พรหมพิศวาส
ตอนที่ 4
คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่ จันทนีแค้นแน่นอกน้ำตาพานจะไหล “อีพร มึงหักหลังเพื่อน มึงทิ้งลูก มึงมันเลวยิ่งกว่าสัตว์ ตอนนี้อีปานมันกำลังจะได้ดี มึงอย่าคิดว่ากูจะคืนลูกให้มึง”...
ปานตะวันเข้าห้องซ้อมดนตรีตั้งแต่สายยันบ่าย แม้จะตั้งใจซ้อมแต่เพลงที่เธอร้องขาดอินเนอร์ ปพลที่ฟังอยู่ในห้องคอนโทรลจึงเข้ามาขอคุยด้วย บอกเธอว่าเพลงจะไพเราะหรือไม่ขึ้นอยู่ที่ว่าคนร้องจะสื่ออารมณ์ให้คนฟังสัมผัสได้ไหม ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่มีใครอยากฟัง อานนท์รีบเข้ามาปกป้อง
“วันนี้คุณปานคงเหนื่อยแล้ว ผมว่าพักก่อนไหมครับ”
“ไอ้นนท์ แกจะถือหางเข้าข้างแบบนี้ไม่ได้”
“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ปานโอเค” ปานตะวันพยายามรอมชอม แต่ปพลยังยืนกรานถ้ายังร้องแบบนี้เขาไม่โอเคด้วย อานนท์โวยนี่เขาจะเอาอย่างไร เขายอมให้ปานตะวันไปพักก่อนได้ แต่พรุ่งนี้เธอต้องตอบเขาให้ได้ว่าควรจะร้องเพลงอย่างไรแล้วเดินออกจากห้องไป อานนท์ปลอบเธอให้ใจเย็นๆ
“ไอ้พลมันก็ซีเรียสแบบนี้แหละ งานชิ้นแรกของมันมันอยากให้ออกมาดีที่สุด”
“ปานเข้าใจ เพราะปานก็อยากให้มันออกมาดีที่สุดเหมือนกัน” ปานตะวันหน้าเครียดไม่แพ้ปพลเช่นกัน...
ในเวลาต่อมา อานนท์เห็นปานตะวันจะกลับ อาสาไปส่งให้ ยังไม่ทันขยับไปไหน คุณสาเดินถือแฟ้มเอกสารเข้ามาบอกเขาว่ามีเอกสารสำคัญต้องให้เขาตรวจ ปานตะวันเห็นเขาติดงานก็บอกให้ไปทำงานได้เลยเธอกลับเองได้ อานนท์พยักหน้ารับรู้เดินกลับไปที่ห้องทำงานกับคุณสา
ระหว่างปานตะวันเดินมาตามทางในบริษัท ปพลโผล่พรวดมาจากไหนไม่รู้ขวางหน้าไว้ มีเรื่องอยากคุยด้วย เธอบอกให้เขาพูดมาได้เลยรอฟังอยู่ เขาไม่อยากพูดตรงนี้ เธอยืนกรานต้องคุยตรงนี้เท่านั้น ไม่อยากอยู่ตามลำพังกับเขาเดี๋ยวจะมีปัญหาอีก หากเขาไม่คุยตรงนี้เธอจะกลับแล้วขยับเดินต่อ
“เวลาร้องเพลงอย่าใช้แค่ปากร้อง ให้ใช้ความรู้สึกแล้วก็ใช้...” ปพลชี้ไปที่อกข้างซ้ายของเขา “หามันให้เจอ” เขาสบตาเธออย่างจริงจังก่อนเดินจากไป ปานตะวันมองตามอย่างรู้สึกผิดที่พูดจาไม่ดีกับเขา...
ครั้นกลับถึงบ้าน ปานตะวันเอาคำแนะนำของปพลมาใช้ในการซ้อมร้องเพลง...
ด้านปพลนั่งฟังเพลงที่ปานตะวันร้องได้แต่หวังว่าวันพรุ่งนี้เธอจะทำได้ดีกว่าวันนี้
ooooooo
วันถัดมา ปานตะวันเข้าห้องอัดอีกครั้ง วันนี้เธอร้องเพลงได้ดีขึ้นเข้าถึงอารมณ์ของเพลงได้อย่างที่ปพลต้องการ ปพลที่อยู่ในห้องคอนโทรลกับทีมเพลงกดอินเตอร์คอมบอกปานตะวันที่อยู่ในห้องอัดว่าเรียบร้อยแล้ว
“ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะครับ” ทีมเพลงว่าแล้วลุกออกไป ปานตะวันเดินเข้ามาหาปพลในห้องคอนโทรลถามว่าชอบไหม สัมผัสอารมณ์เพลงของเธอได้หรือเปล่า เขาไม่ตอบได้แต่ยิ้มให้ เห็นปานตะวันยังรีรออยู่ถามว่ามีอะไร นี่เราอยู่กันสองต่อสอง มันคงไม่เหมาะไม่ดี แล้วหันไปสนใจจอคอนโทรล
“ฉันอยากจะขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆ ทั้งหมดที่ผ่านมา แล้วก็ขอโทษถ้าเคยทำอะไรให้คุณไม่พอใจ”
“พูดจบแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ” ปานตะวันเห็นปพลหันหลังให้เหมือนไม่อยากคุยด้วยขยับจะออกจากห้อง เขาโพล่งขึ้นทันที
“เข้าใจแล้วใช่ไหมว่าเวลาร้องเพลงให้คนอื่นฟัง มันไม่ได้ใช้แค่ปากร้อง...จำไว้เพลงนี้เพลงของเธอ... เธอเป็นคนเดียวที่จะสื่อสารมันออกมาได้ดีที่สุด หัวใจของเพลงไม่ได้อยู่ที่วิธีการแต่อยู่ที่หัวใจของคนร้อง ทำให้คนฟังสัมผัสเธอได้ เหมือนที่ฉันกำลังสัมผัส ฉันดีใจนะที่เธอหามันเจอ”
