พ่อมดเจ้าเสน่ห์
ตอนที่ 14
“ลุงไม่ได้โกรธหมอ ลุงโกรธตัวเอง”
“ผมไม่อยากให้คุณลุงหมกมุ่นอยู่กับการแก้แค้น เพราะมันมีแต่จะทำลายตัวคุณลุงเอง”
“มันทำลายลุงมานานแล้วล่ะ ทำลายจนตัวลุงใกล้จะแตกสลาย...ลุงหวังว่าสักวันหนึ่ง คนที่ลุงรักที่สุดจะรู้ความจริงและเข้าใจ”
โรมเข้าใจว่านาดาลหมายถึงเดวิด นาดาลถอนใจบอกให้โรมกลับไป แต่ทิ้งท้ายให้เขาสวดภาวนาถึงพ่อกับแม่ของเขามากๆ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าพ่อแม่เป็นใคร แต่ทั้งสองรู้เสมอว่าเขาเป็นลูก โรมฟังอย่างงงๆก่อนกลับออกไป
โรมกลับบ้านด้วยสีหน้าครุ่นคิด ทาฮีร่ากำลังเก็บผลไม้อยู่หน้าบ้านแปลกใจที่หลานชายไม่ไปทำงานจึงดึงมานั่งคุยกันใต้ร่มไม้ ให้บอกว่าไม่สบายใจเรื่องอะไรเผื่อจะช่วยได้ โรมลังเล
“โรม...ไม่อยากให้มีการแก้แค้นกันระหว่างพวกเรากับนักล่าครับ”
สีหน้าทาฮีร่าเปลี่ยนเป็นขุ่นมัวเหน็บทันที “โดยเฉพาะกับแม่คนนั้นใช่ไหม ยายบอกแล้วว่ายายไม่ต้อนรับสายเลือดนักล่า ถ้าเป็นมนุษย์ธรรมดาก็ยังพอทำใจได้เพื่อความสุขของหลาน แต่สำหรับพวกใจดำอำมหิตนี่ ยายต้องขอบาย”
“แต่พวกนักล่าเขาก็ถูกพวกเราทำลายเหมือนกันนะครับ ถึงได้ต้องแก้แค้นกันไปแก้แค้นกันมา ไม่รู้จักจบจักสิ้น” โรมเห็นทาฮีร่ามองตาค้าง “คุณยาย คุณยายเป็นอะไรไปครับ”
“เป็นแม่มดที่กำลังจะสูญเสียหลานชายสุดที่รักให้กับพวกนักล่าน่ะสิ ช่างถามได้” โรมพยายามบอกว่าณิศราเป็นคนดี ทาฮีร่าสวนว่าตนเป็นคนชั่วงั้นหรือ
โรมอ่อนใจบอกยายดีที่สุดในโลกเป็นผู้มีพระคุณสูงสุด ส่วนณิศราเป็นคนที่ตนรัก แม่มดพันปีไม่พอใจยื่นคำขาดให้เขาเลือกระหว่างยายกับหลานยายตลับตะแลง ชิคเก้นนอนฟังอยู่นานแทรกว่า
“เขาต้องพูดว่าตลบตะแลง ไม่ใช่ตลับตะแลง...ชิคเก้นฟังอยู่ตั้งนาน สรุปได้ว่าคุณยายไม่ยุติธรรมกับหมอโรม”
“แกอย่ามายุให้ยายหลานเขาแตกคอกันนะไอ้ชิคเก้น แมวก็ไปอยู่ส่วนแมว” พลันทาฮีร่าเห็นโรมจะเดินไป ก็รีบถามจะไปไหน เขาอ้างนึกได้ว่ามีงานต้องไป ชิคเก้นได้ทีรีบบอกว่าแมวก็ต้องไปอยู่ส่วนแมวเหมือนกัน ทาฮีร่าฉุนขาดโวย “เออ! ไปกันให้หมด ฉันจะได้หาหลานชายคนใหม่ ซึ่งก็คือพ่อมดแมทธิว”
ทาฮีร่ามาที่ห้องลูกแก้ว วนมือเกิดภาพแมทธิว เขากำลังหนาวสั่นอยู่ในห้องทำงาน โดยมีมาริสาคอยช่วยดูแล เธอรีบไปหายามาให้เขากิน ทาฮีร่ารู้ดีว่าแมทธิวมีอาการอย่างนี้เพราะอะไร
“น่าสงสารก็น่าสงสาร น่าหมั่นไส้ก็น่าหมั่นไส้ โถ...พ่อมดของยาย ถ้าทาฮีร่าไม่ไปช่วยคงม้วยมอดแน่ เอาไงดี” ทาฮีร่าครุ่นคิดแล้วตัดสินใจเดินออกจากบ้าน
ooooooo
