ร้อยป่า
ตอนที่ 1
เสือยิ้มยกนิ้วโป้งให้แทนคำตอบก่อนที่สองคนจะเดินไปด้วยกันประสาคนรู้จักมักคุ้นแม้จะห่างหายจากกันไปนาน แต่ทั้งเสือและธนิษฐาผู้หญิงเก่งหมัดมวยคนนี้ก็ยังจำกันได้ดี
“เสือ เราไม่ได้เจอกันสองปีเห็นจะได้เนอะ”
“อืม...เจอกันครั้งสุดท้ายก็งานศพหลวงตา”
“แป๋วไลน์หา เสือก็ไม่ค่อยอ่าน”
“ผมอยู่ในป่าน่ะ มือถือไม่มีสัญญาณ แป๋วกลับมาเยี่ยมบ้านเหรอ”
“กลับมาถาวร แป๋วเรียนจบแล้ว”
เสือยิ้มกว้างเก็บอาการดีใจไม่อยู่ แสดงความยินดีกับธนิษฐาหรือแป๋วที่เรียนจบ
“ไปอยู่อังกฤษมาตั้งหลายปี คิดถึงบ้านน่าดูเลย” แป๋วพูดจบก็ชะงักเพราะเสือหยุดเดินดื้อๆ ถามเธอว่าจำตรงนี้ได้ไหม แป๋วมองบริเวณโดยรอบก่อนพยักหน้า “ใช่ เราเจอกันครั้งแรกตรงนี้ เป็นการเจอกันที่ช็อกมาก”
ย้อนกลับไปที่ตรงนี้เมื่อแปดปีก่อน...ตอนนั้นแป๋วกับเสืออายุ 17 ปี เรียนมัธยมปลาย แป๋วเกือบโดนนักเลงสองคนลวนลามถ้าไม่ได้เสือเข้ามาช่วยไว้ แป๋วปลอดภัยแต่เสือโดนมีดปักอกซ้ายร่างทรุดฮวบ นักเลงสองคนกลัวความผิดวิ่งหนีไปท่ามกลางเสียงกรีดร้องตกใจสุดขีดของแป๋ว
“รอยแผลโดนแทงยังอยู่บนอกซ้ายผม”
“ขอโทษนะเสือ แป๋วทำเสือมีแผลเป็น”
“แป๋วฝากของที่ระลึกไว้ให้ผมต่างหาก”
“ปาฏิหาริย์มีจริง...เสือไม่ตาย” แป๋วพูดเสียงแผ่วแล้วนึกกลับไปในอดีตอีกครั้งตอนที่เสือนอนพักฟื้นอยู่ที่กุฏิหลวงตาหลังจากโดนแทงบาดเจ็บ
วันนั้นแป๋วกับแม่มาที่วัดพร้อมกระเช้าของเยี่ยมและได้สนทนากับหลวงตาที่เป็นเสมือนบุพการีของเสือด้วย
“พวกโยมไม่ใช่คนแถวนี้นี่ อาตมาไม่คุ้นหน้าเลย”
“เราเพิ่งย้ายมาอยู่ค่ะ หลวงตาคะ พ่อแม่เสือไปไหนคะ ที่ถามน่ะเผื่อว่าจะช่วยส่งเรียนน่ะค่ะ”
“เจริญพรโยม ไอ้เจ้าเสือน่ะอาตมาเก็บมันมาเลี้ยง เมื่อสิบกว่าปีก่อนอาตมาออกธุดงค์แถวป่า
เมืองกาญจน์เห็นเด็กเดินเตาะแตะเนื้อตัวมอมแมม เจ้านี่น่ะมันดวงแข็ง อยู่ในดงเสือไม่โดนเสือกิน ก็เพราะเจอมันในดงเสือนี่แหละเลยตั้งชื่อมันว่าเสือ ส่วนนามสกุลก็ใช้นามสกุลอาตมาก่อนบวช...กลิ่นสัก”
“เสือ กลิ่นสัก...ชื่อเท่จัง” แป๋วชื่นชม
“พ่อแม่ใจร้ายมากเลยนะคะ เอาลูกมาทิ้งในดงเสือ”
“ใกล้กันมีหมู่บ้าน พ่อแม่น่าจะเอามาทิ้งไว้ท้ายหมู่บ้าน เด็กไม่รู้ความเดินไปเรื่อยเปื่อยจนเข้าไปในดงเสือน่ะ”
“บุญคุ้มนะลูก รอดตายมาได้...หน้าซื่อๆแบบนี้ต้องว่านอนสอนง่ายนะคะ”
“ใครว่าล่ะโยม...เจ้าเสือน่ะดื้อ หัวแข็ง มีเรื่องต่อยตีเป็นประจำ อาตมาเลยดัดนิสัยส่งไปเรียนกับครูมวย”
“มิน่าล่ะ ถึงต่อยเก่ง...เสือ ไว้แผลหายแล้วสอนแป๋วต่อยมวยนะ แป๋วอยากสู้พวกนักเลงได้”
แล้วพอเสือหายก็ทำตามที่แป๋วขอ เขาสอนวิชาต่อสู้ให้เธอจนได้ใกล้ชิดกันบ่อยๆและก่อเกิดเป็นความรักที่เสือมีต่อแป๋วเรื่อยมา ขณะเดียวกันแป๋วก็รู้สึกดีกับเสือ แต่วันเวลาก็ทำให้สองคนห่างกันไปนานจนกระทั่งได้กลับมาเจอกันอีกครั้งในวันนี้
วันนี้แป๋วมาที่วัดกับแม่แต่ดันมาเจอคนร้ายจะชิงโทรศัพท์ตอนแยกตัวจากแม่ออกมาซื้อของหน้าวัด เมื่อแม่โทร.ตามแป๋วจึงรีบไปพบพร้อมเสือซึ่งตั้งใจมาที่วัดนี้เหมือนกัน
“หญิง” แม่ของแป๋วรับไหว้เสือและทักทายอย่างจำได้ “น้าเห็นข่าวเสือไล่ยิงพวกมอดไม้ จะรักษาป่ายังไงก็รักษาชีวิตตัวเองด้วยนะ น้าเป็นห่วง”
“ผมจะระวังตัวครับน้า”
“ยาหลวงพ่อล่ะแป๋ว”
“ร้านขายยาปิดค่ะแม่ แป๋วดูร้านอื่นก็ไม่มียาคลายเส้นขาย”
“หลวงพ่ออาพาธเป็นอะไรครับ”
“เคล็ดขัดยอกน่ะ แล้วนี่มาทำไมล่ะเสือ”
“มาลาหลวงตาครับ”
