เพลิงพรางเทียน

เบนตำหนิตัวเองว่าผิดที่ตามใจลินท์แทนที่จะห้ามปราม สายป่านบอกว่าอย่าโทษตัวเองเลย เขาเองก็รู้ไม่มีใครห้ามลินท์ได้ ทุกคนเลยได้แต่เครียด...

วันต่อมาที่บ้านคำป้อ กลินท์นุ่งกระโจมอกเอาผ้าคลุมไหล่เหมือนจะไปอาบน้ำ ในมือถือดอกปีบอย่างมีเป้าหมาย

กลินท์ไปยืนที่บริเวณคุ้มเวียงสวรรค์ยั่วยวนเจ้าน้อย พอเจ้าน้อยเห็นก็เดินตามกลินท์ไปเหมือนต้องมนตร์ เจ้าวงเดือนเห็นเต็มตาตามไปทันที ไพคาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด รีบตามเจ้าวงเดือนไปด้วยความจงรักภักดี

เจ้าน้อยตามไปออดอ้อนกลินท์ในคราบเทียนคำ บอกว่าตอนนี้เจ้าวงเดือนเห็นความดีที่เจ้าทำต่อเจ้าพ่อแล้ว อีกไม่นานคงจะยอมให้เจ้าเป็นเมียข้าอีกคน กลินท์ถามว่าเจ้าพ่อป่วยขนาดนี้ท่านยังมีแก่ใจคิดเรื่องแบบนี้อีกหรือ

“ก็หัวใจข้ามีแต่เจ้า ไม่งั้น...ข้าไม่กำจัดไอ้สิงห์ให้พ้นทางเราไปหรอก เจ้าสบายใจได้เลยนะเทียนคำ ต่อไปนี้ไม่มีใครมาข่มเหงทำร้ายจิตใจเจ้าได้อีกแน่นอน เจ้าจะได้เป็นเมียข้าแค่คนเดียว”

“ข้าดีใจมากที่เจ้าทำเพื่อข้าขนาดนี้” กลินท์ข่มความโกรธเกลียดยิ้มแย้มยั่วยวน

เจ้าน้อยดีใจถามว่าเจ้ายอมข้าแล้วใช่ไหม กลินท์ถามว่าที่แล้วมาตนยอมท่านมาตลอด แล้วท่านยังต้องการอะไรจากตนอีก

เจ้าน้อยร้อนรุ่มในเสน่หาจนทนไม่ได้กอดจูบกลินท์อย่างหน้ามืดชวนไปที่ของเรากัน กลินท์ถามว่าทำไมต้องไปที่ของเรา บอกว่า

“ข้าจะไม่ยอมเป็นของท่านอีกต่างหาก...จนกว่าท่านจะยอมรับปากกับข้า ว่าท่านจะให้ข้าขึ้นเป็นเมียท่านอีกคน ไม่ใช่เมียบ่าวอย่างทุกวันนี้ ท่านต้องตบแต่งให้ข้าอย่างสมเกียรติ”

“โธ่เรื่องแค่นี้เอง ข้ายินยอม ขอเพียงได้ตัวเจ้าอีก...และอีก...เท่านั้น”

เจ้าวงเดือนได้ยินตัวชาวาบ เจ้าน้อยทำท่าจะจูบอีก กลินท์ทำจริตมารยาว่า

“อย่าเพิ่งเจ้าค่ะ...ท่านต้องไปพูดกับเจ้าวงเดือนให้เรียบร้อยก่อน แล้วคืนนี้ข้าจะไปรอที่ที่ของเรา รีบกลับไปพูดกับเจ้าวงเดือนเร็วเถอะค่ะเจ้า ไม่งั้น...ข้าไม่ยอม” เจ้าน้อยจำต้องกลับไป นัดแล้วเจอกัน “คืนนี้ข้าจะรอ” กลินท์ยิ้มยั่วยวนเอาตัวเข้าสี จูบแล้วเดินไป เจ้าน้อยมองตามอย่างหลงใหล...

ooooooo

เจ้าวงเดือนยืนกอดต้นไม้ร้องไห้ท่ามกลางสายฝนกระหน่ำหนาวจนตัวสั่น ไพคาเดินเข้ามามองอย่างสงสารจับใจ พอเข้าไปเรียก เจ้าวงเดือนก็โผกอดไพคาอย่างหาที่พึ่ง ไพคากอดลูบไล้ไหล่เปลือยของเจ้าวงเดือนและจุมพิตอย่างอ่อนโยน เป็นจุมพิตที่ไม่มีใครทราบว่าเกิดจากความจงรักภักดีหรือ...เสน่หา