ร้อยป่า
ตอนที่ 16
อิทธิหน้าเข้มดุขึ้นมาทันที “มาทำงานกับอาก็จำไว้อย่างนึงนะ อาไม่ชอบพวกสู่รู้ กลับห้องไปนอนพักผ่อนซะ พรุ่งนี้แป๋วต้องเริ่มงานแต่เช้า”
แป๋วหน้าเจื่อน ยอมกลับไปโดยดี...แล้วรุ่งขึ้นเธอก็เริ่มงานตามที่อิทธิต้องการ ซึ่งงานเสร็จสิ้นไปได้ด้วยดี อิทธิพอใจและไว้เนื้อเชื่อใจแป๋วมากขึ้น
อีกวันถัดมา ไอ้เชิดหน้าตาตื่นมีข่าวมารายงานพ่อเลี้ยงอิทธิว่ามีคนเจอศพไอ้เสือแล้ว อิทธิสะใจเป็นบ้าเตรียมตัวไปร่วมงานทั้งที่ไม่ได้รับเชิญ
ที่ศาลาภายในวัดมีชาวบ้านมากหน้าหลายตามางานศพ “เสือ กลิ่นสัก” มาโนชกับช้างเป็นแม่งานโดยมีแคน เดช และโจ้ให้ความช่วยเหลือเต็มที่
เมื่ออิทธิปรากฏตัวพร้อมไอ้เชิดและแป๋ว พรรคพวกของเสือกรูมาดักหน้า ช้างโกรธแค้นเปิดฉากด่าแรง
“ไอ้ชั่วเอ๊ย กูรู้มึงฆ่าเพื่อนกู”
“สุภาพกับแขกหน่อยสิ”
“กูไม่กระทืบมึงก็บุญเท่าไหร่แล้ว”
“มึงยังไม่ไปอีก”
“ขอซักทีเถอะว่ะ”
เดชกับโจ้ฮึ่มฮั่มจะเอาเรื่องแต่โดนไอ้เชิดแทรกกลางขวางไว้ มันแตะปืนที่เอวพร้อมขู่
“แตะนายกู มึงได้ไปอยู่กับลูกพี่มึงแน่”
สองหนุ่มหยุดชะงัก แคนรีบดึงเพื่อนออกห่าง
“เสือเป็นอะไรตาย” แป๋วถามเสียงเรียบ ไม่ได้มีท่าทีโศกเศร้าเลยสักนิด
“เมื่อวานชาวบ้านเจอศพเสือในแม่น้ำ มีคนเอาศพมาทิ้งจากที่อื่น เจ้าหน้าที่ชันสูตรศพบอกว่าเสือโดนยิงตัดขั้วหัวใจ”
“ก็สมควรแล้ว มันนอกใจแป๋ว” อิทธิแทรกขึ้น
“อย่าบอกนะว่าแป๋วยิง”
“แป๋วไม่ได้ฆ่าเสือ แต่อยากขอบคุณคนที่ฆ่า”
“แป๋ว! เราไม่คิดเลยแป๋วจะใจดำขนาดนี้ เสือตายแล้วยังไม่ให้อภัย”
“ช้างให้อภัยฟ้าได้ไหมล่ะ”
“ได้”
“แต่แป๋วไม่ใช่ช้าง” จากนั้นเธอถอดแหวนส่งให้มาโนช “วันเผาแป๋วคงไม่มา ฝากเอาแหวนใส่เมรุด้วย”
มาโนชรับแหวนมาแต่บอกว่า “เราคงทำตามที่แป๋วขอไม่ได้ เราอยากให้วิญญาณเสือไปดีไม่มีอะไรติดค้าง”
“ผิดศีลข้อ 3 เนี่ยนะ ต้องปีนต้นงิ้วสิไม่ว่า”
“หุบปากเลยแป๋ว ไปซะก่อนที่เราจะทนไม่ไหว” ช้างแผดเสียง
“เจ้าภาพไล่แล้ว เรากลับกันเถอะ...ขอให้วิญญาณแกตกนรกนะไอ้เสือ”
พวกเดชโกรธแค้นขยับจะเล่นงานอิทธิ แต่ไอ้เชิดก็เอาปืนขู่อีกเลยไม่มีใครกล้าบุ่มบ่าม
อิทธิสาแก่ใจเดินยิ้มออกไปอย่างอารมณ์ดี แป๋วกับไอ้เชิดก้าวตาม ไม่ทันถึงลานจอดรถแสวงเดินสวนมาในสภาพขาเป๋ต้องใช้ไม้เท้า แป๋วเห็นแล้วตกใจแต่รีบเก็บอาการ
“พลตายแล้วก็ยังฝากผลงานไว้ มันยิงขาแกซะเดี้ยง”
“ก็ไม่เดี้ยงนะ ยังวิ่งไล่จับนายทุนบุกรุกป่าเลวๆได้”
“ฉันไม่ถือสาแกหรอก เพราะฉันถือคติไม่รังแกสัตว์กับคนพิการ”
แสวงเจ็บใจกำไม้เท้าแน่น อิทธิหัวเราะเยาะแล้วเดินต่อไป แป๋วห่วงแสวงแต่ไม่กล้าพูดอะไรเพราะไอ้เชิดประกบข้างหลัง
เมื่อเดินมาถึงรถ แป๋วหาทางแยกตัวจากพ่อเลี้ยงเพราะมีธุระสำคัญ
“แป๋วขอแยกตรงนี้นะคะ จะไปหาครูบัวเงินที่โรงเรียน”
“ไปทำไมให้เขาด่า ครูนั่นต้องแค้นแป๋วเหมือนพรรคพวกไอ้เสือ”
“ครูบัวเงินเป็นเพื่อนสนิทแป๋ว แป๋วอยากไปอธิบายให้ครูเข้าใจค่ะ พ่อเลี้ยงกลับบ้านก่อนนะคะ”
“งั้นอาไปส่ง”
“แป๋วหารถไปเองได้ค่ะ”
“อย่าดื้อกับอา”
น้ำเสียงดุดันของอิทธิทำให้แป๋วไม่กล้าปฏิเสธอีก...เมื่อไปถึงลานหมู่บ้าน แป๋วขอบคุณพ่อเลี้ยงที่มาส่ง
“อาจะรอรับกลับ”
