เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 14
เสี่ยภุชงค์พยักหน้าพอใจก่อนสีหน้าจะเคร่งขึ้นเมื่อคิดถึงดนัย
“ปลัดดนัยผลุนผลันออกไปทั้งที่พูดกันแล้วว่าเขาต้องอยู่นิ่งๆเพื่อรับมือนายอำเภอคนใหม่...เขาต้องมีข่าวอะไร”
“หรือเขาจะรู้แล้วว่านายอำเภอคนใหม่เป็นใคร...”
ดนัยที่รู้แน่ว่านายอำเภอบ้านโคกคนใหม่คือ หิน ท่าลาด...มุ่งหน้าติดตามหินกับเปรียวโดยมีคนลึกลับ...แหล่งข่าวลับคนสำคัญช่วยแกะรอยให้ กระทั่งมั่นใจว่าหินจะไปที่ค่ายทหารแม่วงศ์ จังหวัดกำแพงเพชร
“เสือหินจะไปถึงที่นั่นไม่ได้!”
คนลึกลับเงยหน้าสบตาดนัยด้วยท่าทีสงสัย “มีอะไรหรือคุณปลัด”
“ขืนยอมให้มันไปถึงที่นั่นฉันก็พังน่ะสิ ฉันต้องฆ่าเสือหินด้วยคำสั่งจับตายก่อนที่มันจะไปถึงค่ายทหาร!”
สีหน้าดนัยเครียดจนดูน่ากลัว กระนั้นคนลึกลับก็วางหน้าเฉย ดนัยไม่ได้เอะใจสั่งเสียงเข้ม
“แกต้องช่วยฉัน...ในฐานะที่ฉันเคยช่วยแกให้รอดจากโทษประหารคดียาเสพติดข้ามชาติ เพราะถ้าเสือหินเปิดโปงฉัน แกจะติดร่างแหไปด้วย...เพราะฉันจะซัดทอดแก...แกเข้าใจนะ!”
ooooooo
หินเคลื่อนตัวช้าเพราะเปรียวไม่สบาย ทำให้ระยะห่างจากดนัยใกล้เข้ามาทุกที กระนั้นหินก็ไม่เสียกำลังใจประคองและให้กำลังใจเปรียวตลอดทาง เปรียวไม่สบายใจ ไม่อยากให้เขาไปค่ายทหาร
“พี่มีคำสั่งจับตายติดตัวนะ อย่าไว้ใจใคร เราหาทางขึ้นเหนือแล้วข้ามแม่น้ำสาละวินไปกบดานอยู่ที่นั่นเถอะ”
“แล้วคิดหรือว่าการเป็นอาชญากรข้ามประเทศน่ะชีวิตจะปลอดภัย”
เปรียวพูดไม่ออก หินเห็นดังนั้นจึงเตือนสติ “ความยุติธรรมยังมี...อย่าสิ้นหวังเพราะเราลำบาก เราต้องใช้ความลำบากเป็นกำลังสู้ เราต้องชนะ เราต้องได้ความยุติธรรมคืน จงเชื่อในความดี...พี่บอกแล้วใช่ไหม”
หาญก็ให้กำลังใจน้ำหวานไม่ต่างจากคู่หินกับเปรียว เพราะทั้งคู่ต้องหนีตายจากพวกแก๊งค้ายาเข้ามาในป่าลึก น้ำหวานเหนื่อยมากแต่ไม่วายสงสัยเรื่องกลุ่มโจรค้ายา
“คนพวกนั้นเป็นใคร พวกล่าหัวพวกมีค่าตัวก็ไม่น่าจะใช่ จะว่าเป็นพวกเสี่ยภุชงค์...มันรู้ได้ไงว่าเราหนีมาทางนี้”
“ผมก็ไม่รู้ว่าไอ้ที่ไล่ล่าเรามาเป็นใคร...เราหาอะไรประทังชีวิตกันก่อนดีกว่า”
น้ำหวานรู้ดีว่าเขาบ่ายเบี่ยงแต่ก็อยากเตือนสติ “ระวังตัวนะเสือหาญ อย่างน้อยความเคลื่อนไหวของเราก็ไม่เป็นความลับแล้ว แล้วเป้าหมายของเสือหาญก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน...ตัดสินใจแน่แล้วหรือว่าจะมอบตัว”
หาญมองน้ำหวานเห็นความห่วงใยของเธอ “ไม่อยาก เป็นเมียเสือหาญหรือ”
“ไม่อยากเป็นอะไรทั้งนั้น แล้วก็ไม่อยากตายพร้อมเสือหาญด้วย...ไปกรุงเทพฯกับฉันไหม”
ในที่สุดน้ำหวานก็ทนไม่ไหวชวนเขาไปกรุงเทพฯเพื่อทำเรื่องมอบตัวและสู้คดี
“ฉันพอรู้จักผู้ใหญ่ที่รับรองความปลอดภัยให้เสือหาญได้”
