เพลิงพรางเทียน

ไพคาออกมาเผชิญหน้ากลินท์ จนเมื่อเจ้าช่อเอื้องออกมาตวาดถาม

“มึงมาทำเสียงดังอะไรของมึง” กลินท์จ้องหน้า เจ้าช่อเอื้องฉุนขาดตวาดถามว่ากล้ามาขึ้นเรือนตนอีกหรืออีวอก กลินท์บอกว่าตนมาขอยาได้ยินว่าเจ้าแม่มียาหมอฝรั่งตนจะขอไปให้แม่กินหน่อย “มึงยังกล้ามาขอกูอีก อีเทียนคำ กูจะบอกอะไรให้...ต่อให้กูมีโอสถดียาทิพย์ ยาจัน ก็ไม่มีทางเอาให้มึง”

กลินท์อ้อนวอนว่าเจ้าแม่เกลียดตนก็เอาไว้ก่อน แต่ตอนนี้ขอเถอะ คนกำลังจะตาย เจ้าช่อเอื้องว่าคนบ้านนี้ตายเสียก็ดี ลำเลิกว่า “เจ้าน้อยไม่น่าช่วยชีวิตมึงไว้เลยอีสารเลว”

“เจ้าน้อยโกหก เจ้าน้อยไม่ได้ช่วยชีวิตฉัน คนที่ช่วยชีวิตฉันคือพ่อหนานแก้วต่างหาก เจ้าน้อยเองก็รู้แก่ใจ กล้าเอาดีใส่ตัวไม่มีความละอาย ไม่มีหัวจิตหัวใจ แม่ลูกเหมือนกันไม่มีผิด” ตราหน้าปรามาสว่า ที่เจ้าแม่หวังจะให้เจ้าน้อยเป็นหน่อเนื้อสืบสกุลของนครเชียงใหม่ไม่มีทางเป็นไปได้ “คุ้มแห่งนี้แทบจะไม่มีแม้แต่บันทึกในประวัติศาสตร์อีกร้อยปีข้างหน้าซะด้วยซ้ำ”

เจ้าช่อเอื้องตวาดถามว่ากล้าแช่งพวกตนหรืออีเทียนคำ กลินท์โต้ว่าไม่ได้แช่ง บอกว่า

“ฉันมาจากหน้าประวัติศาสตร์ที่พวกเธอไม่มีทางได้เห็น...รู้เอาไว้เลยนะ อีกไม่นานเชียงใหม่ก็จะเป็นอีกเมืองหนึ่งของสยาม”

ไพคาชี้หน้ากลินท์ด่าอีผีบ้าพูดจาอัปมงคลจะเข้าตบ กลินท์ว่าถ้าตบตนจะต่อยกลับเอาให้หนักกว่าด้วย ถามเจ้าช่อเอื้องว่าตกลงจะให้ยาตนไหม เจ้าช่อเอื้องยืนยันว่าไม่ให้ กลินท์บอกว่าไม่ให้ก็ไม่เอา แต่ลูกชายของเจ้าแม่ไม่มีทางได้ดีหรอก คอยดูก็แล้วกันว่าที่ตนพูดไว้จริงหรือเปล่า

เจ้าช่อเอื้องแช่งให้ครอบครัวเทียนคำวิบัติฉิบหาย กลินท์สวนทันควันว่าใครจะฉิบหายก่อนก็คอยดูแล้วสะบัดหน้าไปเลย เจ้าช่อเอื้องเอามือทาบอกทำท่าจะล้ม ไพคาปราดเข้าประคองพากลับไป ส่วนเจ้าเวียงสวรรค์ที่นอนป่วยอยู่เหนื่อยใจมาก เจ้าน้อยอยู่กับเจ้าวงเดือนมองหน้ากัน เจ้าวงเดือนถามว่า

“ข้าถามจริงๆ เทียนคำด่าว่าท่านขนาดนี้ ด่าเจ้าพ่อเจ้าแม่ขนาดนี้ ท่านยังอยากได้เทียนคำเป็นเมียอยู่หรือ”

เจ้าน้อยนิ่งจนเจ้าวงเดือนดูไม่ออกว่าเจ้าน้อยคิดอะไรอยู่

ooooooo

กลินท์มุ่งไปที่ประตูแสนปุง ถูกหลุยส์กระชากไว้อย่างแรงถามว่าจะรีบไปไหน กลินท์บอกว่าแม่ตนไม่สบาย กำลังจะไปซื้อยา แต่พอกลินท์บอกชื่อยาพาราเซตามอล หลุยส์ก็งง กลินท์บอกว่าเป็นยาลดไข้ หลุยส์จึงจะไปเอาที่ศาลาย่าแสงคำมา