ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ภูผา"

สร้อยเข้าห้องน้ำไปขู่ทอรักว่าให้เลิกยุ่งกับเวหาเสีย ด่าว่าทอรักให้ท่าเขา ทอรักด่าคืนว่าเธอก็เหมือนกันแต่ทำไมเวหาถึงไม่สนล่ะ สร้อยโกรธพุ่งเข้าผลักทอรักจนติดข้างฝา ตะคอก

“นังทอรัก ฉันรู้ว่าแกไม่ได้ชอบเวหาแต่แกแค่จะเอาชนะฉัน!”

ทันใดก็ได้ยินเสียงเวหาตะโกนถามว่า “ทอรักยังอยู่ข้างในรึเปล่า...ทอรัก” ทอรักตะโกนตอบไปทันทีว่ายังอยู่ และร้องขอความช่วยเหลืออย่างหวาดกลัว ดึง

ที่รัดผมออกสลัดผมให้ยุ่งเหยิง เวหาได้ยินทอรักร้องขอความช่วยเหลือก็ผลักประตูเข้าไป เห็นทอรักกับสร้อยกำลังมีเรื่องกันก็ด่าสร้อยว่าไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้ แล้วพาทอรักออกไป สร้อยรีบตาม เพื่อนๆเลยตามกันไปเป็นพรวน

สร้อยตามไปบอกเวหาว่าตนยังไม่ได้ทำอะไรเลย เวหาตวาดกลับมาว่าไม่ต้องพูดแล้ว ขอร้องอย่ามายุ่งกับทอรักอีกไม่งั้นตนจะฟ้องครู เดินไปสองก้าวก็หันมาสำทับว่า “แล้วก็อย่ามายุ่งกับเราด้วย”

สร้อยถูกเวหาตัดสัมพันธ์ก็น้อยใจ มองตามเวหาที่ไปกับทอรักก็กลายเป็นความเจ็บแค้น

ooooooo

วันนี้หลังเลิกเรียน ภูผาไปที่บ้านสมคิดที่เป็นบ้านเก่าๆคับแคบ แอบมองเข้าไปในบ้านที่ไม่มีข้าวของอะไรมากนัก มีเสื่อม้วนๆพิงข้างฝาและครอบครัวกำลังล้อมวงกินข้าวที่มีแต่ผักน้ำพริกและไข่ต้มสองฟองผ่าเป็นหลายซีก

มวลพ่อสมคิดเหลือบเห็นภูผาร้องทักและเรียกมากินข้าวด้วยกัน ต้อยติ่งน้องสาวสมคิดที่เรียนโรงเรียน เดียวกับภูผากุลีกุจอลุกไปตักข้าวให้ แต่ข้าวหมด มวลจึงยกจานของตนให้บอกว่ากินของพ่อก็ได้ ภูผาสะเทือนใจบอกว่าเดี๋ยวตนกลับไปกินบ้านก็ได้

สมคิดออกมาส่งภูผาขอร้องอย่าพูดเรื่องเงินให้พ่อรู้ ภูผาถามว่าแล้วทำไมถึงไปมีเรื่องกับพวกนักเลง สมคิดยอมรับว่าตนไปโกงในบ่อนถูกจับได้ ตนเข้าบ่อนเพราะอยากหาเงินมาช่วยทางบ้าน

“ทีหลังก็อย่าเข้าบ่อนอีก การพนันมันไม่ดีหรอก แล้วยังไปโกงเขา เขาถึงตามมากระทืบนาย”

สมคิดรับปากภูผาว่าจะหาเงินมาคืนให้ พอภูผารู้ว่าเงินของตนก็หายไปในบ่อน โมโหจะถีบสมคิด

“เฮ้ย...ก็ขอโทษแล้ว” สมคิดร้องพลางวิ่งให้พ้นรัศมีเท้าของภูผา

เพื่อนย่อมเป็นเพื่อนเสมอ สมคิดกับภูผาพากันไปที่ท่าน้ำ สมคิดเล่าว่าเดิมครอบครัวตนอยู่อยุธยา

เป็นหนี้จนที่นาถูกยึดเลยอพยพเข้าพระนครหวังหาเงินไปไถ่ที่นาคืนเพื่อจะกลับไปอยู่อยุธยาอีก ทุกคนช่วยกันหาเงินแต่ก็ได้ไม่ทันใจ ตนไม่รู้จะไปทางไหนเลยเข้าบ่อน

“ฉันว่าอันดับแรกนายเลิกเข้าบ่อนก่อนเลย แล้วเดี๋ยวช่วยกันหาว่าทำอะไรกันดีที่จะได้เงินเยอะๆ”

“อืม...” สมคิดทำเสียงในคอ