ร้อยป่า
ตอนที่ 16
เวลาเดียวกันนั้นอนิรุทธิ์ขับรถมาจอดหน้าบ้านพักภายในรีสอร์ต สองคนค่อยคลายความตื่นตระหนกหลังขับรถหนีจากแพร่มาสามชั่วโมงถึงพิษณุโลก
“รุทคะ แสงว่าเราหนีลงใต้เถอะ พิษณุโลกกับแพร่อยู่ห่างกันไม่กี่ชั่วโมง ตำรวจอาจตามเจอเรา”
“ช่วงนี้เราไม่ควรเดินทาง มันเสี่ยง ควรหลบอยู่เงียบๆซักพัก”
พอลงจากรถอนิรุทธิ์เห็นเจ้าของรีสอร์ตกับพนักงานขนผ้าปูที่นอนปลอกหมอนออกจากบ้านพักก็โวยลั่น
“ผมสั่งไม่ให้เข้าห้องไง”
“พวกผมมาทำความสะอาดครับ”
“ไม่ต้อง ผมต้องการความเป็นส่วนตัว”
“ครับๆ ผมจะกำชับพนักงานไม่ให้รบกวนคุณ”
อนิรุทธิ์มองตาขวางไม่พอใจเจ้าของรีสอร์ตก่อนจะพาแสงทองเข้าบ้านปิดประตู
“โจรรึเปล่าเนี่ย ตั้งแต่มาพักเห็นหลบอยู่แต่ในห้อง” พนักงานแอบบ่น แต่เจ้าของรีสอร์ตมองรถหรูที่จอดหน้าบ้านแล้วค้านขึ้น
“ขับเบนซ์เนี่ยนะโจร ไปๆ อย่ารบกวนแขก”
ภายในบ้านพัก อนิรุทธิ์กับแสงทองนั่งปรับทุกข์กันเคร่งเครียดว่าจะทำยังไงกับชีวิตต่อไป
“เราไปเมืองนอกไม่ได้แล้ว แสงไม่มีพาสปอร์ต จะอยู่กันยังไงคะเนี่ย หลบๆซ่อนๆแบบนี้เหรอ”
“ตอนนี้ผมยังคิดอะไรไม่ออก”
“เพราะธนิษฐาคนเดียวทำลายความหวังเรา แสงอุตส่าห์ช่วยรับผิดแทนแต่เขาแทงข้างหลังแสง แทงมาแทงกลับ แสงจะโทร.บอกพ่อว่าธนิษฐาหลอกพ่อ”
“อย่าเลยแสง”
“ที่ห้ามเนี่ยยังรักธนิษฐาใช่มั้ย”
“เรื่องของผมกับแป๋วมันจบแล้ว แต่แป๋วยังเป็นเพื่อนผม”
“แต่เขาไม่ใช่เพื่อนแสง”
“ถือว่าผมขอนะ อีกอย่างแป๋วโดนจับได้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเรา เอาเวลามาคิดแก้ปัญหาดีกว่า เชื่อผมนะแสง”
แสงทองพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ ซ่อนความแค้นที่มีต่อแป๋วไว้ในใจ
ooooooo
