พ่อมดเจ้าเสน่ห์

“รู้แล้วก็ไปเสียทีสิ” ณิศราประชด โรมอ้อนเสียงอ่อย “หยุดเถอะ แล้วก็ออกไปจากชีวิตฉันเสียที อย่าทำให้ฉันต้อง...”

“ต้องไขว้เขวใช่ไหม” โรมแทรก ณิศรานิ่งอึ้ง เขางอนง้อ “เรื่องของเรามีทางเป็นไปได้ ถ้าเพียงแต่คุณจะบอกว่าเรามีใจตรงกัน”

ณิศราหันหลังให้บอกเป็นไปไม่ได้ เพราะพวกเขาเกลียดพวกนักล่า และตนก็อยู่ในตระกูลนักล่า โรมเข้าสวมกอดจูบผมเธออย่างอ่อนโยน โน้มน้าวให้เชื่อใจว่าเราจะทำให้ทั้งสองฝ่ายเป็นมิตรกัน ณิศรายืนนิ่งในใจคัดค้าน

ทาฮีร่าเห็นทุกอย่างผ่านลูกแก้ว เธอยอมไม่ได้ ชิคเก้นกับโรซี่ช่วยกันชี้ให้เห็นว่ามันเป็นไปได้ ทาฮีร่าเอ็ดโรซี่ว่าแก่แดดแก่ลม เธอจึงบอกว่าเธอสามารถโตเป็นสาวได้ในทันที แม่มดพันปีรีบห้ามไม่อยากให้

หลานสาวโต กลัวจะไปจากอกอีกคน...ชิคเก้นพยายามอ้างอิงถึงความเป็นไปได้ที่โรมกับณิศราจะชอบพอกัน ถึงกับท้าถ้าเป็นไปได้ ทาฮีร่าจะต้องรับใช้ตนเจ็ดวันโดยไม่ปริปากบ่น แม่มดพันปีโต้ ถ้าตนชนะจะสาปชิคเก้นเจ็ดวันไม่ซ้ำกัน โรซี่เป็นพยาน

ooooooo

เดวิดจะออกจากบ้าน ได้ยินเสียงนาดาลร้องด้วยความเจ็บปวดก็ตกใจรีบเข้าไปดูในห้อง เห็นเขาฟุบคว่ำอยู่กับพื้น จึงประคองขึ้นมาแล้วยิ่งตกใจเมื่อเห็นดวงตาพ่อแดงก่ำไปด้วยเลือด

นาดาลคำรามในคอว่าให้ไปฆ่ามันเดี๋ยวนี้ เดวิดห่วงอาการพ่อจะให้ไปโรงพยาบาลแต่เขากลับปล่อยพลังใส่ บังคับให้ไปฆ่าณิศรา เดวิดโดนสะกดลุกเดินออกไป นาดาลย้ำ

“ไปฆ่าน้องของเจ้า!” พูดจบก็อาเจียนเป็นเลือดฟุบลง...

เดวิดปรากฏร่างรางๆในโรงพยาบาลอัครเดชฤทธิ์ ณิศรากำลังคุยอยู่กับญาติผู้ป่วยและมธุรส เขาปล่อยพลังใส่จนณิศราชะงักหันหลังเดินไปดื้อๆ ทั้งมธุรสและญาติผู้ป่วยแปลกใจ...ณิศราเดินผ่านโรมที่ยืนส่งยิ้มราวไม่เห็นใครทั้งสิ้น ทำให้เขาสงสัยว่าเธอเป็นอะไร

ณิศราขึ้นมาบนดาดฟ้าซึ่งปราศจากผู้คน เดวิดปรากฏตัวขึ้นสั่งให้เธอกระโดดลงไปจากกำแพงกั้น

หญิงสาวปีนขึ้นยืนบนกำแพงแล้วปล่อยตัวลอยลงมาทันที โรมตามมาไม่ทันเห็นเดวิดเพราะเขาหายตัวไปก่อน เขาตกใจมากรีบกระโจนลงไปช่วยณิศรา ผู้คนข้างล่างเงยมองด้วยความตกใจที่เห็นโรมกอดณิศราลอยละลิ่ว โรมจำต้องร่ายคาถาให้ทุกคนหยุดนิ่งแล้วลบความทรงจำ

ณิศรารู้สึกตัวในอ้อมกอดของโรม เขากระซิบว่าเธอปลอดภัยแล้ว เขาวางเธอลงที่เก้าอี้ในห้องทำงาน

จดจมูกที่หน้าผากเธอ พึมพำคาถาให้เธอจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้แล้วเขาก็เลือนหายไป ณิศราคิดว่าตัวเองผล็อยหลับไปกับกองแฟ้มงานบนโต๊ะ...