เพลิงพรางเทียน

“ฉันอาจจะเหลือเวลากลับมาที่นี่อีกเพียงครั้งเดียวก็เป็นได้ ที่ฉันศึกษามา เชียงใหม่มี 5 ประตู คือ 1.ประตูเชียงรากหรือประตูท่าแพ 2.ประตูเชียงใหม่ 3.ประตูแสนปุง ประตูที่เกิดเรื่องราวจนทำให้ฉันต้องกลับมาที่นี่ 4.ประตูสวนดอก และ 5.ประตูช้างเผือก ที่ผ่านมาฉันใช้มันไปแล้ว 4 ประตู”

หลุยส์ถามว่าเหลืออีกแค่ประตูเดียวที่เธอจะต้องกลับไป ตนไม่อยากให้เธอกลับไปเลยเพราะคุยกับเธอแล้วสนุก ตนอยากรู้เรื่องอนาคต

“เอาไว้ฉันจะเล่าให้ฟังนะ แต่รู้ไว้...ในโลกของอนาคต ‘คุณก็ยังอยู่กับฉัน’ เหมือนเดิม”

หลุยส์ฟังแล้วเขินอย่างไม่รู้สาเหตุ ไพคาแอบดูทั้งสองแล้วแจ้นไปฟ้องเจ้าช่อเอื้องว่า

“อีเทียนคำมันอยู่กับหมอฝรั่งเจ้าค่ะ”

เจ้าช่อเอื้องตาเขียวปั้ดลิ่วไปที่บ้านคำป้อทันที ด่ากลินท์ว่าสำออยร้อยเล่ห์ พอตนไม่ให้ยาก็มาเอายากับหมอฝรั่ง กลินท์โต้ว่าถึงเป็นฝรั่งมังค่าแต่ยังมีน้ำใจช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ผิดกับคนที่อยู่ในเขตรั้วคุ้มเดียวกันแต่ไม่คิดช่วยแถมยังแช่งให้ตายกันทั้งบ้านอีกด้วย

เจ้าช่อเอื้องด่ากลินท์ว่าอีโคมเขียว ยั่วเจ้าน้อยจนอดใจไม่ได้ ถามหลุยส์ว่าแล้วหมอฝรั่งมาที่นี่พ่อครูหลวงท่านไม่ว่าอะไรหรือ หลุยส์บอกว่าไม่ ก็ถามว่า ไม่ว่าเพราะท่านไม่รู้ที่เอายามาแจกคนอื่นไปเรื่อยระวังท่านรู้แล้วจะด่าเอา หลุยส์บอกว่าพ่อครูหลวงไม่เคยหวงยา คราวที่แล้วก็มาแจกเชื้อพระวงศ์หลายคนรวมทั้งเจ้าเวียงสวรรค์ด้วย

“เจ้าช่อเอื้องมีเยอะ แต่จะเก็บไว้กินเองเวลาป่วยใกล้ตายน่ะหลุยส์” กลินท์แช่งแล้วชวนหลุยส์กลับ ขอบคุณเรื่องยาและหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกเร็วๆนี้

พอหลุยส์ลากลับ เจ้าช่อเอื้องก็จะตบกลินท์ กลินท์สะอึกท้าว่าเอาสิตบมาตนตบกลับ เจ้าช่อเอื้องชะงักเรียกไพคาให้ตบแทน แต่ไพคาบอกว่าไว้วันหลังเถอะ ป่านนี้เจ้าพ่อเวียงสวรรค์คงรอแล้ว

“จะนัดตบวันไหนก็นัดมา...จะรอ” กลินท์ตะโกนเย้ย เจ้าช่อเอื้องสะบัดไปอย่างหัวเสีย

เจ้าเวียงสวรรค์ป่วยหนัก เจ้าวงเดือนบอกเจ้าช่อเอื้องว่า

เจ้าพ่อบอกว่ายาหมดตั้งแต่เมื่อคืน ตนจะไปขอยาจากหมอฝรั่ง เจ้าช่อเอื้องเข้าไปดูเจ้าเวียงสวรรค์ เห็นนอนซมก็จะไปขอยาหมอฝรั่งมาให้ เจ้าเวียงสวรรค์บอกว่าตนกินยาสมุนไพรแล้วเดี๋ยวก็คงหาย “แต่ที่ข้ากลัวมากกว่า...”

“เรื่องคำสัญญาที่ท่านให้ไว้กับหนานแก้ว??” เจ้าเวียงสวรรค์พยักหน้า “ท่านไม่ต้องห่วงหรอก อีเทียนคำมันแข็งแรงจะตาย มันไม่ตายด้วยฝีมือใครง่ายๆ ดีไม่ดีมันนั่นแหละจะมาฆ่าพวกเราให้ตาย ท่านไม่น่ารับมันมาเลี้ยงไว้เลย มันไม่เคยสำนึกบุญคุณพวกเราเลย แถมยังเถียงฉอดๆว่าให้ไปถามเจ้าน้อยว่าใครกันแน่ที่ช่วยมันรอดพ้นจากคมเขี้ยวเสือในป่า...อีเนรคุณ”