เพลิงพรางเทียน

อินทร์นั่งในร้านอาหารหรูมือกดโทรศัพท์โทร.หากลินท์ไม่ได้หยุดแต่กลินท์ไม่รับสาย เพราะว้าวุ่นใจที่ตนกลับไปสู่อดีตไม่ได้ อินทร์หงุดหงิดที่กลินท์ไม่รับสาย เห็นคนข้างๆแชร์ภาพกลินท์กับเบนที่ประตูท่าแพ พร้อมข้อความคอมเมนต์ว่า สองคนน่ารัก อยากให้เป็นแฟนกันจริงๆ ทุกข้อความล้วนเป็นเรื่องเบนกับกลินท์

 “ผมไม่ยอมให้คุณไปหาใครทั้งนั้นลินท์!” อินทร์พึมพำหน้าเครียด

เบนพากลินท์กินอาหารที่ถนนคนเดิน แต่กลินท์กินไม่ลงไม่เข้าใจว่าทำไมตนกลับสู่อดีตไม่ได้ทั้งๆ ที่วันก่อนประตูท่าแพนี่แหละพาตนไปได้ เบนชวนแวะบ้านตน กลินท์ไม่มีใจ บอกว่าไม่สบายใจตนคิดถึงพ่อหนานแก้ว เทียนคำ ป่านนี้เป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้

กลินท์มองชุดล้านนาที่แขวนขาย ฉุกคิดได้ถามเบนว่า

“หรือว่าฉันจะต้องใส่ชุดล้านนา???”

“มาถึงขนาดนี้แล้ว เอาไงเอาเลยคุณ”

กลินท์ยิ้มให้เบนแล้วพุ่งไปที่ร้านขายชุดล้านนาทันที

ooooooo

สายป่านกับเน่ามาถึงเชียงใหม่ เน่าขับตุ๊กๆที่เพื่อนให้ยืมใช้พาสายป่านไปที่ประตูท่าแพทันที

กลินท์ไปซื้อชุดล้านนาหมายมาดว่าครั้งนี้ต้องข้ามไปสู่อดีตได้แน่ แต่พอข้ามไปประตูท่าแพก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม กลินท์หัวเสียมาก ตั้งสติอีกทีนึกได้ว่าลืมตั้งจิตอธิษฐานกับปิ่น ดึงปิ่นที่เรือนผมมาตั้งจิตอธิษฐานแล้ววิ่งพุ่งไปทันที แต่พอข้ามประตูไป ประตูท่าแพก็ยังคงเป็นประตูท่าแพเหมือนเดิมอีก!

กลินท์หัวเสียมาก เบนเห็นผู้คนมองกลินท์ด้วยสายตาแปลกๆ จึงเสนอให้กลับไปก่อนไม่อยากให้คนมองว่าเธอเพี้ยน กลินท์ขออีกรอบได้ไหมถ้าตนไปไม่ได้...กลินท์พูดไม่ทันจบสายป่านมาถึงพอดีพูดแทรกขึ้นว่าคราวนี้ต้องไปหาหมอจิตเวชแล้ว

กลินท์จ้องสายป่านอย่างไม่พอใจ เน่ากับเบนเห็นบรรยากาศแล้วทำหน้าแหยง ปล่อยให้สองสาวเข่นเขี้ยวใส่กัน อึดใจเบนขอให้พอเถอะ หว่านล้อมว่า

“ผมเชื่อว่าคุณไม่ได้เพี้ยน แต่การที่คุณเจอเรื่องลี้ลับเรื่องที่หาคำตอบไม่ได้แบบนั้นเพียงคนเดียว มันก็ยากที่จะให้คนอื่นเขาเชื่อว่ามีเรื่องนั้นเกิดขึ้นได้จริงๆ” กลินท์บอกว่าเพราะอย่างนี้แหละตนถึงไม่เล่าให้ใครฟัง

เน่าบอกให้เล่ามาเลยตนชอบฟัง ตนเป็นคนเขียนบทจินตนาการต้องกว้างใหญ่ไพศาล ต้องอ่านต้องดูต้องฟังเยอะๆ พูดอย่างมั่นใจว่า “จากข้อมูลที่ฉันสะสมมา มันเป็นไปได้ว่าสิ่งที่ลินท์เจอเป็นส่วนที่อยู่ใต้จิตสำนึกที่ลินท์ไม่สามารถควบคุมหรือบังคับมันได้”

“แกกำลังจะบอกว่าจิตของลินท์ที่อยู่ในภาวะไม่รู้ตัว ฝังลึกอยู่ภายในจิตใจ มีการเก็บกดเอาไว้จะเผลอออกมาด้วยความไม่รู้ตัว ทั้งในรูปแบบของความฝัน และการพบเห็นสิ่งที่เป็นภาพลวงตา” เบนสรุป