เพลงรักเพลงปืน

แก้วขับรถเครื่องถึงบ้านพักปลัดหนุ่มเพื่อขอความช่วยเหลือ

“คุณปลัด...ช่วยด้วยค่ะ...มีการยิงกันที่บ้านเสี่ยภุชงค์ ช่วยไปเอาตัวเปรียวกลับมาที ช่วยด้วยค่ะ...แม่ไม่รู้จะไปขอความช่วยเหลือจากใคร แม่คิดถึงคุณปลัด ช่วยเปรียวด้วยก่อนที่มันจะถูกเขายิงตาย”

ดนัยไม่ตอบแต่จ้องหน้าแก้วด้วยแววตาดุดัน แก้วนิ่วหน้าก่อนพึมพำเสียงตะกุกตะกัก

“คุณปลัด...ทำ...ทำไมคุณปลัด...”

“เปรียวไม่ตายหรอก เสี่ยภุชงค์จะไม่ฆ่าเปรียวจนกว่าเปรียวจะเซ็นเอกสารอีกฉบับร่วมกับ...แม่แก้ว”

“เอกสาร...คุณปลัดหมายถึง...”

“หนังสือโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินแปลงนั้น”

แก้วจ้องดนัยด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“คุณปลัด...นี่หมายความว่าคุณปลัดเป็นพวกของเสี่ยภุชงค์จริงๆอย่างที่เปรียวเคยบอก”

“ให้ความร่วมมือกับผมกับเสี่ยภุชงค์ ท่าทรายจะได้เปิดเสียที”

ความจริงจากปากดนัยทำให้แก้วตัวชาวาบ คำเตือน ของเปรียวลอยเข้าหัว แหวลั่น

“แก...ไอ้ชาติเลว!”

แก้วก้าวถอยหลัง จ้องมองดนัยด้วยสีหน้าโกรธเกลียด “เสียแรงที่ฉันนับถือ หวังพึ่งพาฝากอนาคตลูกไว้ ที่แท้แกก็คือคนชั่วเหมือนอย่างที่เปรียวเคยเตือน ฉันจะบอกชาวบ้านทุกคนว่าแกเป็นคนเลว”

ดนัยไม่สะทกสะท้าน ย่างสามขุมหาแก้วด้วยสีหน้าร้ายกาจ “ผมมีวิธีปิดปากแม่แก้ว”

จบคำก็โถมตัวหาและข่มขืนแก้วอย่างป่าเถื่อนและโหดร้าย แก้วพยายามขัดขืนแต่ก็สู้แรงปลัดหนุ่มไม่ไหวถูกย่ำยีอย่างไม่เหลือศักดิ์ศรี...

ooooooo

พวกหินกับหาญพาสัปเหร่อฉุยกลับวัดบ้านโคกสำเร็จด้วยความช่วยเหลือของพวกเปรียวและน้ำหวาน เสี่ยภุชงค์ไม่ได้ตามเพราะสูญเสียกำลังคนไปไม่น้อยจากการปะทะครั้งนี้

เวลาเดียวกัน...ดนัยผละร่างจากแก้วแล้วชี้หน้าสั่งเสียงเหี้ยม

“ไปจัดการกับลูกสาวให้เซ็นโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินผืนนั้นภายในสามวัน ไม่ยังงั้นชะตาของเปรียวก็จะเหมือนแม่!”

แก้วไม่มีทางเลือกกลับบ้านไปบอกเปรียวที่เพิ่งกลับจากช่วยสัปเหร่อฉุย

“เปรียว...เซ็นชื่อโอนที่นาให้เสี่ยภุชงค์ เราจะไม่อยู่ที่นี่ เราจะไปกรุงเทพฯกัน”

เปรียวตั้งท่าจะถามเรื่องสภาพสะบักสะบอมของแม่ แต่คำสั่งให้เซ็นโอนที่ดินทำให้ร้อนใจมากกว่า

“แม่...ทำไมเราต้องไป พ่อแม่ปู่ย่าของแม่เกิดที่นี่ตายที่นี่ แล้วทำไมเราจะย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ”

“ทำตามที่แม่สั่ง”

“ไม่...แม่ต้องบอกเปรียวมาก่อนว่าทำไม”