ตอนที่ 1
“วันนี้เป็นวันเกิดยัยรัก” ทินราชบอก เห็นดารกาชะงักก็เหน็บคืนว่า มัวแต่ออกงานสังคมจนลืมวันเกิดลูกล่ะสิ เป็นแม่ประสาอะไร อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ แต่ไม่เคยใส่ใจลูกเลย
“หยุดนะ! คนที่ทิ้งลูกทิ้งเมียไปมีชู้ ไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้...ก็คุณไม่เคยอยู่บ้านเลยจะรู้ได้ยังไงว่าฉันดูแลลูกยังไงบ้าง ออกไปได้แล้ว ฉันไม่อยากให้ลูกต้องมาเจอพ่อเลวๆอย่างคุณอีก”
พอดีนวลฉวีเอารองเท้าเข้ามาสวนกันจนเกือบชนกับทินราชที่หุนหันเดินออกไป ดารกาสั่งนวลฉวีให้สั่งเค้กมาให้ยัยรักด้วย แล้วเฉิดฉายออกไปงานเลย
ทอรักแต่งตัวสวยในวันเกิด รอรุ้งมาจ๊ะเอ๋อวยพรวันเกิด ทอรักถามว่าพ่อโทร.มาหรือเปล่า ทอรุ้งบอกว่าเดี๋ยวคงมาละมั้ง พ่อสัญญาว่าจะมาก็ต้องมาสิ ทอรักถามว่าคุณแม่อยู่ข้างล่างใช่ไหม ทอรุ้งบอกว่าเมื่อกี๊ถามป้าสาย ป้าบอกว่าคุณแม่ออกไปงานแล้ว
“ลืมวันเกิดพี่อีกแล้วสิ” ทอรักบ่นน้อยใจ ทอรุ้งปลอบว่าอย่าคิดมาก เดี๋ยวจะไม่สวย
ฝ่ายดารกาให้นวลฉวีสั่งเค้กวันเกิดแล้วก็ไปเบิกบานในงานสังคม รับรางวัลที่ให้ความช่วยเหลือเด็กด้อยโอกาสทางการศึกษาตลอดมาท่ามกลางเสียงยกยอปอปั้น
จนกระทั่งเย็นทอรุ้งยืนมองอาหารบนโต๊ะเซ็งๆ ที่แม่ก็ไม่อยู่พ่อก็ไม่มา ทอรักบอกว่าคุณพ่ออาจจะมีเคสผ่าตัดด่วนก็ได้ เวลาไม่แน่นอน ทอรักถามว่า “ไม่แน่นอน แม้แต่วันเกิดพี่เหรอ”
ครู่หนึ่งเสียงออดดังขึ้น ทอรุ้งดีใจบอกว่าคุณพ่อมาแล้ว ทอรักวิ่งนำออกไปทันที แต่พอถึงหน้าบ้านก็จ๋อยสนิท เมื่อเจอป้าสายแม่บ้านถือกล่องเค้กกลับมา พร้อมคำอวยพร...
“สุขสันต์วันเกิดค่ะคุณหนูรัก คุณผู้หญิงสั่งเค้กมาให้ค่ะ”
ทอรุ้งรับเค้กยิ้มแย้มดีใจจะเปิดให้พี่สาวดู แต่ทอรักวิ่งเข้าบ้านไปแล้ว...
ooooooo
เช้านี้ภูผาสะพายกระติกใส่ไอติมไปขายที่ข้างสนามฟุตบอลโรงเรียน เพื่อนๆซื้อกันหลายคน ธนากร อยู่ในสนามตะโกนถามว่าเสร็จหรือยัง ลงมาเตะบอล เถอะ ภูผาวางกระติกไอติมวิ่งลงสนามไปเล่นกับเพื่อนๆ
ภูผากับเพื่อนไล่เตะฟุตบอลกันอย่างเมามัน รุนแรง ภูผาเล่นจริงจังพอเตะเข้าก็ร้องดีใจกับเพื่อนๆ สมคิดเพื่อนของภูผาที่มีฐานะและชีวิตใกล้เคียงกันไม่พอใจจึงแกล้งเข้าเสียบข้อเท้าธนากรจนล้มคะมำ ภูผาไม่พอใจถามว่าเล่นแบบนี้ได้ยังไง นักกีฬาเขาไม่ทำร้ายเพื่อนกันหรอก
สมคิดบอกว่า กูไม่ได้ตั้งใจ และพ่อกูสอนว่าในสนามไม่มีเพื่อน มีแต่ศัตรู ภูผาทำเสียงหัวเราะในคอพูดใส่หน้าสมคิดว่า “เพราะพ่อสอนมาแบบนี้นี่เอง” สมคิดคว้าคอเสื้อภูผาต่อยเปรี้ยง
ธนากรเข้าห้ามถามว่าต่อยภูผาทำไม สมคิดอ้างว่ามันด่าพ่อกู แม้ภูผาจะเจ็บแต่สะกดกลั้นอารมณ์เพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนกัน บอกเพื่อนๆว่าแยกย้ายกันไปเถอะ ทุกคนจึงแยกย้ายออกมา สมคิดยังตะโกนด่า...










