เพลิงพรางเทียน

กลินท์โต้เถียงกับเจ้าช่อเอื้องแบบตาต่อตาฟันต่อฟันจนเจ้าช่อเอื้องเถียงไม่ทันด่าอีผีบ้าพูดอะไรของมัน ทั้งสามคนรุมกันด่าจนกลินท์บอกว่าตนอาจไม่ใช่เทียนคำก็ได้ แต่เป็นผีที่จะมาหักคอคนที่มาขวางเทียนคำไม่ให้ฟ้อนพระธาตุครั้งนั้น เจ้าวงเดือนบอกเจ้าช่อเอื้องว่า เทียนคำคงไม่สบายให้ไปพักก่อนเถอะ

“จะเอาไงก็เอา ตกลงกันได้เมื่อไหร่แล้วค่อยไปเรียกฉันแล้วกันนะจ๊ะ” กลินท์ยิ้มกวนประสาท ถูกเจ้าช่อเอื้องด่าอีผีบ้าก็ยิ่งหัวเราะสะใจ

พอกลับบ้านก็ถูกคำป้อตำหนิว่าไปต่อปากต่อคำกับเจ้าแม่อีกแล้ว กลินท์เซ็งที่ตนถูกตัดสินว่าเป็นฝ่ายผิดอีก คำป้อปรามว่าเมื่อรู้ว่าตัวผิดก็กลับตัวใหม่เสียอย่าสร้างเรื่องสร้างปัญหาอะไรขึ้นมาอีกเข้าใจไหม

กลินท์รับไม่ได้ที่เทียนคำถูกด่าถูกรังแกสารพัด กลับมายังถูกแม่กับพี่ตัวเองเกลียดอีก นี่มันอะไรกัน? คำป้อบอกว่าก็เพราะเราเป็นขี้ข้าไง อุ่นเฮือนตัดบทให้เทียนคำไปต้มน้ำอาบเสียจะได้นอนสบาย

“ทุกคนให้แต่ฉันหยุด ไม่มีใครคิดจะบอกอะไรฉันเลย เพราะเจียมตัวว่าเป็นขี้ข้า เทียนคำ ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่นี่ ถ้าเราคือดวงจิตดวงเดียวกัน เธออยากให้ฉันช่วย เธอต้องทำให้ฉันรู้ทุกอย่างนะ ได้ยินไหมเทียนคำ”

กลินท์ที่ได้รู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดบอก ทันใดนั้น ท้องฟ้าก็เกิดแสงสว่างวาบขึ้น กลินท์ร้องลั่นแล้วหมดสติไป พอฟื้นขึ้นมาเป็นดวงจิตอีกดวงลุกขึ้นมามองตัวเอง พลันท้องฟ้าที่มืดเมื่อครู่ก็กลายเป็นกลางวัน กลินท์เห็นอุ่นเฮือนกับเทียนคำถือตะกร้าจูงมือกันออกไป จึงรีบตามไป

สองพี่น้องไปถึงตลาดเจอเจ้าวงเดือนด่าว่าแย่งผัวตน เจ้าวงเดือนถึงกับตบตีเทียนคำกลางตลาดและไพคาก็เอาน้ำล้างเท้าสาดใส่ เจ้าวงเดือนด่าว่าถ้าอยากได้ผัวตนให้มากราบตีนแล้วจะยอมให้ใช้ผัวร่วมกัน เทียนคำค่อยๆคลานเข้าไปกราบเท้าเจ้าวงเดือน เอ่ยน้ำตานองว่าตนยอมทุกอย่าง ขอแต่ให้ตนกับเจ้าน้อยได้รักกัน ก็ถูกเจ้าวงเดือนใช้ปลายเท้างัดเข้าปลายคางจนร่างเทียนคำกระเด็นไปฟุบกับพื้นแล้วด่าไม่ซ้ำคำ

ทันใดนั้นหลุยส์เข้ามาขอให้เจ้านางหยุดเถอะ เจ้าวงเดือนจำต้องหยุด หลุยส์จึงพาเทียนคำออกไป

พอเทียนคำกลับถึงบ้าน เจ้าวงเดือนกับสิงห์ก็ตามไปจับและรุมกันตบจนคำป้ออ้อนวอนให้พอเถอะ แค่นี้เทียนคำมันก็กลายเป็นผีบ้าไปแล้ว พวกเจ้าวงเดือนกลัวผีสั่งให้สิงห์ปล่อย กลินท์แค้นวิ่งเข้าไปเอาน้ำที่ต้มเดือดนานแล้ววิ่งมาสาดใส่พวกเจ้าวงเดือนจนร้องลั่น

“ไอ้สิงห์จับมันไว้ เอ็งเอาน้ำร้อนสาดข้า ข้าจะจับเอ็งเผาไฟอีเทียนคำ!”

คำป้อกับอุ่นเฮือนตะโกนให้เทียนคำรีบหนีเร็ว กลินท์เห็นพวกสิงห์กรูกันเข้ามาก็โกยแน่บ วิ่งไปชนหลุยส์จนตัวเองล้มลง กลินท์ยื่นมือไปจับหลุยส์ เขาพาวิ่งฝ่าฝูงชนออกไปอย่างเร็ว แล้วพาวิ่งลัดเลาะไปตามแนวป่าอย่างคุ้นทาง กลินท์วิ่งตามไปทั้งงงและอุ่นใจ นาทีนี้กลินท์ไม่นึกกลัวอะไรเลย

ooooooo