พ่อมดเจ้าเสน่ห์
ตอนที่ 14
“ขอบคุณ ดร.พีทมากครับที่กรุณาเล่าให้ฟัง” โรมรู้สึกสงสารนาดาลมาก
โรมกลับมาที่บ้านนาดาลอีกครั้ง เดวิดรู้ตัวออกมารับหน้า โรมปักใจว่าเขาคือคนที่ทำร้ายณิศรา เพราะต้องการแก้แค้นตระกูลนักล่าที่ทำให้แม่ของเขาแตกสลายไป เดวิดชะงักถามใครเล่าให้ฟัง โรมส่ายหน้า
“ไม่สำคัญว่าใครเป็นคนเล่า แต่สำคัญที่ว่าคุณไม่ควรเอาความแค้นของคุณไปทำร้ายคนที่เขาไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย”
“ทำไมพวกมันจะไม่รู้!”
“งั้นคุณก็ยอมรับว่าเป็นความจริง ผมเสียใจที่คุณต้องเสียแม่และฝาแฝดของคุณไป”
เดวิดตกใจที่ได้ยินว่าตัวเองมีแฝด โรมยิ่งงงที่เขาไม่รู้ เดวิดรีบแก้ตัวว่าพ่อเคยเล่าแต่ตนลืม โรมเตือนอีกครั้งว่าการฆ่าสิ่งมีชีวิตเป็นบาป เดวิดสวนให้เขาไปสอนพวกนักล่า โรมแย้ง
“ไม่คิดเหรอว่าพวกเราอาจจะเคยไปฆ่าพวกเขาก่อน เขาก็เลยแก้แค้น”
“อย่ามายุ่งกับครอบครัวของผม!”
“ผมจะไม่ยุ่งถ้าคุณไม่แตะต้องณิศรากับครอบครัวของเธอ”
“ผมจะทำร้ายและทำลายทุกคนที่มันทำให้พ่อของผมและตัวผมต้องตกอยู่ในสภาพนี้” เดวิดครุ่นคิดทำไมพ่อไม่เคยบอกว่าตนมีแฝด เขาสะบัดผ้าคลุมหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
ooooooo
เช้าวันใหม่ ณิศรามาถึงห้องทำงานต้องสะดุ้งเมื่อเห็นโรมรออยู่ จึงประชดว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องกุลนภา โรมขอร้องอย่าเพิ่งทะเลาะกัน แล้วขอถามบางอย่างว่าเคยมีคนในครอบครัวเธอเผาพ่อมดแม่มดบ้างไหม ณิศราชะงักปฏิเสธว่าไม่มี โรมไม่เชื่อ จ้องตาเธอสะกดให้เธอเห็นภาพ
ณิศราเห็นภาพตัวเองตกจากดาดฟ้าลอยละลิ่วลงมา แล้วโรมเป็นคนช่วย เธอหวาดกลัวถามใครเป็นคนทำ โรมบอกว่าเดวิด เขาทำเพราะคนในตระกูลเธอเผาแม่ของเขาทั้งเป็น
ณิศราตกใจไม่รู้เรื่องนี้เพราะยังไม่เกิด แต่ก็เล่าว่า “คุณย่าเคยเล่าให้ฟังว่าคุณปู่ถูกแม่มดตนหนึ่งล่อลวง แล้วควักหัวใจออกมาบีบจนตายต่อหน้าคุณย่า”
“เพราะอย่างนี้นี่เอง ถึงได้มีการแก้แค้นกันไปมา...” โรมสะเทือนใจ
“ฉันไม่โกรธพ่อมดเดวิดแล้ว แต่กลับเห็นใจเขาด้วยซ้ำ...แม่เขาโดนเผาทั้งเป็น เป็นใครใครก็แค้น แล้วฉันก็ไม่ตำหนิคุณย่าด้วย สามีของท่านถูกควักหัวใจออกมาต่อหน้าต่อตา ท่านก็ต้องเจ็บแค้นเป็นธรรมดา”
“ถ้าเราจับแม่มดต้นเหตุมาลงโทษได้ ทุกอย่างอาจจะดีขึ้น”
“ก็ไม่แน่ เพราะการเผาพ่อมดแม่มดไม่ใช่เพิ่งเริ่ม แต่เกิดขึ้นเป็นร้อยปีพันปีมาแล้ว”
โรมคิดว่ามีทางเดียวที่จะดับความแค้นนี้ได้ คือทุกฝ่ายต้องให้อภัยกัน ณิศรารู้ว่าพูดง่ายแต่ทำยาก โรมหันมาอ้อนให้เริ่มที่เธอก่อน เธอต้องให้อภัยตน ทันใดกุลนภาเปิดประตูเข้ามาต้องชะงัก ณิศราไล่โรมให้กลับไป โรมยืนนิ่งเพราะคิดว่าไม่มีอะไรต้องปิดบังแล้ว กุลนภาเห็นโรมก็ชักสีหน้าใส่ณิศรา แล้วบ่นว่าตามหาเขาตั้งนาน ชวนเขาออกไป โรมกลับพูดขึ้นว่า
