เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 14
เสี่ยภุชงค์กับบรรดาลิ่วล้อคือดนัยและหมวดรำพึงเจ็บใจมากที่หินกับเปรียวรอดไปได้ ไปรวมตัวกันที่สถานีตำรวจบ้านโคกเพื่อหาทางแก้มือครั้งต่อไป
“มันรอดเพราะพวกชาวบ้านช่วย คนของผมกับคนของหมวดตายหลายคนก็ฝีมือไอ้เสือหินเสือหาญกับพวก”
ดนัยพยักหน้า พูดเสริม “ผมจะรายงานถึงผู้บังคับ บัญชา ขอกำลังปราบเสือหินเสือหาญจากส่วนกลางมาช่วย”
หมวดรำพึงสำทับ “ผมส่งสายสืบไปหาข่าวความเคลื่อนไหวของเสือหินเสือหาญ มันแยกกันหนี มันคงต้องใช้เวลาสักระยะจะกลับมารวมตัวกันใหม่”
เสี่ยภุชงค์นิ่วหน้าสงสัยแต่ไม่ทันถามดนัยก็โพล่ง
“มันต้องมีที่กบดาน...ที่ที่มันกินดีอยู่ดี ต้องมีชาวบ้าน ส่งเสบียงให้พวกมัน”
“ไม่มีใครยอมปริปาก ทุกคนรักเสือหินเสือหาญเพราะมันเป็นโจรที่ปล้นคนรวยมาช่วยคนจน”
หมวดรำพึงเอ่ยเซ็งๆ เสี่ยภุชงค์แค้นมากประกาศกร้าว
“เราต้องสืบให้รู้ก่อนที่พวกมันจะกลับมารวมตัวกัน เราต้องหาทางเก็บเสือหาญเพื่อตัดกำลังเสือหิน!”
หินไม่รับรู้ว่ามีคนหมายหัว มัวมีความสุขกับเปรียวตามประสาข้าวใหม่ปลามัน
“ฟ้าสางแล้วหรือ”
“ฟ้าสางแล้ว...ฉันไม่เคยเห็นสีของท้องฟ้างดงามแบบนี้มาก่อนเลยพี่หิน”
“พี่ก็เหมือนกัน รู้ไหม...ท้องฟ้าบอกอะไรเรา...มีตะวันดวงเดียวที่ตกลับขอบฟ้าแล้วกลับขึ้นมาใหม่ ทุกวัน ...ทุกวัน...เหมือนชีวิตของเราที่มีขึ้นก็มีตก”
“เราต้องกวาดล้างภัยของแผ่นดินสำเร็จ...ใช่ไหมพี่หิน”
“ถ้าเราต้องการตื่นขึ้นมาแล้วเห็นตะวันดวงเดิมโผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้า...เราต้องทำให้ได้!”
สองหนุ่มสาวคู่รักใช้เวลาร่วมกันที่ศาลเจ้าพ่อลานทุ่งจนเย็นย่ำจึงมากราบลาเจ้าพ่อ
“เราต้องกลับไปที่แพ รวมกำลังกับเสือหาญและพวกเราทั้งหมดสู้กับพวกมัน”
“พี่หิน...พี่แน่ใจหรือว่าที่กบดานของเรายังเป็นความลับ”
“คนที่รู้ว่าเรากบดานที่ไหนจะไม่พูด มันใกล้จะจบแล้วล่ะ”
“พี่หินหมายความว่ายังไง...มันใกล้จะจบ ทั้งที่บทพิสูจน์ว่าพี่หินพี่หาญบริสุทธิ์มันอยู่ไกลออกไปทุกที”
หินสบตาเปรียวที่มีความหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด ดึงเธอมากอด “ยังเชื่อในความดีอยู่ไหม”
เปรียวอ้ำๆอึ้งๆ เชื่อแต่อดกลัวไม่ได้ หินเข้าใจดีเอ่ยเสียงอ่อนแต่หนักแน่น
“ความดีคือการทำดี แค่เราเชื่อมั่นในความดีมันยังไม่พอ เราต้องศรัทธาในการทำดีด้วย ที่ผ่านมาทั้งหมดเราทุกคนมีทั้งความเชื่อ มีทั้งความศรัทธา เพราะฉะนั้นสิ่งดีๆต้องเกิดขึ้นตอนจบ”
พูดจบก็กระชับอ้อมแขนแน่น เปรียวนิ่วหน้าไม่เข้าใจแต่ก็เชื่อใจว่าเขาจะทำได้ตามที่พูด...
ooooooo
