ร้อยป่า
ตอนที่ 1
ครู่ต่อมา เสือขอตัวไปกราบอัฐิหลวงตาและอดรำพึงความในใจออกมาไม่ได้ว่าตนเสี่ยงตายจับพวกมอดไม้แต่โดนลงโทษสั่งย้าย นี่หรือผลของการทำดี...แล้วเสือยังนึกถึงคำสอนของหลวงตาเมื่อหลายปีก่อนตอนที่เขามาบอกข่าวดีว่าตนสอบเข้าคณะวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ได้
“เก่งมากเจ้าเสือ สอบได้คณะที่ใฝ่ฝัน เอ็งน่ะถูกทิ้งไว้ในป่า เลยมีจิตผูกพันกับป่า”
“ป่าเคยดูแลผม ผมก็จะดูแลป่า ผมจะเป็นนักอนุรักษ์ป่าที่เก่งที่สุด”
“เสือเอ๊ย จำคำหลวงตาไว้นะ ทำดีอย่าหวังผล อย่ายกตนเหนือใคร”
คำสอนนั้นของหลวงตาทำให้เสือรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง จากนั้นเสือย้อนกลับมาหาสองแม่ลูกที่เตรียมตัวจะขึ้นรถกลับ เสืออยากรู้ว่าตอนนี้แป๋วมีแฟนหรือยังจึงหลอกถามอ้อมไปอ้อมมาแต่ไม่ได้คำตอบ กระทั่งสองแม่ลูกนั่งรถออกไปแล้วมีเด็กวัดนำกระดาษแผ่นหนึ่งพับดิบดีมาให้ เสือแกะออกเห็นคำว่า “โสด” ตัวเบ้อเริ่มก็ยิ้มกว้าง พึมพำ
“แป๋วนะแป๋ว แสบจริงๆ”
ooooooo
สองแม่ลูกกลับถึงบ้านในตอนค่ำ เจอทรงธรรมกลับจากทำงานในสภาพเหนื่อยล้าหมดแรง แป๋วทักพ่อด้วยความเป็นห่วง แต่ทรงธรรมก็บอกลูกว่าพ่อเหนื่อยจนชินแล้ว
“ตั้งแต่เด็กจนโตแป๋วเห็นคุณพ่อทำงานหนักให้ครอบครัวเราสบาย ได้เวลาพักแล้วค่ะ แป๋วจะดูแลครอบครัวเอง”
ทรงธรรมยิ้มซึ้งใจในความคิดและคำพูดของลูกสาว แต่ก็ท้วงติงว่าเรื่องงานเราคุยกันแล้ว ลูกไม่ต้องไปช่วยงานพ่อแต่หางานที่อยากทำดีกว่า
“แป๋วอยากช่วยคุณพ่อค่ะ พรุ่งนี้แป๋วจะเข้าโรงงาน”
“พรุ่งนี้พ่อไปแพร่”
แป๋วอยากไปแพร่มานานแล้ว ร้องขอไปด้วยทันที แต่พ่อก็ผลัดเอาไว้คราวหน้าจนแป๋วบ่นกระปอด– กระแปดว่าพ่อพูดแบบนี้ทุกทีแล้วก็ไม่พาไป
“ก็พ่อไปเรื่องงานนี่ลูก”
“คุณพ่อมีสวนป่าที่แพร่ คุณแม่เป็นคนแพร่ แต่แป๋วไม่เคยไปแพร่ซักครั้งเดียว...ไม่เป็นไรค่ะ ไว้แป๋วไปเอง”
ทรงธรรมได้ยินอย่างนั้นก็นิ่วหน้ากังวลเพราะลึกๆไม่อยากให้ลูกไปที่นั่น...
รุ่งขึ้นเสือนั่งรถไฟสายเหนือไปทำงานที่ใหม่ที่โดนสั่งย้ายแล้วเจอแป๋วโดยบังเอิญ เขาทักทายพูดคุยกับเธออย่างดีแถมยังมีโอกาสใกล้ชิดตอนนั่งรถไฟด้วยกันจนรู้สึกดีมากๆ แต่ความจริงเสือแค่นั่งหลับแล้วฝันไปเองต่างหาก เพราะเวลานั้นแป๋วนั่งเครื่องบินถึงแพร่แล้วซึ่งเป็นเที่ยวบินเดียวกับทรงธรรมที่เธอแอบมาโดยไม่บอกกล่าว
ตอนทรงธรรมจะขึ้นรถต่อไปยังสวนป่าถึงได้เห็นลูกสาวที่ปลอมตัวจนจำแทบไม่ได้
“แป๋ว! นี่มันอะไรกันน่ะลูก”
“เขาเรียกปลอมตัวค่ะ แป๋วกับคุณพ่อเรามาไฟลท์เดียวกัน นี่แป๋วหลบแทบตายแน่ะค่ะ กลัวคุณพ่อเห็น”
“นี่อยากมาแพร่ขนาดนี้เลยเหรอลูก”
“อยากมาเที่ยวก็ส่วนนึงค่ะ แต่หลักๆคืออยากมาสวนป่าของคุณพ่อ คุณพ่อขึ้นลงกรุงเทพฯ-แพร่ทุกเดือน มาคุมงานที่นี่เหนื่อย เดือนหน้าแป๋วมาเองค่ะ”
ทรงธรรมถอนหายใจกับความรั้นของลูกสาว “เรื่องงานเอาไว้ค่อยคุย ไหนๆก็มาแล้วพ่อพาเที่ยวเมืองแพร่แล้วกัน”
“รักคุณพ่อที่สุดเลย” แป๋วยิ้มแฉ่งกอดประจบพ่อ แล้วสองพ่อลูกก็เที่ยวชมสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญ
ในเมืองแพร่หลายแห่งก่อนจะมาหยุดในตัวเมือง แป๋วอยากไปสวนป่าต่อแต่ทรงธรรมบ่ายเบี่ยงจะพาไปกินไส้กรอกเผาเตาดินที่อร่อยมาก
“ไส้กรอกเผาเตาดิน?”
“ก็ไส้อั่วนั่นแหละลูก ที่นี่เขาเผาในเตาดิน หอมมาก เจ้าอร่อยต้องที่เด่นชัย”
“เด่นชัยก็อยู่อำเภอเดียวกับสวนป่าเรานี่คะ งั้นกินไส้อั่วแล้วเราไปสวนป่ากัน”
“ดูก่อนนะลูก ไป...พ่อหิวแล้ว” ทรงธรรมตัดบทเดินหนีไปขึ้นรถ แป๋วเซ็งเลย...บ่นอุบว่าตกลงจะได้ไปสวนป่าไหมเนี่ย?
ooooooo
