เพลงรักเพลงปืน

“เอาเก็บไว้ล้างหน้าแกตอนตายเถอะ!”

ดนัยข่มความโกรธโยนลูกมะพร้าวทิ้งแล้วจ่อมีดที่คอเธอ

“ร้อง...ร้องสิ...ร้องดังๆ ร้องขอความช่วยเหลือ  ส่งเสียงให้ไอ้เสือหินมันได้ยิน ป่านนี้มันคงกำลังพลิกป่าตามหาผู้หญิงของมัน ร้อง...ร้องสิโว้ย...ช่วยด้วย...ช่วยด้วย...ช่วยด้วย!”

เปรียวกลัวมากแต่กัดฟันแน่นไม่ร้องตามสั่ง ดนัยโมโหลงน้ำหนักมือข้างที่ถือมีดจ่อคอเธอ

“ร้องสิวะ...ร้องดังๆ...ร้องให้ไอ้เสือหินได้ยิน ช่วยด้วย...ช่วยด้วย...ช่วยด้วย...ร้องสิโว้ย!”

ooooooo

หินพบร่องรอยการต่อสู้ในป่าจึงแกะรอย ไม่รู้เลยว่าเวลาเดียวกันนั้นเองเสี่ยภุชงค์นั่งจิบกาแฟอย่างรื่นรมย์เมื่อรู้จากดนัยว่าจับตัวเปรียวได้ โดยมีหมวดรำพึง สีดาและเหล่าสมุนคุ้มกันไม่ห่าง

“ปลัดดนัยได้ตัวนังเปรียวแล้วแต่ยังไม่ส่งให้หมวดตอนนี้เพราะต้องการใช้นังเปรียวเป็นตัวล่อเสือหิน”

หมวดรำพึงยังไม่ไว้ใจ “คิดว่าไอ้หินมันจะเห็นแก่ผู้หญิงมากกว่าชีวิตของมันหรือครับ เราสั่งจับตายเสือหินเพื่อปิดปากมันก่อนที่จะถูกตำรวจสอบสวนกลางสอบมัน”

“การจับตัวเสือหินไม่ใช่ของง่าย เสือหินรักนังเปรียวมันต้องยอมเสี่ยงแน่ หมวดนำกำลังไปล้อมชั้นนอกไว้ ถ้าพวกเสือหินแห่กันมาจะได้จับมันทีเดียวเลย”

จบคำหมวดรำพึงก็ขยับตัวพร้อมจ่าคนสนิท สีดาจะตามเพราะอยากส่งข่าวหินแต่ก็เหมือนเสี่ยภุชงค์จะรู้ทันดักคอให้เธอรอที่นี่กับเขา...รอฟังข่าวจับตายเสือหิน!

ดนัยย่ามใจว่าเป็นต่อ ยิ่งเห็นเปรียวกลัวแต่กลั้นไว้ยิ่งสะใจ แกล้งขนกิ่งไม้มาสุมเป็นกองใต้ตัวเธอ เปรียวผวามากแต่พยายามหลับตาไม่สบตาปลัดหนุ่ม ดนัยเลยควักมีดพกมาโบกไปมาตรงหน้าเธอ

“มีดนี่...มันคมพอจะเชือดเนื้อเธอเป็นชิ้นๆ เพื่อดูว่าเลือดรักแท้ของเธอสีอะไร หลังจากนั้นฉันก็จะย่างเธอทั้งเป็น!”

เปรียวมองมาท่าทางหวาดกลัว ดนัยยิ่งสาแก่ใจ

“เธอกลัวแล้วใช่ไหม...คนต้องกลัวตายทุกคน อย่ากระแดะทำตัวเป็นผู้หญิงแกร่ง มันเป็นสัญชาตญาณของสัตว์ทุกชนิดไม่เว้นแม้แต่มนุษย์ที่ต้องกลัวตาย...ร้องสิ...ร้องไห้...ผู้หญิงต้องร้องไห้ ผู้หญิงต้องแสดงออกให้โลกรู้ว่าเป็นเพศอ่อนแอ ผู้หญิงจะแกร่งเหมือนผู้ชายไม่ได้ ร้องดังๆไม่ยังงั้นฉันจะกรีดหน้าเธอ...จะเผาเธอทั้งเป็น!”

ในที่สุดเปรียวก็ทนไม่ไหวกรีดร้องเรียกหิน หินตกใจมาก วิ่งตามเสียงเปรียวจนเจอเลยถูกดนัยกับพวกหมวดรำพึงล้อมจับ เปรียวสีหน้ารู้สึกผิดมากที่ทำให้หินถูกจับแต่เขากลับไม่โทษเธอ สบตาบอกให้ใจเย็นและรอเวลา