักผู้ใหญ่ในกรมป่าไม้ให้การต้อนรับและชื่นชมผลงานของพวกเขา
“ผมในฐานะตัวแทนกรมป่าไม้ขอชื่นชมพวกคุณที่ปราบพ่อเลี้ยงอิทธินายทุนบุกรุกป่ารายใหญ่ได้สำเร็จ”
ทุกคนยิ้มอย่างภาคภูมิใจ หัวหน้ามองไปที่แสวงซึ่งยืนถือไม้เท้าเพราะขาซ้ายพิการแล้วเอ่ยทัก
“แสวง...เห็นเสือว่าคุณจะลาออก”
“ผมขาพิการออกลาดตระเวนกับทีมไม่ได้ อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ครับ”
“คุณทำงานมานานมีประสบการณ์ ทางกรมจะย้ายคุณมาทำงานส่วนกลาง ใช้ประสบการณ์ความรู้ความสามารถช่วยงานหน่วยนะ”
“ครับท่าน”
แสวงตอบเสียงดังฟังชัด เสือและทุกคนยิ้มดีใจ
“หน่วยกลางที่กรุงเทพฯว่างเว้นตำแหน่งหัวหน้ามานาน ทางกรมประชุมกันเห็นสมควรให้เลื่อนกุญชรเป็นหัวหน้าหน่วย”
ช้างยิ้มแก้มปริ ตอบรับด้วยความเต็มใจ “ผมจะทำหน้าที่ให้สุดความสามารถให้สมกับที่ได้รับความไว้วางใจครับท่าน”
“ดีใจด้วยนะช้าง” เสือแสดงความยินดี ขณะที่คนอื่นๆ ก็ยิ้มแย้มอย่างปลาบปลื้ม
“ทีมพิทักษ์ไพร พวกคุณสร้างผลงานเป็นที่ประจักษ์ ผมมั่นใจนี่ไม่ใช่การรับโล่ครั้งสุดท้ายของพวกคุณ”
เสือเป็นตัวแทนทีมรับโล่ประกาศคุณงามความดีจากผู้ใหญ่กรมป่าไม้
“ยึดมั่นอุดมการณ์ต่อไปนะเสือ”
“ป่าคือชีวิตของพวกผม ลมหายใจนี้อุทิศเพื่อผืนป่าครับ”
ooooooo
หลายวันถัดมาที่หมู่บ้านห้วยแม่ปั๋งมีงานมงคลระหว่างบัวเงินกับมาโนช พิธีแต่งงานเล็กๆ ตามประเพณีมีแค่คนในครอบครัวและเพื่อนพ้องคนใกล้ชิดที่สนิทกันเท่านั้น
มาโนชได้กลับไปเป็นตำรวจและยังได้เลื่อนยศด้วย เขาอยู่ในชุดข้าราชการเต็มยศ ส่วนบัวเงินใส่ชุดชาวเหนือสวยงาม ลุงอินยิ้มหน้าบานกว่าใครที่ลูกสาวเป็นฝั่งเป็นฝากับคนดีๆ
บ่าวสาวนั่งอยู่ในวงล้อมแขกเหรื่ออย่างมีความสุข แล้วเจ้าบ่าวก็สวมแหวนทองให้เจ้าสาว
“ผมเคยสัญญาจะซื้อแหวนให้เข้าชุดกับสร้อยข้อมือ ผมทำตามสัญญาแล้วนะครับ”
“แต่ฉันไม่มีแหวนให้”
“ครูมอบชีวิตให้ผมดูแล แค่นี้ก็พอแล้วครับ”
“ฉันฝากลูกสาวด้วยนะหมวด”
“หมวดแกเลื่อนยศเป็นร้อยตำรวจเอกแล้ว ต้องเรียกผู้กอง”
