เพลิงพรางเทียน
ตอนที่ 9
“เพราะทุกคนไม่รู้ความจริงไงล่ะช่อเอื้อง ต่างคนต่างพูด ความจริงคืออะไรเลยไม่มีใครรู้ แต่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านรู้ ท่านก็เลยลงโทษ และพิสูจน์ให้เห็นว่าคนไหนเป็นคนพูดจริง พูดเท็จ” เจ้าช่อเอื้องเปรยว่าท่านพูดเหมือนไม่เชื่อใจลูก “ท่านก็ลองนึกดูสิเจ้าช่อเอื้อง เด็กน้อยขี้คุยอย่างเจ้าน้อยเทวาฤทธิ์น่ะเหรอ จะสามารถไล่เสือได้
ข้าว่า...ที่ข้าต้องมานอนซมด้วยพิษไข้แบบนี้เพราะข้าผิดสัญญาที่เคยให้ไว้กับหนานแก้ว”
“เพ้อเจ้อ”
“ข้าไม่ได้เพ้อเจ้อ ข้าทำตามที่รับปากกับหนานแก้วไม่ได้ ข้าเลยต้องนอนซมรอวันตาย”
“จะแช่งตัวเองทำไม เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ข้าจะให้บ่าวไปขอยาที่คุ้มหลวงมาให้ ยังไงยาที่คุ้มหลวงก็คงดีกว่ายาสมุนไพร”
เจ้าเวียงสวรรค์เงียบแต่แววตาเต็มไปด้วยความเครียด ...กังวล
ooooooo
คำป้อกินยาที่กลินท์ให้ พอตื่นขึ้นมาก็หายไข้เป็นปลิดทิ้ง กลินท์บอกว่ายาแผนปัจจุบันก็ดีอย่างนี้และเสียดายตนน่าจะซื้อพวกวิตามินมาให้แม่ด้วย
อุ่นเฮือนกับคำป้อมองหน้ากันทึ่ง กลินท์บอกว่าแม่กับพี่อุ่นเฮือนไม่ต้องสนใจอะไรหรอก ตนก็พูดไปเรื่อย รู้แค่...ตนจะทำทุกอย่างให้ครอบครัวเราดีขึ้น ทดแทนที่ตน....
กลินท์พูดทิ้งไว้แค่นี้ คำป้อถามว่าอะไรก็ตัดบทว่าไม่มีอะไร ให้แม่พักผ่อนเถอะ
แล้วจู่ๆสมบ่าวคนสนิทของเจ้าวงเดือนกับไพคาก็มาหากลินท์บอกว่าตอนนี้เจ้าเวียงสวรรค์ไม่สบายมาก เจ้าแม่กับเจ้าน้อยให้มาขอยาฝรั่งจากเอ็ง กลินท์ไม่ให้บอกว่ายาตนมีไว้พอสำหรับรักษาแม่เท่านั้นไม่มีเผื่อใคร ไพคาด่ากลินท์ว่าเนรคุณไม่สำนึกบุญคุณ กลินท์กระชากคอไพคาด่า
“ฉันสำนึกบุญคุณทุกคนพอๆกับจดจำความเจ็บแค้นที่ทุกคนทำไว้ ถ้าอยากได้ยาจริงๆก็ให้เจ้าช่อเอื้องมาขอฉันเอง”
ไพคากับสมทำอะไรกลินท์ไม่ได้ก็ร้องกรี๊ดๆ แล้วพากันวิ่งกลับไป คำป้อติงกลินท์ว่าทำเกินไปแล้ว ยาแค่นี้อย่าไปมีเรื่องมีราวกันเลยแบ่งให้เขาไปเถอะ แม่เองก็หายแล้ว อุ่นเฮือนเห็นด้วย บอกว่าถ้าเอ็งเกลียดขี้หน้านักตนเอาไปให้เองก็ได้ กลินท์โต้แววตาวาวโรจน์เต็มไปด้วยความแค้นว่า
“ไม่ต้อง ให้พวกมันรู้ซะบ้างว่าเวลาแบมือขอความช่วยเหลือจากใครแล้วเขาไม่ให้มันเป็นยังไง ที่สำคัญให้พวกมันได้รู้ เราอยู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งมัน”
ooooooo
เจ้าช่อเอื้องแค้นมากด่ากลินท์ว่าอีไพร่นั่นจะให้ตนไปขอยากับมันเองใช่ไหม เจ้าวงเดือนอาสาว่าเดี๋ยวตนจะไปขอมันแทนเจ้าแม่เอง เจ้าน้อยขอไปเองเชื่อว่าเทียนคำคงไม่กล้าปฏิเสธ
