เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 14
หินพาเปรียวหนีเข้าป่าลึกเช่นเดียวกับคู่หาญกับน้ำหวาน แต่คู่เขาโชคไม่ดีถูกหมวดรำพึงเจอตัว สองหนุ่มสาวยิงฝ่าพวกตำรวจหนีไปได้ หมวดรำพึงเจ็บใจมากไปบ่นกับดนัยที่บ้านพัก
ดนัยสีหน้าเข้มขึ้นเมื่อหมวดรำพึงบอกว่าหินหนีไปกับเปรียวตามลำพัง
“ผมพบมันที่ป่าช่องเขา ป่านนี้มันคงจะหนีออกไปทางกำแพงเพชรแล้ว ผมจะติดต่อขอกำลังที่นั่นสกัดจับเสือหิน”
“ผมจะรีบรายงานไปกระทรวงว่าเสือหินกำลังเป็นเสือร้าย จะได้มีการออกประกาศเตือนชาวบ้านที่อาศัยอยู่ตามเส้นทางหนีของเสือหิน...วิธีนี้จะทำให้เสือหินกลายเป็นเสือลำบาก!”
หินพาเปรียวบุกป่าฝ่าดงโดยไม่หยุดพัก กระทั่งหลายชั่วโมงผ่านไปเปรียวก็เริ่มโอด
“พี่หิน...นี่เรากำลังจะไปไหน”
“แม่วงศ์...เราต้องไปพบคนที่จะช่วยเราได้”
สีหน้าและท่าทางหินน่าสงสัยแต่ยังตีหน้านิ่งไม่ยอมบอกว่าคนคนนั้นคือใคร
“เปรียวไม่ต้องรู้หรอก ถึงเวลานั้นเปรียวจะเข้าใจเองว่าทำไมเราถึงต้องหนีไปถึงป่าแม่วงศ์...กำแพงเพชร”
“ฉันไม่เข้าใจเลย พี่ปิดบังอะไรฉันอยู่...อะไรที่คนเป็นเมียรับรู้ด้วยไม่ได้”
เปรียวหงุดหงิด หินต้องดึงมากอดเพื่อหลบสายตาและกลบเกลื่อนพิรุธ “พี่บอกแล้วไง...เรื่องทุกเรื่องต้องมีจุดจบ มันจะจบดีหรือจบเลวเป็นอีกเรื่องหนึ่ง พี่พยายามทำให้เรื่องของเรา...จบดีๆ”
“ฉันรักพี่หิน...ฉันเชื่อในเจตนาที่ดีของพี่ ไปไหนไปกัน จะเป็นจะตายเราต้องอยู่ด้วยกัน”
“ใช่...เราต้องอยู่ด้วยกัน”
หินทำตามที่พูด พาเปรียวไปด้วยทุกที่ เช่นเดียวกับหาญและน้ำหวานที่ประคองกันตลอดทาง สัปเหร่อฉุยกับมัคนายกผวนยังซ่อนตัวในป่าละเมาะไม่ไกลจากบ้านโคก เห็นเหล่าสมุนเสี่ยภุชงค์ขับรถตระเวนหาพวกตนก็คับแค้นใจ โดยเฉพาะมัคนายกผวนที่เป็นห่วงหินกับหาญมาก
“มันทำเหมือนเสือหินเสือหาญไม่ใช่โจรปล้นแต่เป็นโจรที่บ้านเมืองต้องกำจัดให้สิ้นซาก”
“แน่ละ...มันต้องจับตายเสือหินเสือหาญเพราะถ้าเสือหินกับเสือหาญพิสูจน์ความบริสุทธิ์ตัวเองได้พวกมันจะซวย ไอ้ปลัดดนัยกับหมวดรำพึงด้วย มันต้องถูกไล่ออกจากราชการเพราะมีความผิดร้ายแรง”
“เราล่ะ...เราจะหนีไปกบดานที่ไหนดี เราต้องช่วยเสือหินเสือหาญอยู่ข้างหลัง”
“กลับป่าช้าเถอะมัคนายก”
“จะดีหรือสัปเหร่อฉุย...หลวงตาบุญท่านจะเดือดร้อน”
“อย่าให้ใครรู้ว่าเรากลับไปที่นั่น...แม้แต่หลวงตาบุญ เราต้องอยู่หาข่าว รอการติดต่อของเสือหินเสือหาญ อย่าลืมสิว่าชาวบ้านที่รักเสือหินเสือหาญยังมี”
มัคนายกผวนพยักหน้ารับคำ “เอาวะ...เป็นไงเป็นกัน!”
ooooooo
