ตอนที่ 1
“ลื้อนี่มันเฮงซวย อุตส่าห์เห็นว่าเป็นเด็กขยัน ถึงยอม ให้เอาไปขาย พอแล้ว ขืนให้ขายต่ออั๊วคงซวยตาม ลื้อไปแน่” ภูผาอ้อนวอนว่าตนอยากขายจริงๆ “อาภูผา ลื้อมันไม่มีดวง มันก็แพ้ตั้งแต่แรกแล้ว การค้ามันไม่ได้มีแค่ความขยันนะ เก่งอย่างเดียวไม่ได้ มันต้องเฮงด้วย”
ภูผาอ้อนวอนว่าตนขยันมันก็ต้องสำเร็จสักวัน เต็กหลีบอกว่าไม่ใช่วันนี้ แล้วไล่ให้กลับไปบอกเส็งให้เอาค่าน้ำตาลมาจ่ายด้วย
ทอรุ้งกลับถึงบ้านโล่งใจที่แม่ยังไม่กลับจากงานสันนิบาต เพราะถ้าแม่รู้ว่าพี่รักยังไม่กลับเป็นเรื่องแน่
ฝ่ายทอรักชวนเวหาไปกินน้ำแข็งไส เวหาตื่นเต้นเขินไม่รู้จะคุยอะไร เลยบอกว่าถ้าเธอสงสัยเรื่องแคลคูลัสอีกถามเราได้ตลอดเลยนะ ทอรักพูดขำๆว่าในหัวนายคงมีแต่เรื่องเรียนเพราะชวนคุยทีไรก็เรื่องวิชาการทุกที ลองชวนคุย เรื่องอื่นดูบ้างสิ
“เอ่อ...น้ำแข็งไสอร่อยไหม” เวหาถามได้แค่นั้น ทอรักถอนใจดังๆกับความไม่เอาไหนของเขา
ที่โต๊ะข้างๆ สร้อยกับเพื่อนมองอยู่ เพื่อนพูดอย่างหมั่นไส้ทอรักว่า ทำหยิ่งแต่ระริกระรี้ใส่ผู้ชาย อีกคนว่ามันชอบหว่านเสน่ห์ไปทั่ว สร้อยที่แอบชอบเวหาอยู่จ้องทอรักเขม็ง จิกใส่...
“มันจะไปหว่านกับใครก็ได้ แต่ไม่ใช่เวหา”
ooooooo
เพราะเวหาเคยบอกเส็งว่าตนอยากเรียนหมอ ทั้งเส็งและเดือนตื่นเต้น เส็งปลื้มว่าเวหาไม่เคยทำให้ตนผิดหวัง ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์ส่งเรียนโรงเรียนดีๆ
อาม่าถามว่าเรียนหมอต้องใช้เงินเยอะ พวกลื้อมีปัญญาส่งหรือ วันนั้นทุกคนเงียบไป จนวันนี้เส็งอ้อนวอนขอโฉนดที่เตี่ยทิ้งไว้ให้ม้าจะเอาไปจำนองเอาเงินมาให้เวหาเรียนหมอ อาม่าน้ำตาคลอบอกว่า
“มันเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่เตี่ยลื้อทิ้งไว้ให้ ถ้าอั๊วรักษาไว้ไม่ได้ อั๊วจะไปตอบเตี่ยลื้อว่ายังไง”
“โธ่ม้า...อั๊วสัญญาว่าอั๊วจะรักษามันให้ได้ แล้วแถมเงินให้ม้าอีก 10 ใบเลยเอ้า”
อาม่าไม่เอา เอาแต่ปาดน้ำตาป้อยๆ เวหาตัดสินใจบอกเส็งว่า
“ถ้าอาม่าไม่ยอมอั๊วไม่เรียนหมอก็ได้...อั๊วก็ต้องยอมรับกรรมที่อั๊วมันเกิดมาจน”
ในที่สุดอาม่าก็ใจอ่อนยอมให้โฉนดไปจำนองแต่ขอให้เวหาสัญญาว่าจะเป็นคนดีแล้วก็ไม่ทิ้งน้อง เวหารับคำทันทีว่าแน่นอน ตนจะทิ้งน้องได้ยังไง ขณะนั้นเองภูผาเดินเข้าบ้านมาเงียบๆหยุดฟังทุกคนคุยกัน
พออาม่าให้โฉนดไปแล้ว เส็งก็บอกอาม่าว่า
“มีอีกเรื่องม้า...อั๊วปรึกษากับเดือนแล้วว่าอั๊วส่งลูกสองคนไม่ไหว เลยว่าจะให้ภูผามันออกจากโรงเรียนมาช่วยค้าขาย”










