เพลิงพรางเทียน

เจ้าวงเดือนโกรธมากที่เจ้าน้อยเห็นเรื่องการมีเมียน้อยหลายคนเป็นเรื่องธรรมดา ทำให้เครียดเรื่องเจ้าน้อยอาจจะไม่ได้ครองคุ้มเวียงสวรรค์ก็จะหมดโอกาสได้เป็นเจ้าของนครเชียงใหม่ ไพคาเห็นแล้วปลอบว่าตนเป็นห่วง

“คนอย่างข้า เจ้านางแห่งเชียงจัน ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาห่วง คนที่ต้องเป็นห่วงคือเจ้าน้อยเทวาฤทธิ์ต่างหาก”

เจ้าวงเดือนพูดแล้วกระแทกเท้าออกไปอย่างยโส ไพคางง ไม่เข้าใจว่าเจ้าน้อยมีอะไรน่าเป็นห่วง?

เจ้าวงเดือนไปถ้ำที่สิงห์เคยพำนักพักพิงในการท่องคาถาเวทมนตร์ เจ้าวงเดือนน้ำตาไหลพราก ทั้งเจ็บแค้นและหวาดหวั่น กำมือแน่น คำรามออกมาเบาๆ

“ข้าไม่ยอม...เจ้าน้อยต้องได้เป็นเจ้าคุ้มเวียงสวรรค์และข้าก็ต้องเป็นชายาของเจ้าน้อยเพียงคนเดียว ไม่ใช่เอ็ง เทียนคำ!”

เจ้าวงเดือนก้าวขึ้นไปนั่งบนแท่นที่สิงห์เคยใช้บริกรรมคาถา ทำปากขมุบขมิบดวงหน้าเหยเกด้วยความคับข้องขมขื่นใจ...

เจ้าวงเดือนวาดมือออกไป กวาดตามองพูดอย่างเร็ว

“กาลี กาลี กาลี ด้วยมนตร์แห่งมารากาลี ขอศศินุ กาลี จงยิ่งใหญ่กว่าใครทุกคน”

เจ้าเวียงสวรรค์ที่นอนกระสับกระส่ายอยู่ เจ้าวงเดือนเข้าไปประคองศีรษะเจ้าเวียงสวรรค์ขึ้นแล้วรินยาในถ้วยเข้าปาก เจ้าเวียงสวรรค์ที่กำลังป่วยหนักกลืนยาสีน้ำตาลเข้มลงไป เจ้าวงเดือนพึมพำเบาๆ

“กาลี กาลี กาลี มารา กาลี...เตโช กาลี อเวจี กาลี”

เจ้าเวียงสวรรค์เห็นหนานแก้วมายืนที่ประตูใบหน้าเศร้า เจ้าเวียงสวรรค์ถามว่ามารับตนแล้วหรือหนานแก้ว หนานแก้วส่ายหน้าดวงตาเศร้า เจ้าเวียงสวรรค์พยายามจะลุกขึ้นแต่ลุกไม่ไหว

“แต่ข้ารู้...ว่าถึงเวลาแล้วที่ข้าจะต้องไป เจ้าไม่มารับข้าแล้วข้าจะไปกับใคร”

หนานแก้วหน้าเศร้ามองไปข้างเตียงเจ้าเวียงสวรรค์ พอเจ้าเวียงสวรรค์มองตามไปก็เห็นเจ้าวงเดือนนั่งถือถ้วยยาแสยะยิ้มราวปีศาจร้าย บอกเจ้าเวียงสวรรค์ว่า “ประตูกาลีเปิดรับท่านแล้ว เจ้าเวียงสวรรค์” เจ้าเวียงสวรรค์เอามือกุมคอเหมือนยาที่กินเข้าไปจะสำแดงพิษออกมาแต่ก็ไม่ออก

เจ้าเวียงสวรรค์หน้าทุกข์ทรมาน ชักกระตุกแล้วแน่นิ่งไป

เจ้าวงเดือนนั่งยิ้ม สายตาจ้องเจ้าเวียงสวรรค์อย่างเลือดเย็น มีแต่ความสะใจกับผลงาน...

ooooooo

คืนนี้เบนนั่งข้างกองไฟที่บ้าน ดูรูปคู่ของตัวเองกับกลินท์อย่างครุ่นคิด บอกเน่าที่มาทักว่าตนเป็นห่วงลินท์ ถ้าลินท์ไปกับคุณอินทร์ตนจะไม่ห่วงเท่านี้ แต่นี่มันเป็นปาฏิหาริย์ มันเป็นสิ่งที่ไม่มีใครบอกได้ว่า ตกลงสิ่งที่เราเห็น เป็นเรื่องจริงหรือเราบ้ากันไปเอง