ร้อยป่า
ตอนที่ 17
ครั้นแป๋วคล้อยหลัง พ่อเลี้ยงอิทธิก็บ่นกับลูกน้อง เรื่องที่คนร้ายเอากุญแจของเขาไป ส่วนแป๋วพอเข้าห้องปุ๊บก็รีบโทร.หาเสือทันที
“เสืออยู่ไหน”
เสือซุ่มอยู่ริมกำแพงบ้านพ่อเลี้ยงอิทธิ แล้วไม่ช้าไม่นานเขาก็ปีนรั้วเข้ามารอแป๋วหลังจากนัดกันไว้
“กุญแจล่ะเสือ”
เสือส่งกุญแจที่ปล้นจากพ่อเลี้ยงอิทธิให้แป๋วพร้อมซักถาม
“พ่อเลี้ยงสงสัยไหมว่าพวกผมเป็นโจรที่ปล้น”
“ไม่ค่ะ แล้วมาโนชกับช้างล่ะ”
“รออยู่ที่รถ”
“เสือเอารถมาจอดแถวประตูบ้านนะ ได้หลักฐานแล้วแป๋วจะรีบหนีออกมาหา”
“ผมจะไปเอาหลักฐานด้วย”
“อย่าเลยเสือ เกิดอะไรขึ้นมาแป๋วคนเดียวยังพอเอาตัวรอดได้”
“ผมจะคอยระวังหลังให้แป๋วไง”
“มันเสี่ยงเกินไป ถ้าเสือโดนจับได้ที่เราทำมาทั้งหมดก็สูญเปล่า”
“งั้นถ้าไม่ชัวร์ว่าปลอดภัยก็อย่าเพิ่งขโมยหลักฐาน”
“โอเคค่ะ”
แป๋วกำกุญแจแน่นแล้วรีบกลับเข้าบ้าน ส่วนเสือปีนรั้วกลับออกไปอย่างว่องไว
ooooooo
แป๋วหาทางลัดเลาะมาที่ห้องเก็บเมล็ดพันธุ์ข้าวโพดโดยไม่มีใครในบ้านสงสัย แต่เธอพยายามไขกุญแจอยู่นานก็ไม่สำเร็จ กระทั่งแน่ใจว่าพ่อเลี้ยงอิทธิเปลี่ยนกุญแจจึงรีบกลับเข้าห้องพักแล้วโทร.บอกเสือ
พ่อเลี้ยงอิทธิไวมาก เขามาเปลี่ยนกุญแจล็อกห้องใหม่ก่อนหน้านี้ ทำให้แผนการทั้งหมดของพวกเสือล้มเหลวไม่เป็นท่า!
เวลานั้นเสือกลับมาซ่อนตัวที่บ้านผู้ใหญ่เทิ้มเหมือนเดิมแล้ว โดยที่ช้างกับมาโนชก็ยังอยู่ด้วย
“ไอ้พ่อเลี้ยงนั่นมันจะรอบคอบไปถึงไหนวะ มันรีบเปลี่ยนกุญแจเร็วมาก” ช้างบ่นอย่างหงุดหงิด
“หรือว่ามันสงสัยพวกเราขโมยกุญแจครับ”
“ไม่หรอกผู้ใหญ่ แป๋วบอกว่าพ่อเลี้ยงอิทธิไม่ได้เอะใจว่าพวกเราคือโจรที่ปล้น”
“การสู้กับคนชั่วที่ฉลาดมากๆนี่เหมือนการวิ่งชนกำแพง เรามีแต่เจ็บ”
“ใช่ เจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
ช้างกับมาโนชบ่นอย่างท้อๆ เสือจึงพูดให้เพื่อนมีกำลังใจ
“ไม่มีใครเก่งได้ตลอดหรอก ซักวันพ่อเลี้ยงต้องพลาด คนชั่วจะได้ใจถ้าคนดีท้อแท้นะเพื่อน”
“ธรรมะย่อมชนะอธรรมครับ”
“จริงครับผู้ใหญ่”
“เราต้องโค่นไอ้พ่อเลี้ยงชั่วนั่นให้ได้”
ช้างกับมาโนชกลับมาฮึกเหิมกันอีกครั้ง
ooooooo
คืนเดียวกันนี้ อนิรุทธิ์กับแสงทองซึ่งยังซ่อนตัวในรีสอร์ตที่พิษณุโลกนอนคุยกันถึงอนาคตของลูกด้วยความหนักใจ โดยเฉพาะแสงทองคุณแม่มือใหม่ที่มีความวิตกกังวลอย่างมาก
“เราก็อยู่เมืองไทยนี่แหละ แต่ต้องหลบๆซ่อนๆ จนกว่าคดีผมจะหมดอายุความ”
“กี่ปีคะ”
“น่าจะ 10 กว่าปี”
“10 กว่าปี! แล้วลูกล่ะคะ ลูกจะอยู่ยังไง”
“ลูกจะใช้ชีวิตได้ตามปกติ เรามีเงินซื้อบ้านดีๆ ให้ลูกอยู่ แต่แสงต้องทำธุรกรรมการเงินทั้งหมดเพราะผมทำไม่ได้เดี๋ยวตำรวจตามเจอ”
“เวลาลูกเข้าโรงเรียนล่ะคะ”
“แสงต้องเป็นผู้ปกครองคนเดียว”
“ถ้าเป็นแบบนี้ลูกมีพ่อก็เหมือนไม่มี”
“ผมเลี้ยงลูกได้ วันหยุดก็พาไปเที่ยวเหมือนพ่อคนอื่นๆ แค่อะไรที่ต้องออกหน้าเท่านั้นที่ผมทำไม่ได้เพราะเสี่ยงโดนจับ”
“แสงสงสารลูกค่ะ”
“พ่อคนนี้อาจทำหน้าที่พ่อได้ไม่เต็มที่ แต่พ่อก็รักลูกและรอวันจะได้เห็นหน้าลูก ลูกคือความหวัง คืออนาคต คือชีวิตของพ่อ”
แสงทองเห็นอนิรุทธิ์เศร้าสะเทือนใจก็สงสาร
“แสงเชื่อค่ะว่ารุทต้องเป็นพ่อที่ดี ความจริงรุทจะหนีไปเมืองนอกคนเดียวก็ได้ แต่รุทเลือกอยู่กับแสงกับลูก วันนึงแสงจะบอกลูกว่าพ่อเสียสละให้ลูกมากแค่ไหน”
“ขอบคุณนะแสง...ขอบคุณที่ร่วมหัวจมท้ายกับผม”
“ก็เราเป็นครอบครัวเดียวกันนี่คะ”
“แสง...ผมรักแสงมากนะ”
อนิรุทธิ์สบตาแสงทอง เขาอยากได้ยินคำว่ารักจากเธอ...คำที่เขารอคอยมาตลอด แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ยังไม่เอ่ยมันออกมา
ooooooo
