เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 11
แก้วมีอาการเหมือนคนน้ำท่วมปาก ไม่กล้าบอกเปรียวเรื่องถูกดนัยข่มขืนและบีบบังคับให้เซ็นโอนที่ดิน กระนั้นเปรียวก็ไม่ยอมเซ็นเพราะเชื่อว่าจะต่อต้านพวกเสี่ยภุชงค์ได้
พวกหินกับหาญก็ไม่นิ่งนอนใจและไม่ประมาท หลังเหตุการณ์สัปเหร่อฉุยถูกลักพาตัวก็ช่วยกันกับพวกลูกศิษย์วัดทำระเบิดมือแบบง่ายๆเพื่อเตรียมรับการโต้กลับของพวกเสี่ยภุชงค์
ดนัยก็ไม่รีรอเรื่องที่ดินของเปรียว บุกหาแก้วที่บ้านลำตัดอีกไม่กี่วันต่อมา
“ครบสามวันตามสัญญา ผมมาทวงเรื่องเซ็นเอกสาร”
แก้วตัวสั่นเมื่อเห็นหน้าปลัดหนุ่มแต่ยังมีสติคว้ามีดปอกผลไม้เล่มเล็กมาถือไว้
“ฉันจะไม่มีวันเซ็นชื่อโอนที่นาให้ใคร ที่ดินของเรา...
ที่ที่ควรจะเป็นสมบัติของลูกหลาน ไม่มีใครมีสิทธิ์ได้มันไป”
“แน่ใจนะว่าตัดสินใจแล้ว”
ดนัยเอ่ยเสียงเย็น แก้วกลัวมากแต่ยังทำใจกล้าดึงมีดมาขู่
“อย่าเข้ามานะ...ออกไปให้พ้นจากบ้านกู ไม่ยังงั้นกูจะร้องดังๆ”
“ใครจะได้ยิน เปรียวกับบัวบานไปนา พวกลำตัดไม่มีใครอยู่แล้ว บ้านนี้ก็อยู่ไกลจากผู้คน”
“ไอ้ชาติชั่ว ไอ้คนสารเลว มึงมันคนหน้าไหว้ หลังหลอก มึงหลอกกู!”
“ทำตามที่สั่ง ไม่ยังงั้นลูกสาวกับแม่จะใช้ผัวคนเดียวกัน”
แก้วเหลืออดจะแทงปลัดหนุ่มแต่นอกจากจะไม่โดนยังถูกเขาแทงตายดับคาบ้าน!
ooooooo
เปรียวกับบัวบานไปดูที่นา กว่าจะกลับบ้านก็อีกหลายชั่วโมงต่อมา หินอาสามาส่งเพราะห่วงกลัวสองสาวถูกพวกเสี่ยภุชงค์เล่นงานเหมือนสัปเหร่อฉุย
รอยเลือดหยดจากพื้นบนบ้านทำให้เปรียวหน้าซีดเผือด รีบไปดูแล้วกรีดร้องลั่นเมื่อเห็นศพแม่กลางบ้าน
“แม่...ใครทำแม่...ใครฆ่าแม่กู!”
หินกับบัวบานตามมาทันเห็นภาพสะเทือนใจ เปรียวกอดศพแก้วร่ำไห้
“มันขึ้นมาฆ่าแม่ถึงบนเรือน มันต้องเป็นคนที่แม่ไว้ใจ”
เปรียวสติแตกไปแล้ว หินพยายามปลอบแต่เธอไม่สนใจฟัง
“พ่อตายเพราะถูกพวกมันฆ่า แม่ตายก็เพราะพวกมันใช่ไหม มันจะฆ่าคนที่กูรักทั้งโคตรเลยหรือ ทำไมมันต้องทำกับแม่ ทำไม...ทำไมมันไม่ทำกับกู”
หินโอบไหล่เปรียวปลอบใจ “เปรียว...ตั้งสติไว้”
“แม่เป็นแค่ผู้หญิง เป็นแค่แม่เพลงลำตัด แม่ไม่เคยก่อกรรมทำเวรกับใคร ทำไมมันต้องฆ่าแม่”
ยิ่งพูดยิ่งแค้น เปรียวจะวิ่งออกจากบ้าน หินต้องตามไปรั้งตัวไว้
“ปล่อย...ฉันจะไปฆ่ามัน!”
“เปรียวรู้หรือว่ามันเป็นใคร”
คำถามของหินเรียกสติของเปรียวให้กลับมา หินเห็นดังนั้นก็ลองพูดข้อสันนิษฐานของตน
“มีแต่น้าแก้วคนเดียวที่รู้ แต่ว่า...น้าแก้วตายแล้ว น้าแก้วบอกเราไม่ได้ว่าใครฆ่า บัวบาน...รีบแจ้งผู้ใหญ่บ้านว่าน้าแก้วถูกฆ่าตายแล้วเลยไปบอกหลวงตาบุญด้วย ให้ไอ้ดำไอ้ดินไปแจ้งตำรวจ”
บัวบานละล้าละลัง หินเข้าใจความรู้สึกอีกฝ่าย เสนอตัวอยู่เป็นเพื่อนเปรียว
เปรียวไม่ได้สนใจบัวบาน กอดศพแม่ร้องไห้โฮ “แม่ตื่นขึ้นมาเถอะ ต่อไปนี้เปรียวจะไม่ดื้อกับแม่อีกแล้ว เปรียวจะทำตามที่แม่สั่งทุกอย่าง เปรียวจะยอมเป็นเมียปลัดดนัยถ้ามันทำให้แม่ฟื้นมาได้...เปรียวยอม”
คำพูดของเปรียวทำให้หินฉุกใจคิด...หรือดนัยจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้...
ooooooo
